หลงทางรัก

แลกกัน ต่างคนต่างเจ็บ

วันนี้ก็เหมือนทุกวัน เพียงขวัญตื่นตีห้าครึ่ง พรุ่งนี้ต้องไปถอดเฝือก คนข้างๆยังไม่ตื่นเขายังมีความดีที่แค่นอนเฉยๆไม่ทำอะไรเธอ หญิงสาวเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัว หายจากเจ็บแขนคงต้องรบกวนป้าจันให้ซื้อชุดแบบนี้ให้อีก ใส่สบายดีเหลือเกิน ตกใจนิดหน่อยที่ออกมาจากห้องน้ำ เมฆาตื่นแล้ว เขาพับผ้าห่มคลุมเตียงเรียบร้อย ปกติเขาไม่เคยทำ หญิงสาวหวั่นใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อวานแม่กับน้องเขามา และเธอเห็นว่าเขาเครียด เพราะเธอก็เครียด

“เดี่ยววันนี้เราเข้ากรุงเทพฯกัน เตรียมเสื้อผ้าได้ไหม ถ้าไม่ได้เอาออกมา เดี๋ยวฉันใส่กระเป๋าให้ ฝากเตรียมของฉันด้วยนะ ไปสักประมาณสองอาทิตย์ ฉันอาบน้ำก่อนแล้วเดี๋ยวไปเลย ไปหาข้าวเช้ากินข้างหน้า”

“เพียงขวัญเก็บเสื้อผ้าของตัวเองเงียบๆไม่ได้ตกใจอะไร เพราะอยู่กับเขาอะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ ข้าวของเธอมีไม่เยอะ ใส่ทุกอย่างในกระเป๋าเดินทาง และเตรียมเสื้อผ้าของเขาใส่กระเป๋าอีกใบ หวังว่าเขาคงจะให้เธอแวะไปเยี่ยมบ้านบ้าง แต่นั่นแหละถ้าเขาไม่ให้ไป เธอก็คงได้แต่ส่งความคิดถึงผ่านไลน์หรือไม่ก็โทรหาทุกคนเหมือนที่เคยทำมา

“ถ้าไม่อยากเปลี่ยนชุดไปชุดนี้ก็ได้นะ มีเสื้อคลุมใช่ไหม”

“มีค่ะ”ดีที่เขาไม่บังคับให้แต่งตัวใหม่ เพียงขวัญใส่ชุดที่ป้าจันซื้อมาให้ วันนี้เธอใส่ลายดอกชบาสีเหลืองแซมขาว ยิ่งทำให้ผิวผ่อง สวมทับด้วยเสื้อคลุมคาร์ดิแกนสีเหลืองที่ซื้อมาใหม่

“เสร็จแล้วเหรอ ขอบใจนะ ไปกันเลยเดี๋ยวจะเลยเวลากินยา ”

เพียงขวัญคว้ากระเป๋าถักสะพายข้าง เดินตามเขาลงไปข้างล่าง เจอป้าจันกับลุงคิดยืนรออยู่แล้ว

“ลุงคิดเปลี่ยนเป็นรถเก๋งนะ เดี๋ยวผมขับเอง ฝากบ้านสักสองอาทิตย์ มีอะไรก็โทรหาได้เลย”

เพียงขวัญยกมือไหว้ลาลุงคิดกับป้าจัน เธอมีลางสังหรณ์ว่าจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก ถึงจะมาอยู่ไม่นาน แต่เธอก็รู้สึกผูกพันธ์กับสองคนไม่น้อย

“เดินทางปลอดภัยนะคะเจ้านาย คุณขวัญ กลับมาวันไหนโทรบอกด้วยนะคะ เดี๋ยวป้าจะทำกับข้าวรอ”

เพียงขวัญยิ้มให้ทั้งสองคน ก่อนที่จะขึ้นไปนั่งข้างคนขับ

“วางแขนบนนี้ได้เลย จะได้ไม่รั้งคอมากนัก”เมฆาใช้หมอนรองคอมาวางตรงกลางระหว่างที่นั่งคนขับและผู้โดยสาร

“ขอบคุณค่ะ "หญิงสาวยกมือข้างเดียวไหว้ขอบคุณเขา

“เราจะไปพักที่คอนโดของฉัน รอฉันทำงานเสร็จวันไหนว่างจะพาไปเยี่ยมครอบครัว”

“ขอบคุณค่ะ”

เมฆาพาเพียงขวัญแวะกินข้าวเพื่อให้หญิงสาวได้กินยา ก่อนจะออกเดินทางต่อ หญิงสาวหลับไปตามระเบียบ ผมเผ้าหลุดลุ่ยรุงรัง ตั้งแต่เจ็บแขนเธอเคยมัดผมเลย มารู้สึกตัวเมื่อรถหยุดนิ่ง เมฆากำลังใช้ผ้าพันคอของเธอมัดผมให้

“อยู่เฉยๆฉันจะมัดผมให้ เดี๋ยววันนี้ต้องสระอีกใช่ไหม ผมเริ่มมันแล้ว ที่คอนโดฉันมีร้านทำผม เดี๋ยวค่อยแวะไปสระ”

“ขอบคุณค่ะ”

“ฉันเห็นตอนที่เธอขายอาหาร มียางมัดผมสวยๆเยอะเลย ไม่ได้เอามาใช้บ้างเหรอ””

“อยู่ในตะกร้าใต้โต๊ะเครื่องแป้งที่บ้านหลังเล็กค่ะ”

“เดี๋ยวแวะปั้มเติมน้ำมันแล้วค่อยเข้าไปหาซื้อในเซเว่น น่าจะมีนะ”

“ค่ะ”

ก่อนที่จะเข้ากรุงเทพฯเมฆาแวะเติมน้ำมัน กินข้าว เข้าห้องน้ำ เพียงขวัญเข้าร้านสะดวกซื้อ และเลือกซื้อยางมัดผม ใครๆเห็นต่างก็แอบมอง ประมาณว่าผู้ชายดูแลผู้หญิงดีมาก นั่นคือภาพที่เห็น แต่ความจริงทั้งสองเป็นเจ้าหนี้และลูกหนี้

เพียงขวัญหลับไปอีกครั้ง หลังจากกินยา ดีใจยาเหลือสองเม็ดพรุ่งนี้ครบกำหนดถอดเฝือก อะไรๆคงจะดีมากกว่าที่เป็นอยู่ เธอหลับสนิทไม่ได้ยินว่าเมฆาคุยโทรศัพท์

“ว่าไงกลด มีอะไร เกิดอะไรขึ้น ถึงว่างโทรหาฉัน”

“เมฆ จะเข้ากรุงเทพฯทำไมไม่บอกกันบ้างว่ะ เนี้ยฉันมาหาแกที่บ้าน ลุงคิดกับป้าจันบอกว่านายเข้ากรุงเทพฯพร้อมคุณขวัญ “

“เออ....ฉันมีงาน อีกหลายวันกว่าจะกลับ นายมีอะไรด่วนไหม”

“ไม่มีอะไรด่วน แค่อยากมาดื่มด้วย นี่คุณเพียงขวัญไปกับนายด้วยเหรอเมฆ”

“ก็ลุงคิดกับป้าจันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเขามากับฉัน ทำไมนายมีอะไรกับเขา”

“เมฆนายก็รู้ ฝากบอกเขาด้วยนะว่าฉันคิดถึง ไว้วันหลังจะมาหาใหม่ สักวันต้องได้เจอกัน นายก็รู้ว่าฉันไม่เคยยอมแพ้ ” ทรงกลดพูดเหมือนเล่นๆแต่เมฆารู้ว่าพูดจริง ทรงกลดวางสายไปอย่างไม่ค่อยพอใจนัก คนข้างๆเขายังหลับไม่รู้เรื่อง จะรู้ตัวบ้างไหมว่ามีคนสนใจ เพียงขวัญสวย ใครเห็นก็ถูกใจ แถมกิริยามารยาทก็เรียบร้อย งานบ้านงานเรือนทำได้ดีทีเดียว

“นี่เธอ ตื่นได้แล้ว รีบลงไปช่วยฉันขนของหน่อย”

เพียงขวัญตกใจ เสียงคนข้างๆกับการเบรกรถกระทันหัน หญิงสาวลืมตา รถจอดอยู่ภายใต้อาคารที่จอดรถ น่าจะเป็นใต้คอนโด นึกแปลกใจว่าเขาอารมณ์เสียเรื่องอะไร เพราะตัวเองก็หลับสนิทหรือเขาไม่พอใจที่แทนที่เธอไม่ช่วยเขาดูทาง แต่กลับหลับมาตลอดทาง

“เอ่า ยืนงงอยู่นั่นแหละ เร็ว....ฉันเหนื่อยนะ ขับรถมาตั้งไกล”

เพียงขวัญลากกระเป๋าของตัวเองตามเขาเข้าไปในลิฟท์ ต่อจากนี้ไม่รู้จะเจออะไร คอนโดเขากว้างขวางมีสองห้องนอน ห้องครัว ห้องนั่งเล่น ห้องทำงานเล็กๆ

“เธอนอนห้องเล็ก เดี๋ยวฉันนอนห้องใหญ่ ที่นี่ปลอดภัยประตูห้องไม่ต้องล็อค เย็นสั่งข้าวมากินที่นี่ ฉันจะนอนพักสักหน่อย หวังว่าตื่นขึ้นมา จะยังเห็นเธอยังอยู่ที่นี่นะ ห้ามไปไหนมาไหนคนเดียว”

“ค่ะ”เพียงขวัญลากกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าห้องนอนเล็ก ยิ้มกับตัวเอง ที่ไม่ต้องนอนห้องเดียวกับเขา ห้องเล็กก็จริงแต่เตียงใหญ่ ต้องทำความสะอาดใหม่ ทำทั้งที่ใช้แขนได้ข้างเดียว เอาที่พอนอนได้ก่อน เพียงขวัญซักผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม ปลอกหมอน เธอเห็นแล้วว่าเขามีเครื่องซักผ้าและเครื่องอบผ้า ซักตอนนี้คืนนี้จะได้นอนอย่างสบายใจ เธอหวังว่าเขาจะไม่มาขอนอนด้วย หญิงสาวยิ้มกับตัวเอง ไม่บ่อยนักหรอกที่เธอจะสบายใจแบบนี้

ระหว่างที่เพียงขวัญทำความสะอาดห้องพัก ห้องของเมฆาปิดประตูเงียบ เขาคงพักผ่อนจริงๆ รีบทำความสะอาดเท่าที่ทำได้ อีกหลายชั่วโมงกว่าจะได้เวลาอาหารเย็น หญิงสาวคุยไลน์กับครอบครัว บอกทุกคนว่าไม่ต้องห่วง เธอสบายดี อีกไม่นานจะไปเยี่ยมทุกคน และไม่นานก็เผลอหลับไป

“หลับดีจังเลยนะ แอร์ก็ไม่เปิด” เมฆานอนไม่หลับ เขาพยายามข่มตาให้หลับแล้วแต่ไม่เป็นผล จนต้องลุกออกมาหาเพียงขวัญ เห็นหญิงสาวนอนหลับอยู่บนเตียง เขาเปิดแอร์ ดูท่าคนนอน หลับแบบสบายใจจริงๆคงคิดว่าเขาให้นอนห้องนี้แล้วจะไม่มีคนมากวน เพียงขวัญหลับสนิทจริงๆขนาดเขาล้มตัวลงนอนข้างๆยังไม่รู้สึกตัว นอนแบบนี้น่ากลัวจริงๆจะปล่อยไปนอนที่ไหนคนเดียวได้ยังไง

เพียงขวัญลืมตาหลังจากที่นอนมาเกือบสองชั่วโมง เธอไม่ชอบอาการแบบนี้เลย ยาทำให้หลับ ตื่นมาไม่สดชื่น และชวนให้ง่วงทั้งวัน พรุ่งนี้ก็เอาเฝือกออกแล้ว ยาสองเม็ดสุดท้ายกินหลังอาหารเย็นนี้ แปลกใจว่าทำไมภายในห้องเย็นเหมือนเปิดแอร์ ก่อนนอนเธอเปิดพัดลมนี่นาไม่ได้เปิดแอร์สักหน่อย

“อุ้ย....อะไรเนี้ยมาได้ยังไง”เพียงขวัญอุทานเบาๆหันซ้ายมาเจอเมฆานอนอยู่ข้างๆแรกเธอเข้าใจว่าหมอนข้าง เพราะเขาห่มผ้า หญิงสาวถอนหายใจ “อะไรของเขาเนี้ย ไหนบอกแยกห้องกันนอน แล้วทำไมมานอนอยู่บนเตียงเดียวกันอีกแล้ว

“ตื่นแล้วเหรอ สั่งข้าวมากินเลย ฉันเริ่มจะหิวแล้ว นอนนานเลยนะ แล้วคืนนี้จะหลับไหม”เมฆานอนตะแคงมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาตื่นนานแล้วแต่ไม่อยากลุก นอนมองแก้มขาวๆของคนข้างๆเพลินๆ

“ทำไมมานอนที่นี่คะ”

“ห้องโน้นสกปรก นอนแล้วคัน ฉันเห็นเธอทำความสะอาดซักผ้าปูที่นอนผ้าห่มแล้วสะอาดดี เลยลองมานอน สบายดีจริงๆฉันหลับไปตั้งนาน”

“เดี๋ยวฉันไปทำความสะอาดให้ก็ได้ค่ะ แป๊ปเดียวที่นี่มีเครื่องอบผ้า ซักแล้วอบแป๊ปเดียวก็เสร็จ”

“ไม่เอา ฉันเปลี่ยนใจแล้ว นอนด้วยกันนี่แหละ อยู่คนเดียวนอนไม่หลับ”

เพียงขวัญทำหน้าไม่พอใจ

“ทำไมเพียงขวัญ มีปัญหาอะไรนักหนา แค่นอนเตียงเดียวกัน ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อย กี่วันแล้วที่เรานอนเตียงเดียวกัน หมอนข้างก็กั้นให้ มีแต่เธอนั่นแหละที่คอยแต่จะมานอนหนุนแขนฉันอยู่เรื่อย ฉันยังไม่บ่นเลย แล้วที่ฉันสระผมให้เธอ ดูแลเธอทำโน้นทำนี่ให้ ฉันก็ไม่เคยทวงบุญคุณ นี่ฉันเป็นเจ้านายและเจ้าหนี้เธอนะเพียงขวัญ ยังไม่สำนึกในบุญคุณอีกเหรอ”

“คุณอยากกินอะไรคะ เดี๋ยวฉันสั่งให้”

“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ เธอเป็นคนเริ่มก่อน”

“ทำไม มองหน้าทำไม หรือเธออยากเจอเพื่อนฉัน นายทรงกลดนั่น มันอยากเจอเธอจะตาย อย่าบอกนะว่าไม่รู้ว่ามันชอบ ทำเป็นไม่อยากพูดคุยกับเขา เธอรู้ไหมว่าทรงกลดมันรวยมาก ที่สำคัญมันยังไม่มีแฟน เผื่อมันชอบเธอขึ้นมาจริงๆเธออาจจะสบายไปตลอดชาติก็ได้นะ อยากเจอไหมล่ะ ฉันจะนัดให้” เขาไม่พูดเปล่า แต่ยังมองสำรวจเธอทั้งตัวด้วยสายตาน่าเกลียดมาก

โทรศัพท์ของเพียงขวัญลอยไปหาเมฆาที่นอนอยู่บนเตียง ดีที่เขารับทัน ไม่งั้นหัวเขาแตกแน่นอน

“เพียงขวัญเธอกล้าเหรอ”เมฆาลุกพรวดจากที่นอนมาถึงตัวเพียงขวัญที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเตียงนัก นั่นทำให้หญิงสาวล้มลงไปบนเตียงอีกครั้ง แบบที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย แขนใหญ่แข็งแรงของเขารวบเอวของเธอไว้ ทำให้ร่างของเธอไปอยู่บนตักของเขา

“เพียงขวัญขยับตัวไม่ได้เลย เมฆากอดรัดเอวเธอแน่นไม่คิดว่าเขาจะทำ หญิงสาวรู้สึกถึงฟันของเขาที่กัดลงบนบ่าของเธอ

“ชอบรุนแรงเหรอเพียงขวัญ ฉันจะจัดให้ถ้าเธอชอบ อยู่ด้วยกันดีๆไม่ชอบใช่ไหม เอาจริงๆฉันก็ห่างผู้หญิงมานานแล้วนะ มีเธอไว้แก้ขัดก็ดีเหมือนกัน ฉันไม่รู้นี่ว่าเธอชอบแบบนี้”

เพียงขวัญดิ้นหนีจมูกและปากของเขา ที่ตั้งใจบดลงบนลำคอขาวเนียนไหล่และหลังของเธอ มือของเขาที่กอดรอบเอวของเธอเริ่มลามไปที่อื่นๆเพียงขวัญทำได้แค่ดิ้นและร้องไห้ ร้องดังขึ้นเรื่อยๆและดังเมื่อเขาไม่หยุด บนเตียงดูชุลมนวุ่นวายไปหมด เพียงขวัญดิ้นและถีบไปทั่ว ลืมตัวว่าแขนเจ็บ ดิ้นเพื่อให้รอด กัดมั่วรู้สึกตัวว่ากัดที่แขนเขาเต็มปาก ได้ผลเมฆาสลัดร่างของเธอออก นั่นทำให้เพียงขวัญลงจากเตียงได้ เธออาศัยช่วงที่เขากำลังดูแผลที่แขนของตัวเองที่มีเลือดออก คว้าโทรศัพท์และกระเป๋าได้รีบวิ่งออกมานอกห้อง ตรงไปที่ลิฟท์ กดลงไปชั้นล่างสุด ต้องหนีก่อนที่เธอจะไม่เหลืออะไรไว้ให้ภูมิใจ คนบ้าโรคจิต

กลับบ้านไม่ได้ แล้วจะไปที่ไหน สภาพของเพียงขวัญที่วิ่งและเดินเร็วออกมาเรียกรถแท็กซี่นั่น ทำให้คนแถวนั้นตกใจ ขึ้นรถได้ยังไม่รู้ว่าจะไปไหน แต่ขอไปให้ไกลจากที่นี่ เธอไม่มีเงินในกระเป๋ามีเงินอยู่หนึ่งพันบาท หญิงสาวร้องไห้จนลุงคนขับแท็กซี่ตกใจ

"แม่คะ ข้างหน้าๆเห็นไหมน้องขวัญ ลุงนิดขับตามแท็กซี่คันนั้นไปเร็ว หยุดรถให้ได้"

บังเอิญอะไรขนาดนี้ คุณโสรยารู้ข่าวจากป้าจัน สองแม่ลูกยังอยู่กรุงเทพฯตัดสินใจมาหาลูกที่คอนโด เจอเพียงขวัญวิ่งขึ้นรถแท็กซี่พอดี

"คุณครับจะให้ผมไปส่งที่ไหนครับ ผมว่าคุณหยุดร้องไห้ก่อนดีไหม ตั้งสติหน่อย"

เพียงขวัญรู้สึกตัว แท็กซี่พาเธอมาไกล เห็นมิเตอร์แล้วถ้าไปไกลกว่านี้เธอไม่มีเงินเหลือแน่

"ลุงคะ จอดข้างหน้าก็ได้ค่ะ นี่ค่ะค่ารถ"

เพียงขวัญลงจากรถหันซ้ายหันขวา ข้างทางมีปั้มน้ำมัน ตัดสินใจเดินตรงไปที่ปั้ม เพื่อจะล้างหน้า รู้สึกเจ็บแขนข้างที่ใส่เฝือก หัวสมองมึนงงไปหมด รีบล้างหน้าล้างตา แต่ก็ยังร้องไห้เจ็บตัวเจ็บใจ โมโหคนโรคจิตเขาดูถูกเธอ