CHAPTER 3 “ข้อความปริศนา”

2412 Words

เช้าวันต่อมา ริต้าและเพื่อน ๆ ตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวออกไปถ่ายงานด้านนอก ยังดีที่ทั้งสามเตรียมอุปกรณ์ขึ้นรถไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เช้านี้เลยไม่ต้องเตรียมอะไรมาก นอกจากกล้องที่จะใช้และเลนส์ที่ต้องเตรียมไปเท่านั้น “อัด พี่ฝากร้านด้วยนะ วันนี้น่าจะทั้งวัน” ริต้าบอกกับลูกน้องที่ยืนประจำอยู่ที่เคาน์เตอร์ “เดี๋ยวครับพี่” อัดวิ่งตามออกมาพร้อมแก้วกาแฟในมือ “ผมเตรียมแซนวิชไว้ให้ครับ อันนี้ดริปร้อนของพี่ริต้า ส่วนนี่อเมริกาโน่ร้อนของพี่ลินแล้วก็ของพี่กอหญ้าเป็นนมร้อนครับ” อัดยื่นเครื่องดื่มของแต่ละคนให้พร้อมแซนวิช “โอ๊ย!! น่ารักมากเลยน้องอัด ขอบคุณน้า” กอหญ้ารับแก้วมาไว้ในมือ “ผมเห็นไปกันแต่เช้า เดี๋ยวจะถ่ายงานกันจนไม่ได้กินข้าวอีก มีอะไรรองท้องหน่อยน่าจะดีครับ” อัดยิ้มตอบ “ขอบใจมากอัด พวกพี่ไปก่อน มีอะไรโทรหาเลยนะ” อัดพยักหน้ารับ แล้วเดินกลับเข้าไปด้านในร้าน ทั้งสามพากันขึ้นรถ โดยไพลินทำหน้าที่ขับรถให้ก่อน ส่วนริต้าและกอหญ้าก็นั่งกินแซนวิชที่อัดเตรียมให้ก่อนจะสลับให้ริต้ามาเป็นคนขับหลังจากกินเสร็จเรียบร้อย “เออ...ริต้า รับงานนี้บอกไอ้ก้องยัง” ริต้าส่ายหัวแทนคำตอบ “เดี๋ยวมารู้ทีหลัง ก็มีปัญหาอีก ทะเลาะกันเรื่องนี้มากี่รอบแล้ว ทำไมชอบลืมบอกมัน” ไพลินบ่น “เอาจริง ๆ ก็ยุ่งจนลืมบอกแหละ ทั้งงานทั้งร้าน อีกอย่างก็งานด่วน แล้วก้องเองก็ไม่ได้เป็นหุ้นส่วนริต้านะ ถึงต้องบอกทุกอย่าง” ริต้าตอบ “ไม่ได้เป็นหุ้นส่วนงาน แต่ก็จะเป็นหุ้นส่วนชีวิตนะอย่าลืม” กอหญ้าเตือนเพื่อน “อีกอย่างนะริต้า งานอื่นไม่บอกอ่ะไม่เป็นไร แต่นี่งานพี่แดน ริต้าก็รู้ว่าไอ้ก้องมันชอบมีปัญหากับพี่แดน” ไพลินย้ำอีกคน “ไม่เป็นไรหรอก งานเดียว วันเดียวก็จบ” ริต้าตอบปัดเพื่อน “ไม่เข้าใจอ่ะ คบกันมาตั้ง 7 ปี ริต้าก็ไม่เคยทำตัวเหลวไหลมีคนอื่นซะหน่อย ยิ่งกับพี่แดนนะ ยิ่งไม่มีอะไรเลย” ริต้าบ่นให้เพื่อนฟัง “คือทุกคนก็รู้ว่ามันไม่มีอะไรป่ะ พวกเราเองก็คิดว่าพี่แดนก็ไม่ได้อะไร มีแต่ไอ้ก้องที่คิดเองคนเดียว แล้วแม่งก็ชวนทะเลาะเรื่องพี่แดนจนแทบจะเป็นเรื่องปกติไปแล้วอ่ะ” ไพลินตั้งข้อสังเกต “อย่างที่ลินว่า อะไรทำให้ก้องคิดแบบนี้” กอหญ้าถามขึ้น “ริต้าไม่รู้เลย เป็นตั้งแต่คบกันจนตอนนี้ก็ยังเป็น ดีที่เจอพี่แดนแค่เรื่องงาน ถ้าเป็นตอนพี่แดนเรียนอยู่ด้วย ริต้ากับก้องไม่น่าคบกันได้นานขนาดนี้ คงทะเลาะกันเรื่องพี่แดนบ่อยจนเลิกกันไปอ่ะ” ริต้าระบายออกมา “เฮ้อ...ลองคุยจริง ๆ จัง ๆ เถอะ ถ้ายังเป็นแบบนี้คงได้เลิกรับงานจากพี่แดน” ไพลินพูดก่อนจะตบบ่าเพื่อนเบา ๆ เป็นการให้กำลังใจ ทั้งสามคนเดินทางมาถึงโรงแรมริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่เป็นสถานที่ถ่ายงานก่อนเวลาเล็กน้อย ขณะที่สาว ๆ ช่วยกันขนของลงจากรถ แดนรุ่นพี่ของทั้งสามคนก็โทรเข้ามาพอดี “ค่ะพี่แดน ริต้ามาถึงกันแล้วค่ะ กำลังขนของลงอยู่” ริต้ารับสาย ‘ครับงั้นเดี๋ยวพี่ออกไปช่วยขน’ แดนตอบกลับมา “ได้ค่ะ ลานจอดใต้ตึกนะคะ” ริต้าแจ้งพิกัดก่อนจะวางสายไป รอไม่นาน แดนก็เดินลงมาถึง “ของเยอะเหมือนกันนะ ต้องเปลี่ยนรถแล้วมั้งเรา” แดนเอ่ยทักทายรุ่นน้อง “สวัสดีค่ะพี่แดน น้องยังขนไหวค่ะ น้องอยู่เป็นคู่หูริต้ามานาน ถ้าให้เปลี่ยนจริง ๆ คงคิดถึง” ริต้าตอบ “แล้วทำไมรับงานด่วนเบอร์นี้อ่ะพี่ นี่ด่วนจัดเลยนะ แจ้งเมื่อวานถ่ายวันนี้” ไพลินบ่นรุ่นพี่ “โทษที พอดีทีมเก่าเค้าทิ้งงาน กว่าจะมาถึงพี่ก็เหลือเวลาแค่วันนี้แหละ เพราะพรุ่งนี้ลูกค้าต้องบินด่วนไปคุยงานที่ต่างประเทศ กว่าจะกลับคงกลัวเตรียมงานไม่ทัน” แดนอธิบายให้น้อง ๆ ฟัง “ไปกันค่ะ ครบแล้ว จะได้เริ่มเลย” ริต้าปิดรถ ก่อนที่ทั้งสี่คนจะช่วยกันขนของเข้าไปเซ็ตสถานที่ถ่ายภาพด้านในกันต่อ ทั้งสี่คนใช้เวลาถ่ายงานตั้งแต่เช้า ชุดที่ใช้ในการถ่ายมีทั้งหมด 4 เซ็ต ทำให้กว่าจะถ่ายเสร็จก็กินเวลาจนเกือบเย็น ริต้าปล่อยให้แดนนั่งเช็คภาพผ่านโน๊ตบุ๊คไป ระหว่างที่พวกเธอเตรียมเก็บอุปกรณ์กลับ “ริต้า พี่เช็คงานแล้ว ไม่น่ามีอะไรแล้วนะ รอพี่ copy ไฟล์ก่อน ไม่น่านาน” แดนเดินมาช่วยน้อง ๆ เก็บของ “อ่าว ไม่ต้องแต่งภาพหรอคะ ราคาที่ริต้าเสนอไปรวมแต่งภาพแล้วนะ” แดนยิ้มแล้วส่ายหน้ากลับไป “ไม่ต้องหรอก ถือว่าพี่ให้ค่างานด่วน แต่งภาพยังพอมีเวลา เดี๋ยวพี่จัดการต่อเอง” ริต้ายิ้มให้ “พี่แดน แล้วของลินล่ะ” ไพลินถามส่วนงานของตัวเอง “ของลินก็ไม่ต้อง พี่ต้องส่งไฟล์ดิบให้ทีม presentation ตัดต่อเอง รีบมั้ยล่ะ ถ้าไม่รีบก็เอาไฟล์ไป copy เลยก็ได้ น่าจะต้องใช้เวลาหน่อย” แดนถามน้องกลับ “ริต้ารอได้ ลินไปจัดการเลยก็ได้ เดี๋ยวริต้ากับกอหญ้าไปรอที่ร้านกาแฟหน้าโรงแรม” ริต้าหันไปบอกเพื่อน “งั้นเอางี้ เดี๋ยวเก็บของไปไว้ที่รถก่อน แล้วไปนั่ง copy ไฟล์ที่ร้านกาแฟเลย พี่เลี้ยงเอง” แดนสรุป แล้วช่วยน้องเก็บของจนเสร็จ ระหว่างนั่งรอไพลินโหลดไฟล์ให้พี่แดนอยู่ ริต้าหยิบโทรศัพท์ที่เพิ่งได้มีโอกาสแตะขึ้นมาดู แล้วก็พบว่ามีสายไม่ได้รับจาก ‘ก้อง’ 2 สาย รวมถึงข้อความที่ก้องส่งมาทิ้งไว้ Line Kong ก้อง : ริต้า วันนี้มีถ่ายงานหรอ ทำไมไม่บอกก้อง : นี่ถ้าก้องไม่ไปหาที่ร้านก็คงไม่รู้ : แล้วรับงานใครที่ไหน โทรไปก็ไม่รับ ริต้าอ่านข้อความที่ก้องทิ้งไว้ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ จนเพื่อนทั้งโต๊ะหันมามอง แต่ริต้าก็ทำแค่ยิ้มแล้วส่ายหน้ากลับไปเชิงบอกว่าไม่มีอะไร Line Kong ริต้า : โทษทีก้อง ริต้ายุ่ง ๆ อ่ะ ถ่ายงานเพิ่งเสร็จ : พอดีเป็นงานด่วน เพิ่งติดต่อมาเมื่อวาน เลยไม่ได้บอก ก้อง : ก้องทักไปตั้งแต่สาย ๆ เย็นเพิ่งตอบเนี่ยนะ ริต้า : ก้อง ริต้าทำงานไง กินข้าวยังต้องรีบกิน : กินเสร็จก็ถ่ายงานต่อเพิ่งได้หยิบโทรศัพท์มาดูเนี่ยแหละ ก้อง : แล้วรับงานใคร ทำไมติดต่อมาด่วนแบบนี้ ไปคนเดียวหรอ ริต้า : งานพี่แดน ไม่ได้มาคนเดียว มากับลินกับกอหญ้า : ไว้ค่อยคุยกันนะก้อง ริต้ากำลังจะกลับ ก้อง : ได้ไว้ค่อยคุย ก้องว่าก้องขอหลายรอบแล้วนะเรื่องไอ้แดนเนี่ย ริต้า : เค้าเป็นรุ่นพี่ เรียกให้ดีดี ไว้ค่อยคุย ริต้าเหนื่อย ไม่อยากทะเลาะ หลังจากเสร็จเรียบร้อย ทั้งสามคนก็ขอตัวกลับ กว่าจะฝ่าการจราจรมาถึงที่ร้านได้ก็เย็นมากแล้ว ริต้าขอแรงเด็กในร้านมาช่วยยกของขึ้นไปเก็บด้านบน ก่อนที่ทั้งสามสาวจะขึ้นมานั่งหมดแรงอยู่ในห้องทำงานริต้า “พร้อมเล่ามั้ยริต้า ที่ร้านกาแฟอ่ะ ไอ้ก้องทักมาหรอ” ไพลินถามริต้าด้วยความเป็นห่วง เพราะริต้านั่งเงียบมาตลอดทางกลับบ้าน “อืม...โทรมาไม่ได้รับ ไลน์มาตั้งแต่สาย ๆ ริต้าไม่ได้ดูโทรศัพท์เลย เลยไม่ได้ตอบ ก็เหมือนเดิม ซักไซร้จนรู้ว่างานพี่แดนนั่นแหละ ริต้าบอกไปว่าเดี๋ยวค่อยคุย” ริต้ายื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนดู “เรียกแบบนี้เลยหรอ พี่เค้าแก่กว่าเราอีกนะ ไม่ให้เกียรติกันเลย อีกอย่างพี่เค้าเอางานมาให้ ทำตัวแบบนี้ได้ไง” กอหญ้าอ่านไปบ่นไป “คงต้องคุยจริงจังแล้วแหละ ถ้าเป็นแบบนี้ทุกรอบที่รับงานพี่แดน ริต้าก็ไม่ไหว” ริต้าบ่นให้เพื่อนฟัง “ค่อย ๆ คุย มันก็เป็นแบบนี้กับพี่แดนคนเดียวเลยป่ะ” ไพลินถาม “อืม กับคนอื่นก็ไม่เห็นมีประเด็นอะไรนะ ไม่รู้ฝังใจอะไรกับพี่แดนนัก” ริต้าถอนหายใจก่อนจะลุกไปเปิดคอมบนโต๊ะทำงาน “ลินจ๋า...เค้าเหนื่อยจัง อยากไปผ่อนคลายอ่ะ พาไปหน่อยเค้าไม่มีรถ” กอหญ้าหันไปอ้อนเพื่อน “เดี๋ยวคุณหนู คนอื่นเค้าเหนื่อยคือต้องนอนพักนะ นี่เหนื่อยแต่อยากไปเที่ยวเนี่ยนะ” ไพลินหันมาถาม “แล้วอีกอย่าง ถ้ามีรถจะไปคนเดียวหรอ” กอหญ้าส่ายหน้า “เสื้อผ้ามีแล้วหรอ หรือต้องไปเอาที่คอนโดก่อน” ริต้าถามขึ้นมาบ้าง “เค้าเตรียมมาแล้วตั้งแต่เมื่อวาน” กอหญ้ายิ้มตอบเพื่อนทั้งสองคน “เตรียมพร้อมเนอะ” ริต้าพูดกับไพลิน “แต่ริต้าขอตัวนะ มีแต่งภาพค้างไว้ของอีกงาน เร่งอยู่เหมือนกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องทำขนมด้วย กลัวไม่มีเวลา” “ให้ลินช่วยมั้ย ช่วงนี้เริ่มว่างบ้างแล้ว” ไพลินเสนอตัวช่วย “ไม่เป็นไร พาคุณหนูไปผ่อนคลายเถอะ ถ้าไม่ไหวจริง ๆ จะบอกนะ” ไพลินพยักหน้ารับ ก่อนจะหันมายิ้มขำกอหญ้าที่ทำหน้ารอคอยคำตอบอยู่ข้าง ๆ “จะไปก็ไปอาบน้ำแต่งตัวค่ะ” กอหญ้ายิ้มกว้างก่อนจะวิ่งออกไปเตรียมตัวด้านบน “เฮ้อ...ตอนเด็ก ๆ เหมือนเลี้ยงน้อง แต่ทำไมโตมาเหมือนเลี้ยงลูกได้นะ” ไพลินบ่นขำ ๆ กับริต้า “ก็ลินตามใจ ยิ่งตามใจกอหญ้าก็ยิ่งอ้อน แล้วลินก็ไม่เคยชนะลูกอ้อนของยัยคุณหนูได้เลย” ไพลินพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “กับริต้าเอง ลินก็ตามใจนะ แต่ริต้าไม่ได้อ้อนเรี่ยราดเหมือนกอหญ้าไง” ทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมกัน “งั้นหลังกินเสร็จ ลินพากอหญ้ากลับไปส่งคอนโดเลยแล้วกัน คงไม่ได้กลับมานอนนี่นะ จะได้ไม่กวนริต้าทำงานด้วย” ไพลินเอ่ยขึ้นหลังจากที่เตรียมตัวพร้อม “ริต้าไม่ไปจริงอ่ะ” กอหญ้าถามย้ำ “ไม่ดีกว่าจ่ะ ขอปั่นงานก่อน เที่ยวให้สนุกนะ กอหญ้าห้ามเมาล่ะ เดี๋ยวลินแบกไม่ไหว” กอหญ้ายกมือท่าวันทยหัตถ์รับคำริต้า “ไปได้แล้วคุณหนู เดี๋ยวจะดึก” ไพลินโบกมือลาริต้า แล้วเดินนำกอหญ้าออกจากห้องทำงานไป Rabbit Bar ไพลินและกอหญ้าเดินทางมาถึงร้านประจำ วันนี้ทั้งสองคนเลือกนั่งที่บาร์แทน เพราะมากันไม่นานแล้วก็มากันแค่สองคนเท่านั้น “เหนื่อยแทนริต้าเนอะ เรื่องก้องเนี่ย” ไพลินที่นั่งแกว่งแก้วในมือเงียบ ๆ เอ่ยขึ้น “ริต้าทนแบบนี้มาได้ยังไงตั้ง 7 ปี ถ้าเป็นลินนะ ลินคงทนไม่ไหวอ่ะ” “จริง เค้าก็คงไม่ทน เค้าว่าการมีแฟนคือต้องทำให้เราสบายใจและมีความสุขป่ะ ไม่ใช่ทำให้เราเหนื่อยแล้วก็เครียดกว่าเดิม อย่างทุกวันเนี้ย เค้าอยู่กับลินกับริต้า มันก็มีความสุขอยู่แล้ว ถ้าไม่มีใครเข้ามาทำให้มีความสุขแบบนี้ได้ เค้าก็คงไม่มีแฟน” กอหญ้าออกความเห็นก่อนจะยกแก้วในมือขึ้นจิบ “ลินคิดภาพตัวเองมีแฟนไม่ออกเลยจริง ๆ ทุกวันนี้ใช้ชีวิตแบบนี้ก็ดีแล้ว” ไพลินหยุดพูดแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองกอหญ้า ที่หันมาสะกิดแขนไม่หยุด “ลิน ๆ นั่นก้องป่ะ” กอหญ้าชี้ไปทางมุมด้านในร้านที่มีผู้ชายนั่งอยู่ 3 คน “ใช่ ไอ้ก้องกับเพื่อนมันแหละ” สรรพนามที่เรียกแฟนเพื่อนเปลี่ยนไป เมื่อสิ่งที่ทั้ง 2 คนเห็นคือผู้ชาย 3 คนนั้นมีผู้หญิงนั่งประกบครบทุกคน “บอกริต้าดีมั้ย” กอหญ้าถามขึ้น “ถ้าบอกแล้วริต้าจะเชื่อเราหรอ ไอ้ก้องมันอาจจะแก้ตัวว่าแค่เรียกมานั่งด้วยเฉย ๆ ไม่ได้มีอะไรก็ได้” ไพลินแย้ง “งั้นควรทำไงอ่ะ ปล่อยไปแบบนี้หรอ” ไพลินนิ่งคิด “คอยดูไปก่อน ลินว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่มันทำแบบนี้ ถ้าริต้าไม่ได้เห็นกับตาเจอกับตัว เราก็คงทำได้แค่เตือนแหละ” “การคบกันมานาน ไม่ได้การันตีว่าจะราบรื่นเนอะ จริง ๆ เค้าว่าก้องก็ดีกับริต้าออก นอกจากเรื่องพี่แดน ก็ไม่เคยมีเรื่องอะไรให้ทะเลาะกันเลย” กอหญ้าออกความเห็น “มันดี หรือแค่เราไม่รู้สันดานมัน หลังจากนี้คงต้องจับตาดูจริงจัง ลินไม่อยากให้ความสงสัยของตัวเอง ไปทำให้ริต้าระแวงจนต้องทะเลาะกับไอ้ก้อง ลินไม่อยากให้ริต้าเครียด” กอหญ้าพยักหน้าเห็นด้วยกับไพลิน “กินต่อดีกว่า กะว่าจะมาผ่อนคลาย ดันมาเจอเรื่องเข้าซะได้” กอหญ้ายื่นแก้วไปชนกับไพลินแล้วยกขึ้นจิบ “ก็คอยดูกันต่อไป ใครทำให้เพื่อนลินไม่มีความสุข ลินจะตัดมันออกจากชีวิตของเพื่อนลินทันที” ไพลินเอ่ยเสียงเข้ม ก่อนจะกระดกเครื่องดื่มในมือหมดแก้ว ด้านริต้าหลังจากเพื่อน ๆ ออกไปแล้ว ก็นั่งทำงานอยู่หน้าคอม โดยมีเด็ก ๆ ในร้านที่แวะเวียนเดินเอาอาหารและเครื่องดื่มขึ้นมาให้ตามที่สั่งไป ติ๊ด!!... เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือที่ชาร์ตแบตวางไว้ข้างโซฟา ริต้าลุกจากโต๊ะทำงานไปหยิบขึ้นมาเพื่อเปิดอ่านข้อความ ผู้ส่ง : 09x-xxx-x079 ‘ก้องมันเจ้าชู้ ถ้าไม่อยากเสียใจ ริต้าเลิกกับผู้ชายคนนี้เถอะ’

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more