หลงทางรัก

แกล้งได้แกล้งดี

ค่ำของอีกวันที่เพียงขวัญยังคงต้องพักอยู่ที่ห้องของเจ้านายที่เป็นเจ้าหนี้ หญิงสาวพยายามทำทุกอย่างให้เป็นเรื่องปกติ แม้จะค่อนข้างยากอยากให้ถึงวันถอดเฝือกเร็วๆรำคาญหลายอย่าง ทำอะไรก็ไม่สะดวก แถมยังต้องมาอยู่ร่วมห้องกับคนอื่น หลังจากกินข้าว กินยา อาบน้ำ เพียงขวัญขึ้นเตียงนอน สองทุ่มพอดี ยาทำให้หลับดี เธอหลับง่ายอยู่แล้วหลับลึกด้วย เป็นความโชคดีของเธอ ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องการนอน

เมฆาคุยไลน์กับครอบครัว น้องสาวกับน้องชายเขาทวงถามว่า เมื่อไหร่จะไปเซ็นเอกสารสักที เขายังไม่ตัดสินใจ อยากรอให้เพียงขวัญถอดเฝือกก่อน บางทีเขาอาจพาไปด้วย ไม่อยากปล่อยให้อยู่สุขสบายที่นี่ ถ้าเขาไม่อยู่ลูกหนี้เขาจะสบายเกินไป

สี่ทุ่มเมฆาปิดไฟ ตั้งแต่เพียงขวัญเจ็บเขานอนหัวค่ำตามคนเจ็บ และหลับดีมาก นึกสงสารเหมือนกันที่คนป่วยต้องนอนหงาย ถึงจะนอนตะแคงซ้าย แต่ก็ต้องคอยระวังแขนที่เจ็บ ต้องมีหมอนคอยรองตลอดเวลา คืนนี้อากาศเย็น เริ่มที่จะเข้าฤดูฝน ที่นี่หน้าฝน ฝนจะตกหนักมาก

เพียงขวัญรู้สึกตัวอีกที รู้สึกหนักบนลำตัว หัวเธอไม่ได้หนุนหมอน แต่กลายเป็นแขนของเมฆา และที่หนักๆบนลำตัวเธอก็คือแขนของเขา หญิงสาวตกใจ มองหาหมอนข้างที่เธอกั้นไว้ทุกคืน สงสัยว่าตัวเองไปนอนหนุนแขนเขาได้ยังไง เพียงขวัญค่อยๆลุกพยายามทำทุกอย่างให้เบาที่สุด เรียกว่าแทบจะย่องเข้าห้องน้ำ จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

เมฆานอนยิ้ม เมื่อคืนอากาศเย็นเขากลัวว่าคนข้างๆจะหนาว เลยขยับเข้าไปนอนใกล้ๆเพียงขวัญคงคิดว่าเขาเป็นหมอนข้าง ถึงได้ขยับตัวเข้าหาเขา เลื่อนตัวมาหนุนแขนเขาเกือบทั้งคืน ตัวหอมนุ่มนิ่มดีเช้านี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

เพียงขวัญแอบมองคนบนเตียง เขายังไม่ตื่น บ่นพึมพำคนเดียว นี่เธอเผลอไปนอนหนุนแขนเขาได้ยังไงกัน แถมเขายังเหมือนนอนกอดเธอ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ อยากถอดเจ้าเฝือกนี่เร็วๆจังเลย ถ้าวันนี้เขาอารมณ์ดี เธอจะขอเขาย้ายไปนอนที่ห้องตรงข้าม ไม่อยากอยู่ใกล้ชิดเขาแบบนี้แล้ว ไม่เหมาะ เพียงขวัญนั่งนิ่งรอที่โซฟา รอว่าเมื่อไหร่คนบนเตียงจะตื่น

“ตื่นนานแล้วเหรอเพียงขวัญ อาบน้ำหรือยัง เดี๋ยวบ่ายฉันสระผมให้นะ หรือจะไปสระที่ร้าน”

“ไปที่ร้านดีกว่าค่ะ ที่นี่ไม่มีเตียงสระ”

“งั้นรอฉันแป๊ปนะ ไปเลยล่ะกัน แล้วก็ออกไปหาข้าวกินข้างนอกเลยดีกว่า”

เพียงขวัญแปลกใจที่เขาใจดี หญิงสาวนั่งรอจนเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ รวบรวมความกล้าเพื่อที่จะคุยเรื่องย้ายห้อง

“คุณเมฆาคะ ฉันขอไปนอนที่ห้องได้ไหมคะ ฉันว่าฉันเริ่มชินแล้ว รู้สึกว่าดีขึ้นเยอะเลยค่ะ จะได้ไม่กวนคุณ อีกอย่างฉันรู้สึกว่ามันไม่เหมาะ ที่เราจะอยู่ในห้องเดียวกัน ฉันดูแลตัวเองได้แล้วให้ฉันกลับไปนอนที่ห้องเถอะนะคะ”

“ห้องไหน”

“ห้องตรงข้ามค่ะ”

“ก็ได้ เดี๋ยวขากลับจากสระผมแล้วค่อยมาย้ายของ”

“จริงเหรอคะ โห.....คุณใจดีจังเลย ขอบคุณมากนะคะ ฉันอยากถอดเฝือกเร็วๆจังเลยค่ะ อยากทำงานแล้ว อยู่เฉยๆมันเบื่อ “ เพียงขวัญยิ้มอย่างดีใจ ไม่ได้คิดว่าทำไมเขาถึงใจดี ไม่ได้สังหรณ์ใจอะไรเลย เพราะมัวแต่ดีใจ

“แต่มีข้อแม้”

“อะไรคะ"

"ถ้าเธอกลับไปนอนที่ห้อง ห้ามมีปัญหาอีกนะ และต้องตามใจฉัน ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ อย่าเถียง”

“ได้ค่ะ คุณจะให้ฉันทำอะไรได้หมดเลย ฉันทำกับข้าวได้ ทำงานบ้านได้ ทำบัญชีได้ แต่ต้องหลังจากถอดเฝือกนะคะ เพราะถ้าคุณจะใช้ฉันตอนนี้ฉันทำไม่ถนัดหรอก “

เมฆาเป็นคนขับรถพาเพียงขวัญไปสระผมในเมือง เขาใจดีพาเธอไปกินข้าวนอกบ้าน พาแวะซื้อของที่ห้างสรรพสินค้า หญิงสาวเลือกแค่ของที่จำเป็น หญิงสาวเลือกเสื้อคลุมสองตัว แทนเสื้อคลุมของเขาที่เธอขอยืมมาใส่ ที่ต้องใช้เพราะตั้งแต่เจ็บแขนเธอไม่ใส่เสื้อชั้นในเลย อาศัยใส่ชุดที่ฝากป้าจันซื้อที่มีดอกลายทั้งตัว สวมเสื้อคลุมทับ ทำให้พรางรูปร่างได้บ้าง เลือกซื้อชุดชั้นในใหม่ และของใช้จำเป็นที่ขาดไม่ได้ก็คือแป้งเด็ก ยางมัดผม

“เมฆ...นี่มาทำอะไรที่นี่ นานทีปีหนไม่เคยเห็นมาเดินห้าง แล้วนี่มากับใคร สวยจังเลย”

เพียงขวัญตกใจกับคำทักทายของผู้ชายคนนั้น เธอเห็นแล้วเขาจ้องมองเมฆาและเธอ เหมือนไม่แน่ใจ แล้วรีบเข้ามาทักทาย เพียงขวัญถอยไปอยู่ด้านหลังของเมฆา ขนาดนั้นผู้ชายคนนั้นยังชะโงกหน้ามามองเธอ หญิงสาวไม่ค่อยพอใจนัก

“ว่าไง กรด มาซื้ออะไร สบายดีนะ ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่”

“สบายดี นี่ซื้อของเยอะมากเลยนะ แนะนำหน่อยมากับใคร”

เมฆารู้ว่าเพียงขวัญไม่สะดวก รู้สึกได้จากที่หญิงสาวถอยไปอยู่ข้างหลังเขา

“นี่คือเพียงขวัญ คนงานที่ไร่น่ะ พอดีแขนเจ็บฉันเลยพาออกมาซื้อของใช้”

“สวัสดีครับคุณเพียงขวัญ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมชื่อกรดนะครับ เป็นเพื่อนสนิทกับเมฆ”

“สวัสดีค่ะ “หญิงสาวพยายามยกมือไหว้เขา

“โห....สวยจังเลย ไม่น่าเชื่อว่านายจะมีคนงานสวยขนาดนี้นะเมฆ คนสวยๆแบบนี้ไม่น่าอยู่ในสวนทุเรียนเลย น่าเสียดายจัง “

“เออ...ไว้ค่อยคุยกันนะ ฉันรีบ”

“อะไรกัน ทำไมจะหนีกันดื้อๆแบบนี้ล่ะ ยังไม่ได้คุยกับคุณเพียงขวัญเลย ชื่อก็เพราะ หน้าตาก็สวย เมฆวันหลังฉันแวะไปหาที่สวนนะเพื่อน“เสียงของทรงกรดดังตามหลังมา

ตลอดทาง เมฆาไม่พูดอะไรสักคำ กระทั่งถึงบ้าน และเขาก็ขึ้นห้องไปเลย ปล่อยให้เพียงขวัญถือของขึ้นไปเก็บที่ห้องคนเดียว ทำให้ต้องเดินขึ้นลงสองรอบ ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ หญิงสาวเก็บของที่ซื้อมาเข้าที่ เคาะประตูห้องก่อนที่จะผลักเข้าไป เมฆานั่งอยู่หน้าโน้ตบุ๊ค เขาคงทำงานเหมือนทุกวัน

“คุณคะ ฉันเก็บของไปห้องโน้นเลยนะคะ”ไม่มีสัญญาณตอบรับ หญิงสาวค่อยๆเก็บของใช้และเสื้อผ้า เธอใช้มือเดียวที่มีนั่นแหละขนของทั้งหมดสองรอบ หลายวันที่เธอนอนห้องเดียวกับเขา เบื่อและอึดอัดมาก หลังจากเก็บของเสร็จแล้ว หญิงสาวสบายใจและโล่งใจมาก คืนนี้เธอคงนอนสบาย ทำโน้นทำนี่สะดวก ไม่ต้องคอยระวังว่าเขาจะเห็น อดทนเอาอีกอาทิตย์เดียว หวังว่าแขนของเธอจะดีขึ้น หมอคงถอดเฝือกให้ จากนั้นจะได้ทำงานเต็มที่สักที เธอไม่อยากอยู่เฉยๆแล้ว ยิ่งไม่ได้ทำงาน ยิ่งต้องยืดระยะเวลาออกไปอีก เดี๋ยวเขาจะมาว่าเธออีกว่าเธอทำงานไม่เต็มที่

หกโมงเย็น เพียงขวัญไปเคาะประตูห้องเรียกเขาลงไปกินข้าว

“คุณคะ หกโมงแล้ว ลงไปกินข้าวเถอะค่ะ” ไม่มีสัญญาณตอบรับ เพียงขวัญถอยออกมาลงไปกินข้าวคนเดียว เรียนรู้มาว่าถ้าเขานิ่งอย่าไปยุ่งกับเขา เกือบหนึ่งทุ่มเมฆาก็ยังไม่ลงมา

“ป้าจัน งั้นขวัญขึ้นไปนอนก่อนนะคะ ได้เวลากินยาแล้ว ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ”

ป้าจันมองตามหลังเพียงขวัญที่เดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน คิดว่าจะต้องมีอะไรผิดปกติอีกแน่นอน เจ้านายพาคุณขวัญออกไปข้างนอก กลับมาไม่พูดไม่จา ไม่ยอมลงมากินข้าว แต่คุณเพียงขวัญก็ปกติ แสดงว่าเจ้านายของป้าเองที่ไม่ปกติ

เพียงขวัญเข้าห้องล็อคประตู อาบน้ำกินยา สองทุ่มที่นี่ก็เงียบสนิทแล้ว ยาเริ่มออกฤทธิ์ถึงยาไม่ออกฤทธิ์เธอก็ง่วง เพราะเป็นคนหลับง่าย นอนที่ห้องเจ้านายเขาไม่กางมุ้ง แต่ห้องนี้มีมุ้ง เพียงขวัญชอบ เตียงเล็กสำหรับนอนคนเดียวจัดการเอามุ้งลง ปิดไฟขึ้นเตียงนอนเป็นส่วนตัวดี หัวถึงหมอนหญิงสาวก็หลับทันที บรรยากาศข้างนอกเหมือนฝนจะตก ยิ่งทำให้หลับดี

ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไร เพียงขวัญตกใจเสียงเคาะประตู ไม่ใช่เสียงเคาะแต่เป็นเสียงทุบมากกว่า

“เพียงขวัญเปิดประตูหน่อย เพียงขวัญ”

“เสียงเจ้านาย อะไรของเขานะ นาฬิกาบอกเวลาตีสอง”

“มีอะไรคะคุณ นี่ตีสองแล้วนะคะ ยังไม่นอนอีกเหรอ”เพียงขวัญสลึมสลือมาเปิดประตูให้เขา

“ฉันนอนไม่หลับ นี่ได้เวลากินยาแล้ว เธอกินยาหรือยัง”

“ยังค่ะ กำลังจะกิน คุณดื่มเหรอคะ แล้วได้กินข้าวเย็นไหม”

“ไม่อ่ะ ฉันดื่มนิดหน่อย แต่ฉันอาบน้ำแล้วนะ ขอนอนด้วยล่ะกัน กลับไปฉันก็นอนไม่หลับอยู่ดี”

“ห่ะ ขอนอนด้วย นอนตรงไหนคะ มีเตียงเดียว โซฟาก็ไม่มี “

“ก็นอนบนเตียงกับเธอไง ไม่เห็นยากเลย”

“ไม่ได้นะคะเตียงเล็ก นอนไม่ได้หรอกค่ะคุณตัวใหญ่”

“ไม่รู้ล่ะ เธอรับปากฉันแล้วนะเพียงขวัญ ฉันพาเธอไปสระผมพาไปซื้อของ ตามใจเธอทุกอย่าง ให้เธอกลับมานอนที่ห้องนี่ เธอก็ต้องตามใจฉันบ้างซิ”

เพียงขวัญถอนหายใจ เพิ่งเข้าใจคำพูดของเขาตอนนี้นี่เอง” และเขาก็ไม่สนอะไรแล้ว เปิดมุ้งขึ้นไปนอนบนเตียง แค่เขาคนเดียวก็เต็มเตียงแล้ว ขวัญเอ้ย ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้นะ เขาไม่ใช่เด็กแล้ว และเขาจะมาเที่ยวตามมานอนกับเธอแบบนี้ไม่ได้นะ โอ้ย....ทำยังไงดีเพียงขวัญ

ตั้งใจหาผ้ามาปูพื้น ให้เขานอนบนเตียงไป เธอนอนพื้นก็ได้ อยากนอนก็นอนไป บ้านเขานี่เขาจะทำอะไรก็ได้ ขวัญเอ้ยทำไมต้องมาเจอกับคนแบบนี้ด้วยนะ

“เพียงขวัญ ทำอะไร”

“นึกว่าหลับไปแล้วยังจะลุกขึ้นมาอีกทำไมเนี้ย”

“ปูที่นอนค่ะ คุณนอนบนเตียงนั่นล่ะคะ เดี๋ยวฉันนอนที่พื้นนี่เอง”

“เพียงขวัญ ขึ้นมานอนบนเตียงเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวนี้เลย ดึกแล้วฉันไม่อยากอารมณ์เสีย”

หญิงสาวหน้างอ จะนอนเข้าไปได้ยังไงเตียงเล็กขนาดนั้น

“นอนไม่ได้หรอกค่ะเตียงมันเล็ก เดี๋ยวคุณก็มาชนแขนฉันเจ็บอีก”

“จะมาไหม หรือจะให้ฉันต้องโมโห”

เพียงขวัญหน้างอหนักกว่าเดิม ไม่คิดว่าเขาจะมาไม้นี้มองหน้าคนที่นั่งอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

“นอนเฉยๆนอนดีๆ ถ้าขืนเธอยังดื้อและเถียงฉันอีก ฉันไม่รับรองนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น “

ได้ผลเพียงขวัญเปิดมุ้งขึ้นไปบนเตียง เป็นเธอต้องไปนอนด้านในติดผนัง เพื่อไม่ให้เขามาถูกแขนข้างที่เจ็บ หญิงสาวนอนห่มผ้าต้วลีบติดผนัง คนข้างๆล้มตัวลงนอนข้างเธอเสียงเขาหัวเราะเบาๆในลำคอ

เจ็บใจที่ต้องยอมเขาทุกอย่าง แล้วทำไมเขาไม่บอกว่าจะตามมานอนกับเธอที่ห้องนี้ รู้งี้เธอยอมนอนที่ห้องเขาเหมือนเดิมดีกว่า ห้องเขาเตียงใหญ่ ถึงจะนอนเตียงเดียวกันก็ยังมีหมอนข้างกั้นไว้ ไม่ต้องใกล้ชิดกันมากขนาดนี้

“อุ้ย...”

“นอนนิ่งๆเฉยๆได้ไหมฉันง่วง”

เพียงขวัญสะดุ้งเมฆาล้มตัวลงนอน แถมเอาแขนมากอดเธอไว้หลวมๆดีที่เธอห่มผ้านวมผืนใหญ่เธอไม่แม้จะกล้าหันไปมองหน้าเขา พรุ่งนี้ถ้าเป็นแบบนี้อีก เธอคงต้องกลับไปนอนที่ห้องเขาเหมือนเดิม ยังดีกว่าอยู่ห้องนี้

“จะนอนได้หรือยังยุกยิกอยู่นั่นแหละ”

“กลับไปนอนที่ห้องคุณก็ได้นะคะ ฉันอึดอัดห้องนี้เตียงเล็ก”

“ก็ฉันบอกแล้วไง ทีแบบนี้เรื่องมาก ทำอะไรไม่รู้จักคิด พรุ่งนี้ล่ะกัน ฉันง่วงแล้ว นอน”

“เพียงขวัญถอนหายใจยาว นอนมองเพดานมุ้ง เพราะถ้าตะแคง หน้าเธอกับหน้าเขาก็ชนกันพอดี หญิงสาวหลับตา ถ้าเขาแค่กอดเฉยๆก็ไม่เป็นไร เธอจะทำใจหลับให้ได้

และแล้วเพียงขวัญก็หลับไปจริงๆ เมฆานอนยิ้มอยู่อย่างนั้น เด็กดื้อแถมยังซื่ออีก จริงๆนอนห้องนี้ก็ดี ได้กอดเต็มที่ ถึงแม้ว่าจะไม่อยากให้กอดก็เถอะ ช่วยไม่ได้อยากเลือกมานอนห้องนี้เอง แล้วก็หลับเร็วหลับดีซะด้วยนะ มีบุญจริงๆเลยแม่คุณ

เพียงขวัญหลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของเขา แขนของเขากลายเป็นหมอน เขารำคาญหมอนใหญ่บังหน้าบังตาเลยเอาออกซะเลย นั่นทำให้เพียงขวัญที่ไม่รู้ตัวเลื่อนหัวหาที่หนุนนอน หลับจนเจ้าของท่อนแขนอิจฉา เวลาหลับแบบนี้ก็น่ารักดี

เขาไม่รู้ว่าจะอดใจไว้ได้นานขนาดไหน เด็กนี่ไม่หวั่นไหวบ้างรึไงนะ อยากอยู่ใกล้ชิดแบบนี้ทุกคืนๆแต่จะทำยังไงให้ได้อยู่แบบนี้ตลอดไป คิดวนไปวนมาสุดท้ายเขาก็หลับ