คนไม่ชินกับการเห็นผู้ใดร้องไห้ต่อหน้าอย่างเลี่ยงหรงถึงกับชะงักไปชั่วขณะ พลางคิดว่านางคงทำให้จิ้งจอกน้อยหวาดกลัวเข้าเสียแล้ว จึงไม่สามารถกระทำสิ่งใดได้นอกจากลูบศีรษะเล็กเพื่อปลอบโยน
“เพราะท่านชอบทำสีหน้าเย็นชา เด็กๆ ถึงได้กลัวท่านนัก” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าของเต่าดินอสูรเฒ่ากล่าวหลังจากเดินต้วมเตี้ยมตามหลังจิ้งจอกน้อยมาถึงที่พำนักของผู้ปกครองป่าศักดิ์สิทธิ์ เต่าดินร่างยักษ์ย่อตัวนอนอยู่ข้างกายเล็กขณะมองเจ้านายของเขาด้วยสายตาเอือมระอา
“ข้าน่ะหรือเย็นชา ตรงไหนกัน” เลี่ยงหรงเถียงกลับอย่างไม่สบอารมณ์ จากนั้นหันไปเอ่ยกับจิ้งจอกน้อยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “อย่าร้องไป ข้ามิได้จับเจ้ามาเฝ้าต้นท้ออย่างเต่าเฒ่าเขานี้สักหน่อย ท้อสวรรค์ทองคำลูกนี้จงเก็บไว้อย่าให้ผู้ใดล่วงรู้ว่าได้มาจากข้า เพราะข้าอยากอยู่อย่างสงบ เจ้ารับปากข้าได้หรือไม่”
ลี่จูเงยหน้ามอง จากนั้นพยักหน้ารัวเร็ว เด็กน้อยใช้แขนเสื้อปาดน้ำตาและ
