ตอนที่ 3
1121 Words
“เอ่อ... พี่จักรจะอาบน้ำก่อนมั้ยคะ เดี๋ยวน้องดาจะเตรียมน้ำให้” ไม่รอคำตอบ ดารินลุกพรวดจะก้าวเดินไปที่ห้องน้ำทันที แต่เมื่อนึกขึ้นไว้ว่าจักรยังไม่ได้ตอบอะไรออกมา เธอจึงชะงักเท้าและหันมองเจ้าบ่าวอย่างตื่นๆ ก่อนจะเม้มริมฝีปากอย่างแสนอาย เพราะแววตาและรอยยิ้มของจักรนั้นมัน...
ท่าทางลุกลนอยู่ภายใต้ความงดงามอ่อนหวานนั้นทำให้จักรยิ้มอย่างอ่อนโยนที่สุด ร่างสูงก้าวเข้าหาเจ้าสาวของเขาอย่างมั่นคง แววหวาดหวั่นที่ฉายชัดออกมาจากดวงตาคู่สวยทำให้เขาต้องใจเย็นให้มากที่สุด แม้อยากจะกระโจนฟัดแม่สาวน้อยไร้เดียงสานี้อย่างถึงอกถึงใจ แต่ทั้งหมดนั้นต้องเดินหน้าไปอย่างช้าๆ
ท่าทางอึกอักของดารินทำให้เขาอยากแกล้ง เขาแค่อยากจะให้เธอไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อน แต่ดวงตากวางสาวที่มองเขาเป็นนายพรานสุดหื่นมันทำให้เขาอยากแกล้งให้เธออายมากขึ้น
“น้องดาอาบก่อนดีกว่า มา... พี่จะช่วยถอดชุดให้”
เขารั้งร่างเจ้าสาวให้หันหลัง แม้ว่าจะมันเขี้ยวกับใบหน้าเหลอหลานั้นมากแค่ไหน แต่ก็ต้องสะกดใจไว้ให้มาก
“เอ่อ... น้องดาว่าน้องดาถอดเองดีกว่าคะ” ดารินขืนร่างตัวเองไว้ เพราะมันน่าอายนะถ้าจะให้เจ้าบ่าวเป็นคนถอดชุดให้
“พี่ถอดให้น่ะดีแล้ว เพราะขืนให้น้องดาถอดเอง พี่ว่ากว่าจะได้อาบน้ำคงถึงเช้าล่ะ มาเถอะ” จักรขืนร่างดารินให้หันหลัง ไม่สนใจท่าทางอิดออดเอียงอายของเธอ
สายไส้ไก่เล็กๆ ที่ร้อยรัดไขว้กันไปมาอยู่ด้านหลังของชุดเจ้าสาวแสนสวยเริ่มทำให้รอยยิ้มของเขาจางหายลง เพราะมันไม่ง่ายเลยนะที่จะคลายสายเส้นเล็กนี้ให้หลวมมากพอที่จะพาหน้าอกอวบอิ่มนี้ให้หลุดพ้นออกมาได้ และความอึดอัดที่เพิ่มมากขึ้นก็ทำให้เขาอยากจะกระชากไอ้สายเล็กๆ นี้ออกให้รู้แล้วรู้รอด แต่หากขืนเขาทำดังใจคิด เจ้าสาวแสนสวยคงได้ร้องวี้ดว้ายด้วยความตกใจแน่
“เอ่อ... พี่จักรคะน้องดาช่วยนะคะ”
เสียงทอดถอนหายใจแบบแผ่วเบาของเขาแต่ก็ทำให้เธอรับรู้ได้ แม้จะแสนอายแต่ดารินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เพราะหากเธอไม่ช่วยก็เห็นทีว่าพ้นคืนนี้ไปก็คงยังถอดออกไม่ได้ หรือเจ้าบ่าวของเธออาจถอดใจหากรรไกรมาตัดชุดนี้ออกเสียก่อนก็เป็นไปได้
“เอ่อ... จ้ะ”
นิ้วมือเรียวยาวของดารินที่อ้อมมาด้านหลังและจับที่สายเส้นเล็ก ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนคลายออกทีละน้อยอย่างใจเย็น ทีละเปราะ ทีละเปราะ จนเขารู้สึกได้ว่าช่วงเอวที่กระชับรัดรอบเอวคอดไว้นั้นค่อยๆ คลายออกจนดูหลวม จักรรู้สึกทึ่งกับสิ่งที่ดารินทำ เธอค่อยๆ ทำแต่มันดันหลุดออกง่าย ขณะที่เขาทั้งดึงทั้งรั้งแต่มันมีแต่จะยุ่งเหยิงและดูแน่นมากกว่าเดิมเสียอีก
“หึหึหึ... พี่ทำอยู่ตั้งนานดันแกะไม่ออก”
“ก็พี่จักรทำแรงนี่คะ ค่อยๆ ทำ เบาๆ ก็ออกแล้วค่ะ”
“จ้ะ พี่จะค่อยๆ ทำ แบบเบาๆ”
“เอ่อ...”
เสียงกระซิบอยู่ที่ข้างหูด้านหลังทำให้เอาขนลุกซู่ซ่าจนดารินไม่กล้าที่จะขยับตัว แต่เมื่อฝ่ามือใหญ่กระชับที่ช่วงเอว เธอก็ผวาเสียจนต้องขืนตัวเอาไว้
“มาจ้ะพี่ช่วยถอด”
“น้องดา... น้องดาถอดเองดีกว่าค่ะ”
“ให้พี่ถอดเถอะนะ น้องดาจะได้รีบไปอาบน้ำยังไงล่ะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วจะได้พักผ่อน”
เสียงทุ้มของเจ้าบ่าวพร้อมเหตุผลทำให้เธอต้องยอมให้เขาปลดชุดเจ้าสาวออกจากตัวแต่โดยดี เพราะถ้าขืนเธอหอบชุดเข้าไปถอดในห้องน้ำ คงได้หกล้มหกลุกกันบ้างแน่ และอีกอย่างก็เพราะเธอรู้ตัวเองดีว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบขึ้นเป็นร่างกายของเธอนี้ มีเขาเป็นเจ้าของแล้วทางนิตินัย
เมื่อช่วงเช้าระหว่างพิธีหมั้น เธอและเขาได้จดทะเบียนสมรสกันเรียบร้อยแล้ว และทางพฤตินัยล่ะ ถ้าเขาจะทวงถามสิทธิ์ซะเดี๋ยวนี้ เธอก็ไม่มีเหตุผลใดจะไม่ให้ เพียงแต่ อาย, เขิน, ประหม่า และหวั่นไหวกับสายตาของเขาที่สุด ก็ใครล่ะจะไม่เกิดอาการแบบนี้ ถ้าต้องยืนกึ่งเปลือยอยู่ตรงหน้าผู้ชายที่หล่อลากดิน ผู้ชายที่มีสายตากรุ้มกริ่มมองเธออยู่ตลอดเวลา สายตาที่บ่งบอกว่าเอ็นดูปนขำเล็กๆ นั่น ไม่อายก็คงไม่ไหวแล้ว
“น้องดาเข้าไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่เก็บชุดให้เอง”
ทันทีที่เจ้าบ่าวหันหลัง ดารินก็ไม่รอให้เขาบอกซ้ำเพราะแค่ยืนนิ่งๆ แค่อึดใจให้เขาสำรวจเธอทั้งตัวแบบนี้เธอก็แทบจะสั่นไปทั้งร่าง ยิ่งไปให้พ้นจากสายตากรุ้มกริ่มนั้นได้เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี แต่ดารินลืมที่จะคิดไปว่า เหตุการณ์ต่อจากนี้ล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น
จักรหันกลับมาทันเห็นเบื้องหลังขาวๆ นั้นผ่านเข้าสู่ประตูห้องน้ำไป ยิ้มพร้อมส่ายหน้าไปมา เพราะสิ่งที่แสดงออกกับสิ่งที่อยู่ในใจเขานี้มันต่างกันสุดขั้ว เมื่อการแสดงออกคือต้องนุ่มนวล อ่อนโยน ไม่ให้ไก่ตื่น แต่สิ่งที่อยู่ในใจนั้นคือเขาอยากจะถอนขนไก่ออกให้เกลี้ยง ก็ใครเล่าจะคาดคิดว่า ภายใต้ชุดเจ้าสาวขาวสะอาดตานี้จะซุกซ่อนชุดชั้นในร้อนแรงนั้นไว้
ชุดชั้นในสีขาวไม่ต่างจากชุดเจ้าสาว แม้จะเป็นรูปแบบเกาะอกและตัดเย็บแนบลำตัวคลุมเลยไปถึงสะโพกไม่ให้ดูโป๊มากจนเกินไป แต่ความบางเบาซีทรูนั้นมันจะปกปิดอะไรได้เล่า
อยากจะรู้นักว่าใครกันนะที่เลือกชุดชั้นในสำหรับเจ้าสาวชุดนี้ให้กับเธอ เพราะมันยิ่งเพิ่มความกระสันจนเขาอยากจะกระชากมันออกตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น แต่แล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นที่มุมปาก ดวงตาคมเข้มเป็นประกายก่อนจะหลุบมองชุดเจ้าบ่าวที่ตนเองสวมใส่อยู่ ถึงเวลาที่ต้องถอดชุดนี้ออกแล้วล่ะ
- Writer
