หลงทางรัก

คิดถึงทุกวัน

คุณโสรยาเดินทางกลับถึงบ้าน ได้ฟังเรื่องราวของลูกชาย เห็นด้วยกับสามีทุกอย่าง เมฆาถูกคุณโสรยาตำหนิอย่างรุนแรง ทั้งสองคนขู่ลูกชายว่าจะเป็นคนใช้หนี้ให้เพียงขวัญทั้งหมด จะรับเป็นเจ้าของไข้ของนายคำนึง พร้อมทั้งดูแลค่าใช้จ่ายในการศึกษาปริญญาตรีของคนินทร์กระทั่งเรียนจบ และจะดูแลครอบครัวของเพียงขวัญ จนกว่าจะฟื้นตัวได้

“พ่อครับแม่ครับ แต่เรายังไม่เจอเพียงขวัญนะครับ ผมไม่ขอรับเงิน ผมอยากคุยกับเพียงขวัญก่อน ขอผมจัดการเองนะครับพ่อแม่ แค่นี้ผมก็รู้สึกผิดมากแล้ว จริงๆแล้วผมไม่ได้อยากได้เงินคืนเลย ตึกเขาผมหักหนี้แล้วขาดอีกไม่กี่แสน ผมยกให้เลยก็ได้ แต่ผม.....”

“ทำไม แต่ผมทำไม พูดดีๆนะเมฆ เราน่ะโตแล้วนะ ทำแบบนี้แม่ไม่เห็นด้วยเลย ชอบเขาแทนที่จะพูดคุยกับเขาดีๆกลับมาทำแบบนี้ใครเขาจะรักจะชอบ”นางโสรยาเป็นคนตรง

“แม่ครับ มันไม่ใช่แบบนั้นนะครับ เขาก็แค่เป็นลูกหนี้ และต้องใช้หนี้ผมเท่านั้น”

“เออ...ให้มันจริงเถอะ เอาเป็นว่าเมฆหาเขาเจอเมื่อไหร่ เราค่อยมาคุยกันอีกครั้ง แต่ระหว่างนี้พ่อกับแม่จะโอนเงินให้เมฆก่อน แล้วเดี๋ยวให้หนูเพียงขวัญทำงานใช้หนี้แม่เอง แค่นี้แหละง่ายๆไม่ได้รักได้ชอบเขาก็ปล่อยเขาไปให้เขาได้ไปเจอคนดีๆเราเป็นลูกผู้ชายต้องเป็นสุภาพบุรุษ ”

“แม่ครับผมแค่อยากให้เขากลับมาทำงานให้ผม ให้ครบตามสัญญา และผมสัญญาต่อหน้าพ่อกับแม่ตรงนี้เลยว่า สัญญาลูกผู้ชายว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบที่ผ่านมาเกิดขึ้นเอง ยกเว้นเขายินยอม”

“เมฆ” สองสามีภรรยาเรียกชื่อลูกชายพร้อมกัน เหนื่อยใจกับลูกชายคนโต

“อย่าเยอะนะเมฆ เรื่องผู้หญิงแม่ก็ไม่ยุ่งแล้ว อยากจะหาเองแม่ก็ปล่อย ให้อิสระทุกอย่างอายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว ทำอะไรอย่าเอาแต่ใจตัวเองนัก แม่ไม่เถียงว่าสมัยก่อนแม่ก็เหมือนเมฆนั่นแหละ เอาแต่ใจตัวเอง แต่เพราะความรักที่พ่อมีให้แม่ ทำให้แม่เปลี่ยนนิสัยตัวเองได้ และแม่จะบอกว่ามันไม่มีดีเลยนะลูก มันมีแต่ความทุกข์ในใจ ปล่อยวางบ้าง แล้วชีวิตจะมีความสุข”

“อีกอย่างนะเมฆ ถ้ามีใครสักคนมาทำแบบที่เมฆทำกับหนูเพียงขวัญ มาทำกับน้องเราเมฆทนได้เหรอ เรามีน้องสาวนะ ทำอะไรให้คิดถึงคนอื่นบ้าง ทำคนที่ไม่มีทางสู้มันน่าอาย ยิ่งเขาเป็นผู้หญิงด้วยแล้วยิ่งไม่ควร โดยเฉพาะหนูเพียงขวัญ แม่แค่เห็นหน้ายังไม่ได้พูดคุยก็รู้สึกสงสาร เขาเป็นเด็กดีนะเมฆ ”

“แม่กับพ่อรู้ได้ยังไงครับว่าเขาเป็นเด็กดี เด็กกรุงเทพฯบางทีเบื้องหลังเขาอาจไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้นะครับแม่ เห็นทำตัวเรียบร้อยแบบนั้น ในใจไม่รู้คิดอะไรอยู่”

“เมฆ สำหรับพ่อนะลูก แค่แม่เขาบอกว่าหนูเพียงขวัญเป็นเด็กดี พ่อก็เชื่อ เพราะอะไรรู้ไหม ก็เพราะพ่อเชื่อว่าแม่มองคนไม่ผิด มันคือความเชื่อใจกัน ไม่ระแวงกัน สรุปว่าถ้าเมฆทำไม่ดีกับหนูเพียงขวัญให้ลำบากหรือเจ็บตัวอีก อ่อ...ไม่ว่าจะเจ็บกายหรือเจ็บใจ ไม่ต้องมาคุยกับพ่ออีก พ่อไม่ชอบคนหยาบ”

“ใช่ หนูเพียงขวัญหน้าตาสวย แถมอายุยังน้อย เขาจะได้มีโอกาสไปเจอคนดีๆหรืองานดีๆ แทนที่จะมาทำงานใช้หนี้อยู่ในสวน ทำงานบ้าน ทำกับข้าว หมกตัวอยู่แต่ในสวน เฉาหมด”

“แม่รู้ได้ยังไงครับว่าเขาไม่ชอบ”

“เมฆ ผู้หญิงน่ะนะ ใครๆเขาก็รักสวยรักงาม ไม่มีใครเขาอยากหมกตัวอยู่แต่กับบ้านหรอก ใครจะมาบ้าชอบทำงานบ้าน ทำกับข้าว แม่นี่คนหนึ่งล่ะจะไม่ยอมทำตัวเป็นแม่บ้านทำงานบ้านทำกับข้าวแน่นอน ถ้านานๆครั้งก็ยังพอได้ แต่จะให้ทำทุกวันแม่ไม่เอาหรอกนะ”

“ครับแม่ ผมเชื่อ แล้วก็เชื่อแล้วว่าพ่อรักแม่มาก”

“รู้ก็ดี ผู้ชายอย่างพ่อเราเนี้ยหาที่ไหนไม่ได้แล้ว “คุณโสรยาหันไปยิ้มให้สามี คุณกิตติโอบกอดภรรยาไว้ เหมือนบอกย้ำว่าถึงภรรยาเขาจะเป็นยังไงเขาก็รัก

หลังจากที่ลูกชายกลับไปแล้ว คุณโสรยาเล่าเรื่องที่พาเพียงขวัญหนีไปอยู่ที่เชียงใหม่ให้สามีฟัง ลงความเห็นว่าลูกชายรักชอบเพียงขวัญแน่นอน คุยกันว่าจะให้โอกาสลูกชายได้ลองแก้ปัญหาด้วยตัวเองก่อน เพราะไม่งั้นเวลาที่เขามีปัญหา พ่อแม่ต้องเข้าไปช่วยเหลือตลอด

คุณโสรยาโทรหากรกนก บอกว่าอยากให้โอกาสลูกชาย แรกกรกนกไม่ยอมเพราะสงสารเพียงขวัญ แต่พอรู้ว่าพี่ชายรักชอบเพียงขวัญจริงๆนั่นทำให้กรกนกใจอ่อน แต่บอกแม่กับพ่อว่า ถ้าพี่ชายทำมิดีมิร้ายกับเพียงขวัญอีก เธอจะไม่ให้อภัยพี่ชายเลย

“แต่แม่คะ มันจะเห็นแก่ตัวเกินไปไหมคะ พวกเราพูดคุยจัดการกันเอง จริงๆน้องขวัญจะต้องเป็นคนตัดสินใจนะคะ ไม่ใช่พวกเรา เพราะมันเป็นชีวิตของเขา”

“แม่รู้ แม่ว่าพี่เราเขามีวิธีพูด และหนูขวัญเองก็ไม่ใช่คนดื้อ ถ้าคุยกันด้วยเหตุผลแม่ว่าหนูขวัญก็ไม่น่าจะยากนะ”

“เอาไว้ให้ผ่านไปสักพักก่อนได้ไหมคะแม่ กรอยากให้น้องนอนให้เต็มอิ่ม ให้เขาอยู่กับตัวเองก่อน ยังไม่อยากให้เจอพี่เมฆตอนนี้”

“แล้วลูกคิดว่าจะปิดพี่เราได้นานขนาดไหน เขาไม่อยู่เฉยหรอกนะ แต่ช่วงนี้ต้องเก็บทุเรียน พี่เราเขาอาจไม่ว่างอีกหลายเดือน ดีแล้วหนูขวัญจะได้อยู่อย่างมีความสุขบ้าง”

“จริงด้วย กรลืมไปเลยว่าช่วงนี้ฤดูเก็บเกี่ยวทุเรียน พี่เมฆจะยุ่งมาก งั้นเดี๋ยวกรอยู่เป็นเพื่อนน้องอีกสักหกเจ็ดวันแล้วถึงจะกลับบ้านนะคะแม่”

เมฆาถูกทั้งพ่อและแม่สั่งสอน ซึ่งไม่ค่อยเกิดขึ้นบ่อยนัก เขาพักกับพ่อแม่หนึ่งคืน นอนไม่ค่อยหลับเพราะกังวลใจ หลายวันแล้วที่เพียงขวัญหายตัวไป ไม่รู้เลยว่าจะไปอยู่ยังไง รอให้เขาสะสางงานที่สวนให้เสร็จก่อนเถอะ ช่วงนี้เป็นช่วงที่เก็บเกี่ยวผลผลิต ที่สวนเขาจะยุ่งมาก แปลกใจว่ากลับบ้านครั้งนี้ไม่เจอน้องสาว ปกติแม่กับน้องสาวเขาตัวจะติดกันตลอดเวลา

เมฆาแวะที่กรุงเทพฯก่อนที่จะกลับจันทบุรี เขานัดเจอกับคณินทร์ แนะนำตัวว่าเป็นใคร และบอกคณินทร์ว่าไม่ต้องห่วงเรื่องการผ่าตัดของพ่อ เขาจะเป็นคนจัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลเอง ไม่ได้ถามถึงเพียงขวัญ พอจะรู้ว่าหญิงสาวติดต่อกับน้องชาย แต่อาจไม่ได้บอกทุกคนว่าอยู่ที่ไหน แค่นี้เขาก็คลายกังวล แสดงว่าเพียงขวัญยังอยู่สบายดี และเขารู้มาว่า อีกไม่นานเพียงขวัญจะต้องเข้าพิธีรับพระราชทานปริญญา น่าจะหลังจากที่นายคำนึงเข้ารับการผ่าตัด ก็ลองดูไปหาวันที่นายคำนึงผ่าตัดก็ได้ หรือถ้าไม่เจอก็ไปวันรับปริญญาเลยไม่เห็นจะยาก

คุยธุระกับคณินทร์เสร็จเขารีบเดินทางกลับไปที่สวนทันที ยังไงก็ต้องขอไปจ้ดการทำงานก่อนมอบหมายให้คุณสมหมายติดตามความเคลื่อนไหวของครอบครัวเพียงขวัญ ถ้ามีความเคลื่อนไหวให้รีบแจ้งเขาทันที

ลุงคิดกับป้าจันแปลกใจที่เห็นเจ้านายกลับมาคนเดียว ไม่มีใครกล้าถาม เพราะตั้งแต่กลับมาเจ้านายเข้าสวน เหมือนเดิมก่อนที่จะมีคุณขวัญ นอนที่สวนกินที่สวน ดื่มตลอดเวลา กลับมาอาบน้ำบ้างเป็นบางวัน บ้านกลับมาเป็นเหมือนเดิม เงียบเหงา

เกือบสองเดือนเต็มๆที่เมฆาวุ่นอยู่กับงานในสวน เขากลับมานอนที่บ้านหลังจากที่รถขนทุเรียนคันสุดท้ายวิ่งออกไปจากสวน

“ป้าจันมีอะไรกินบ้าง เดี๋ยวผมขึ้นไปอาบน้ำก่อน แล้วจะลงมากินข้าวนะครับ”

เมฆาเข้าห้องนอน บรรยากาศภายในห้อง ข้าวของเครื่องใช้ของเพียงขวัญยังมีอยู่ในตะกร้าหวาย แป้งเด็กที่หญิงสาวใช้ทุกวัน ยังมีกลิ่นอยู่ภายในห้องนี้ เสื้อผ้าพับวางไว้ในตะกร้าหวายเป็นระเบียบ ทุกสิ่งทุกอย่างมันทำให้หัวใจเขามันแกว่งๆชอบกล เหมือนชีวิตขาดอะไรไป ไม่รู้ว่าคืนนี้เขาจะนอนหลับไหม บ้านหลังใหญ่โตแต่อยู่คนเดียว

“คุณเมฆคะ ทำไมคุณเพียงขวัญไม่กลับมาสักที นี่ไปนานแล้วนะคะ ”

“ทำไม ป้าคิดถึงเขาเหรอ”

“คิดถึงซิคะ คุณขวัญน่ารัก สะอาด เป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่ค่อยพูด ทำกับข้าวอร่อย เสียอย่างเดียวเศร้าไปหน่อย”

“นี่อย่าบอกนะว่าที่พูดมา ป้าชอบเขา”

“ถึงคุณขวัญจะมาอยู่ไม่นาน แต่เหมือนรู้จักมานานแล้วนะคะ ใครจะไม่ชอบ ขนาดคุณทรงกลดเห็นหน้าแค่ครั้งเดียวยังชอบเลย นี่พอคุณเมฆกับคุณขวัญไป คุณทรงกลดยังแวะมาอีกนะคะ น่าสงสารแก อยากเจอคุณขวัญแต่ก็ไม่ได้เจอ”

“นี่ทรงกลดมาที่นี่อีกเหรอ ผมไม่ยักกะรู้”

“แกแวะมาแป๊ปเดียวค่ะ พอรู้ว่าคุณทั้งสองไม่อยู่ก็กลับไป”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะเข้ากรุงเทพฯ ฝากบ้านด้วย มีอะไรก็โทรหาผมนะป้า”

“ค่ะ คุณเมฆจะพาคุณขวัญกลับมาด้วยไหมคะ”

“เขายังเป็นพนักงานของที่นี่ ยังไงก็ต้องกลับมาทำงาน แต่อาจจะช้าหน่อย”

ครั้งแรกป้าจันสงสารเพียงขวัญแต่ตอนนี้เริ่มเห็นใจเจ้านาย เพราะป้าจันรู้ว่าเจ้านายมีใจให้กับคุณเพียงขวัญ ที่ทำไปทุกอย่างเพราะความหึงหวง นางไม่รู้ว่าคุณนายโสรยากับคุณกร จะเจอคุณเพียงขวัญหรือเปล่า เพราะตั้งแต่คุณกรโทรหา นางเล่าสิ่งที่เห็นให้กับสองแม่ลูกฟัง แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้ข่าวอีกเลย

เมฆาเข้ากรุงเทพฯอีกครั้งเขากลับไปที่คอนโด สภาพห้องยังเหมือนเดิม ชายหนุ่มใช้เวลาพักผ่อน ทำงานเอกสารที่ค้าง ช่วยบ่ายเขามีคุยกับคุณสมหมาย เมฆาสบายใจมากขึ้น

“กร ตอนนี้อยู่ที่ไหน ใต้หรือเหนือหรือกรุงเทพฯ มาคุยกับพี่หน่อยได้ไหม “

“กรุงเทพฯค่ะพี่เมฆ งั้นเดี๋ยวกรไปหาที่คอนโดนะคะ “

กรกนกใช้เวลาไม่นาน เธอเรียกแท็กซี่มาที่คอนโดพี่ชาย พอจะรู้ว่าพี่ชายจะพูดเรื่องอะไร

“เรามาคุยกันอย่างเปิดอกนะกร พี่จะพาเพียงขวัญกลับไร่”

“เพราะอะไรคะ กลับไปในฐานะอะไร กลับไปแล้วพี่ก็จะข่มเหงน้องเหมือนเดิม ถ้าเป็นเหมือนที่ผ่านมา กรไม่ยอมนะคะพี่เมฆ พี่ทำเกินไป “

“ไม่ๆพี่จะพาเขากลับไปทำงาน กลับไปอยู่ที่สวน สัญญาว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบที่ผ่านมาอีก แล้วกรก็ไม่ต้องโอนเงินมาใช้หนี้แทนเพียงขวัญนะ พี่ไม่เอา พี่จะยกเลิกสัญญาทั้งหมด จะคืนเพียงขวัญให้หมดเลย“

“แล้วพ่อกับแม่ว่ายังไงคะ “

“พ่อกับแม่ให้พี่จัดการเองแต่บอกว่าถ้าพี่ทำไม่ดีกับเพียงขวัญอีกพ่อกับแม่จะดูแลครอบครัวเพียงขวัญเอง”

“เหมือนกันค่ะ ถ้าพี่เมฆทำไม่ดีกับน้อง หรือทำให้น้องเสียใจหรือเจ็บตัวอีก กรจะไม่ให้อภัยพี่เมฆเลย”

“ตกลงให้พี่ไปหาเพียงขวัญได้แล้วใช่ไหม ขอที่อยู่หน่อย”

กรกนกถอนหายใจ รู้ว่าห้ามเขาไม่ได้แล้ว อย่างที่แม่บอก พี่ชายเธออาจจะรู้ตั้งแต่แรกว่าเธอกับแม่ช่วยเพียงขวัญไว้ ถึงพี่ชายจะไม่พูดว่ารักหรือชอบเพียงขวัญ แต่เธอก็พอจะรู้ว่าพี่ชายรักเพียงขวัญมาก เธอไม่เคยเห็นเขามีอาการแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน

“ก็แล้วแต่พี่ล่ะกันค่ะ จริงๆเพียงขวัญเพิ่งเรียนจบ กรอยากให้น้องใช้ชีวิตให้มีความสุขตามวัยของเขา น้องยังเด็กนะคะพี่เมฆ ”

“นี่กรว่าพี่แก่เกินเหรอ”

“เปล่าๆค่ะ เอาล่ะๆงั้นกรจะกลับบ้านเลยนะคะ คิดถึงพ่อกับแม่แล้ว กรเชื่อพี่เมฆ ฝากดูแลน้องให้ดีๆนะคะพี่เมฆ”

กรกนกกลับไปแล้ว เมฆาจองตั๋วเครื่องบินไปเชียงใหม่ทันที หน้าของเพียงขวัญลอยมาเต็ม เกือบสองเดือนที่ไม่ได้เจอหน้ากัน ดูแต่รูปในโทรศัพท์ที่แอบถ่ายไว้ ถ้าเจอหน้าไม่ค่อยมั่นใจเหมือนกันว่า จะเริ่มยังไงดี แรกเลยเขาตั้งใจไปพักที่โรงแรม แต่ไหนๆก็มาแล้ว ก็ขอเจอหน้าหน่อยเถอะ ให้มันรู้ไปเลยว่าจะไม่พูดด้วย สองเดือนนานเกินไป โทรศัพท์ก็ไม่รับ คนอื่นรู้คงคิดว่าเขาบ้า โทรหาไลน์หาเพียงขวัญทุกวัน ยิ่งไม่รับยิ่งไม่อ่าน เขาไม่สนใจไม่รับไม่อ่านก็มาหานี่ไง ถ้าไม่พูดด้วยก็จะใจดำเกินไปแล้ว