เมฆายังไม่ยอมกลับเขานั่งลงที่เก้าอี้ที่มีอยู่ตัวเดียวภายในห้องนอนเล็กๆของเพียงขวัญ ส่วนเจ้าของห้องเวลานี้นั่งอยู่ที่พื้นห้องที่เป็นกระดานไม้ ผมเผ้ารุงรัง กางเกงนอนขายาว เสื้อยืดสีขาวย้วยไปทั้งตัวนั่น ภายในห้องเงียบสนิท
“น้องว่ายังไงบ้าง อาการพ่อเธอ”
“หมอให้นอนพักที่โรงพยาบาลค่ะ เขตเฝ้าอยู่ รอหมอตรวจพรุ่งนี้อีกทีค่ะ”
“เดือนที่ผ่านมา ก็เข้าโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม่ผ่าตัดเลย ปล่อยไว้ทำไม”
“ถ้าเป็นโรงพยาบาลของของรัฐต้องรอคิว แต่ถ้าเป็นเอกชนต้องมีเงิน และเรามีเงินไม่พอ เลยต้องรักษาตามอาการค่ะ “
“เอ่อ...คุณคะ ถ้าพ่อยังไม่ออกจากโรงพยาบาลฉันขออนุญาตไปเยี่ยมพ่อได้ไหมคะ”
“ไม่ได้ เธอยังทำงานไม่ถึงเดือนเลย จะลาแล้วเหรอ ก็เธอบอกว่าเองว่าน้องชายเธอเฝ้าพ่อ มีอะไรก็คุยกันทางโทรศัพท์ได้ เธอคิดว่ามันใกล้หรือยังไง”
เพียงขวัญนิ่งไป อยากให้เวลานี้เป็นแค่ฝันร้าย
“เก็บเสื้อผ้าซะ แล้วย้ายไปนอนที่บ้า
