แม้จะกลัวจนหัวใจแกว่ง แต่ให้ยืนประจันหน้ากับผู้ชายหน้าตาดีอย่างนี้ทั้งคืน แป้งหอมกลัวใจตัวเอง กลัวจะกระโจนฟัดเขานะสิ!! คนอะไร!! หล่อไม่บันยะบันยัง...
“ยังคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ได้อีกเหรอ?” เป็นครั้งแรกที่เรียวเปิดปากพูดหลังจากนิ่งๆ อยู่นาน เสียงของเซ็กซี่บรรลัยไส้!! แป้งหอมฟังจนเริ่มเคลิ้ม
“ทำไมถึงออกไปไม่ได้ล่ะคะ ก็หอมไม่ได้เป็นโจร หอมแค่หลงทาง”
กว่าจะควานหาคำพูดตัวเองเจอ เมื่อดันหลงเสน่ห์เรียวเข้าแบบจังเบอร์ หัวสมองเธอหมุนเหมือนลูกข่าง ว่างเปล่าและขาวโพลน กว่าจะรวบรวมสติได้ใช้เวลานานหลายนาที
“เธอคิดว่าฉันจะเชื่องั้นสิ”
เรียวเปรยลอยๆ เขาเดินไปหยุดตรงหน้าแป้งหอม โน้มตัวลงมองหล่อนใกล้ๆ เพราะเขาสูงกว่าเธอเกือบสิบเซน...
“หอมไม่ได้โกหก...หอมสาบาน” หญิงสาวยกมือขึ้นชู เธอทำเหมือนกำลังสาบานตน แต่หารู้ไม่ กลิ่นหอมอ่อนๆ รวยรินจากร่างกายของเธอ เล่นเอาเรียวหลงทางไปเหมือนกัน
“เอามือลง!!” เสียงช
