4
1189 Words
“มารับปลอกหมอนที่สั่งสกรีนไว้ค่ะ”
พิมพิชชายื่นใบรับสินค้าให้เจ้าหน้าที่ของร้าน เธอยืนรอสักครู่ พนักงานคนนั้นก็กลับมาที่เคาน์เตอร์พร้อมกับปลอกหมอนที่เธอสั่งทำไว้ สาวร่างเล็กตรวจดูความเรียบร้อยของสินค้าที่สั่งทำ รอยยิ้มสวยประทับบนใบหน้า เมื่อมองเห็นภาพของนายแบบหนุ่มรูปงามนามเพราะ เจ้าของดวงตาสีฟ้าคู่นั้น คู่ที่สะกดให้เธอเคลิบเคลิ้มได้ในครั้งแรกที่เห็น อยู่บนปลอกหมอนสีขาว รวมทั้งปลอกหมอนข้างที่พิมพิชชาสั่งทำไว้ คืนนี้แหละเธอจะได้นอนกอดนายแบบหนุ่มคนนี้เสียที
“เรียบร้อยนะคะ” พนักงานเอ่ยถามเมื่อเห็นพิมพิชชาจ้องมองรูปภาพที่สกรีนบนปลอกหมอนนิ่ง เหมือนถูกมนตร์สะกดอย่างไรอย่างนั้น
“ค่ะ เรียบร้อยค่ะ” พิมพิชชาเอ่ยตอบหลังจากที่เมื่อครู่เธอหลงเคลิ้มไปกับดวงตาสีฟ้าคู่สวยของนายแบบหนุ่ม ระหว่างที่เธอพับปลอกหมอนหนุนศีรษะและหมอนข้าง ลูกค้าสาวสองคนก็เดินเข้ามาในร้านมาหยุดยืนใกล้ๆ กับเธอ พิมพิชชาจะไม่สนใจสองสาวคู่นั้นเลย หากหัวข้อสนทนาไม่ใช่ เดวิส แคนดี้ นายแบบหนุ่มแห่งเกาะอังกฤษขวัญใจสาวๆ
“ฉันกะว่าจะสั่งซื้ออัลบั้มรูปของเดวิส แคนดี้สักหน่อย เขาเปิดจองทางอินเทอร์เน็ตแล้วนะ” สาวร่างเล็กพูดกับเพื่อนร่างอวบ
“อ้าว ไหนบอกว่าเปิดจองเดือนหน้าไง”
“เขาเลื่อนกำหนดการณ์น่ะ จัดโปรโมชั่นพิเศษด้วย ซื้ออัลบั้มแถมลายเซ็น ยังไม่พอ เดือนหน้าเป็นวันเกิดของเดวิสสุดหล่อของฉัน ข่าววงในเขาว่ากันว่าเดวิสจะเดินทางมาเมืองไทย พิเศษสุดๆ ด้วยการฉลองวันเกิดกับหนึ่งผู้โชคดีที่สั่งซื้ออัลบั้มรูป โดยจะสุ่มจากหมายเลขสั่งซื้อ ไปฉลองกันที่โรงแรมหรูที่สุดในกระบี่เชียวนะ โรแมนติกสุดๆ ฉันก็เลยต้องรีบไปสั่งจอง เขามีจำนวนจำกัดด้วยนะแก เผื่อฉันจะเป็นคนโชคดีคนนั้น ดินเนอร์ใต้แสงเทียนกับเทพบุตรของฉัน แค่คิดฉันก็แทบบ้าแล้ว”
สาวร่างเล็กพูดกับเพื่อนสาวร่างอวบ แทนที่สาวร่างอวบจะตื่นเต้นกับเรื่องที่ได้ยิน กลายเป็นพิมพิชชาต่างหากที่หูผึ่ง คิดในใจว่าทำไมเธอพลาดเรื่องนี้ไปได้
“เขาเปิดจองกันที่ไหนเหรอคะ พอดีฉันเป็นแฟนคลับของเขาเหมือน กันค่ะ” พิมพิชชาถามสาวร่างเล็กด้วยความสนใจ อะไรที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับเดวิส นายแบบหนุ่ม เธอสนใจหมด
“อ๋อ เขาจองที่เว็บไซต์นี้นะคะ เป็นเว็บไซต์ส่วนตัวของเขามีห้องสนทนาด้วยนะคะ เดี๋ยวฉันจะจดชื่อเว็บไซต์ให้นะ ว่าแต่คุณชื่นชอบเขา แต่ทำไมไม่รู้เรื่องนี้ล่ะ” สาวร่างเล็กอดที่จะถามไม่ได้ ถ้าบอกว่าเป็นแฟนคลับก็น่าจะรู้เรื่องนี้
“พอดีคอมพิวเตอร์ที่บ้านเสียน่ะค่ะ ฉันเลยไม่ได้ติดตามข่าวของเดวิสมาเป็นอาทิตย์แล้ว เลยไม่รู้เรื่องนี้”
พิมพิชชาตอบตามความจริง คอมพิวเตอร์รุ่นลายครามของเธอไม่รักดี ใจเสาะเกิดเสียขึ้นมา ต้องยกไปซ่อมที่ร้านประจำ เจ้าของร้านตรวจดูอาการแล้วถึงกับส่ายหน้า แล้วบอกกับเธอว่ามันเกินจะเยียวยาให้ซื้อใหม่จะดีกว่า ทำให้เธอไม่ได้ติดข่าวและ ยลโฉมพ่อหนุ่มรูปงามเดวิส แคนดี้ ตลอดทั้งสัปดาห์ ครั้นจะไปพึ่งร้านอินเทอร์เน็ตก็ไม่ถนัด เพราะตอนที่เธอมองภาพนายแบบหนุ่มในจอคอมพิวเตอร์ พิมพิชชาจะมีอาการกระดี๊กระด๊า กรีดร้องกรี๊ดกร๊าดกับหน้าตาหล่อเหลา ดวงตามีเสน่ห์ ร่างกายบึกบึน ท่าโพสต์แต่ละท่าที่ทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกไหว กิริยาท่าทางของเขาทำให้เธอใจละลายเสมอ แต่ถ้าเธอไปใช้บริการที่ร้านดังกล่าว อาการทุกอย่างที่กล่าวมาก่อนหน้าพิมพิชชาจะทำไม่ได้เลย เธอต้องสงบเสงี่ยมมองดูแต่ภาพเท่านั้น มันอึดอัดเกินกว่าที่เธอจะรับได้ เธอจึงไม่ไปดีกว่า
“นี่ค่ะ ชื่อเว็บไซต์ที่เขาเปิดสั่งจอง รีบๆ หน่อยนะคะ เพราะมันมีจำนวนจำกัด”
สาวร่างเล็กยื่นกระดาษโน้ตที่จดชื่อเว็บไซต์ให้อีกฝ่าย พิมพิชชายิ้มเมื่อยื่นมือมารับกระดาษแผ่นนั้น
“ขอบคุณมากค่ะ ว่าแต่อัลบั้มรูปที่ว่านี้มันราคาเท่าไหร่คะ”
“ราคาเจ็ดพันห้าร้อยบาทค่ะ มีภาพของเดวิสหนึ่งร้อยห้าสิบภาพ เป็นภาพตั้งแต่ครั้งแรกที่ถ่ายแบบจนถึงปัจจุบันค่ะ”
พิมพิชชาถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้ยินราคาของอัลบั้มรูป เจ็ดพันห้าร้อยบาท ทำไมราคามันแพงแสนแพงอย่างนี้ แต่พอคิดถึงเหตุผลที่มันมีราคาแพง ทำให้เธอเกิดอยากได้ขึ้นมาใจแทบขาด ฝันหวานไปไกลว่าได้ดินเนอร์ใต้แสงเทียนกับเดวิส ได้สบตา ได้มองเขาใกล้ๆ ป้อนอาหารให้เขา
โอ๊ย...แค่คิดเธอก็กรีดร้องอยู่ในใจ ความอยากได้จึงมีมากขึ้นไปอีก แต่พอนึกถึงราคาของมันใจก็ห่อเหี่ยวในบัดดล หญิงสาวถอนใจ ก่อนเดินออกจากร้านไปด้วยอาการเหม่อลอย ครุ่นคิดเรื่องนี้ไปตลอดทาง
เสียงผ่อนลมหายใจแรงของพี่สาวทำให้พิมวดีหันมามองด้วยความสงสัย เพราะลมหายใจที่ผ่อนออกมานั้นมันหลายครั้งเสียจนเธออดเป็นห่วงไม่ได้ ไม่เพียงเท่านั้น ตาของพี่สาวเธอยังจ้องมองสมุดบัญชีธนาคารไปผ่อนลมหายใจไปด้วย
“พี่พิมเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ครีมเห็นพี่เอาแต่นั่งถอนหายใจไปมองสมุดบัญชีไป หรือว่าทุกข์ใจเรื่องเงินค่าเทอมของครีมคะ”
พิมวดีถามพี่สาวด้วยความเป็นห่วง เธอเองก็เป็นภาระที่หนักอึ้งให้พี่สาวมาตลอด ครั้นจะออกไปหางานพิเศษทำ พิมพิชชาก็ไม่ยอม บอกกับเธอว่าหน้าที่ของเธอคือการเรียนหนังสืออย่างเดียว ส่วนเรื่องค่าใช่จ่ายในบ้าน ค่าเล่าเรียนและอื่นๆ ปล่อยเป็นหน้าที่ของพี่สาวเอง พิมวดีจึงตั้งใจ เรียนให้สมกับที่พี่สาวเหน็ดเหนื่อยทำทุกอย่างเพื่อน้องสาวอย่างเธอมาโดยตลอด พิมวดีหมายมั่นว่าจะเอาเกียรตินิยมมาฝากพี่สาวให้ได้
“ไม่ใช่หรอก ค่าเทอมของครีมพี่หาได้แล้ว นี่ไง พรุ่งนี้เอาไปจ่ายทางมหา’ลัยได้เลย แล้วเงินก้อนนี้ก็ค่าเรียนพิเศษของเดือนนี้” พิมพิชชาหยิบเงินที่เตรียมไว้ในกระเป๋าสะพายส่งให้น้องสาว
“แล้วพี่พิมเป็นอะไรล่ะ หน้าตาถึงได้คิดมากอย่างนี้”
น้องสาวถามด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่พี่สาวกลับมาก็เอาแต่นั่งครุ่นคิดอะไรบางอย่าง สลับกับมองสมุดบัญชีธนาคารที่อยู่ในมือ อาการอย่างนี้ถ้าไม่คิดมากเรื่องเงินค่าเทอมของเธอแล้วจะคิดมากเรื่องอะไร
- Writer
