เป็นเวลาเจ็ดวันที่ได้พักในป่าศักดิ์สิทธิ์ เลี่ยงหรงใช้เวลาหนึ่งชั่วยามในแต่ละวันอ่านตำรา และฝึกกระบี่ตามคำแนะนำของซือซิงด้วยความขะมักเขม้น จนกระทั่งในที่สุดก็สามารถบรรลุวิชาพื้นฐาน ต้องขอบคุณความตั้งใจของนางที่ไม่ยอมแพ้ไปเสียก่อน หลังจากฝึกหนักจนมือพุพอง และทำให้ซือซิงต้องขอร้องให้นางฝึกน้อยลง
“ซือซิงของข้า วันนี้เจ้าว่าข้าก้าวหน้าไปเท่าใดแล้ว” เลี่ยงหรงเอ่ยถามขณะนั่งกินผลท้ออยู่บนเตียงชิงช้าเพื่อฟื้นฟูพลังกายของเขา โดยมีเจ้าของร่างสูงโปร่งกำลังนั่งสางผมให้อยู่ข้างหลัง
“เพียงเจ็ดวันได้ขนาดนี้นับว่าเร็วมากเลยขอรับ” เสียงทุ้มตอบกลับ ดวงตาเรียวจ้องมองเกศาสีทองสว่างนุ่มลื่นตรงหน้า พลางสางด้วยหวีไม้อย่างนุ่มนวล
แม้ว่าเส้นผมของเลี่ยงหรงจะยาวจรดพื้น แต่กลับไม่เคยเกี่ยวพันยุ่งเหยิง การสางผมให้นางจึงเป็นหนึ่งสิ่งที่เขาสามารถทำเพื่อปรนนิบัตินางได้ง่ายๆ อีกทั้งยังทำให้มีความใกล้ชิดมากยิ่งขึ้นอีกด้
