EP 7
1139 Words
“งั้นก็ไม่มีทางไหนแล้วล่ะ นอกจาก...”
หญิงสาวมองไปหาเพื่อนด้วยอาการหวาดกลัว กับสิ่งที่หลีกเลี่ยงมาหลายครั้ง เพียงเพื่อหวังว่า พ่อผู้ให้กำเนิดจะช่วยได้ในคราวนี้ เพราะรู้ว่าถูกลอยแพในระยะกระชั้นชิด จนแก้ไขปัญหาไม่ได้แล้ว
รุ่นพี่ก็ยังหมายจะทำร้ายและทำลายอีก จนไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้ว และคิดว่าคงจะไม่มีสิทธิ์เข้าสอบอย่างแน่นอน เพราะที่ผ่านมา กว่าจะได้เงินมาจ่ายก็อยู่ในกำหนดผ่อนผันทั้งนั้น
ส่วนเทอมหน้า ซึ่งเป็นเทอมสุดท้าย หญิงสาววางแผนว่า จะไปทำงานพิเศษในร้านอาหารเดียวกับเพื่อน คงมีใช้จ่ายโดยไม่ต้องบากหน้าไปขอพึ่งใครทั้งนั้น แต่นั่นเป็นเรื่องของปัญหาในอนาคต เอาปัญหาเฉพาะหน้าตอนนี้ให้ผ่านพ้นไปก่อน
“แล้วเราต้องทำยังไงบ้างล่ะมล”
น้ำเสียงถามเพื่อนออกไปนั้น แผ่วเบาและเลื่อนลอยเต็มที แผ่นหลังบางก็ทิ้งไปพิงผนังอย่างคนสิ้นหวัง หูนั้นได้ยินเพื่อนบอกว่าจะโทรถามใครบางคน ซึ่งเป็นเสมือนผู้เปิดประตูนรกและสวรรค์ในเวลาเดียวกัน รอให้ก้าวเดินไปหาอยู่แล้ว เพียงแต่เธอจะเลือกก้าวเดินไปตอนไหนเท่านั้น
“ยัยจี๊ดบอกให้รอแป้บ จะติดต่อพี่โม ฯให้”
ปริยกรได้ยินเพื่อนเอ่ยถึงดาวเด่นประจำคณะ ผู้ซึ่งมีหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง มีรถสวยๆ ขับ มีบ้านหลังกะทัดรัดไว้อยู่อาศัยตั้งแต่เรียนอยู่ปีสอง และเป็นที่รู้กันในหมู่เพื่อนพ้องว่าที่มาของเงินนั้นจากแหล่งใด
“ยัยจี๊ดให้ไปบ้านตอนหลังเรียนเสร็จ แล้วจะพาไปหาพี่โมฯ อีกที ต้องคุยกันก่อนน่ะ เอาไงเดียร์ ไปมั้ย!”
ปริยกรปิดเปลือกตาลง ปล่อยให้น้ำตาแห่งความช้ำใจในโชคร้ายนี้ พร้อมกับพยักหน้าน้อยๆ ให้ เพื่อเป็นบอกว่ายอมรับหนทางสุดท้ายที่จำใจต้องเลือกแล้ว
ตอนที่ 2
หลังเรียนเสร็จ จี๊ดผู้เป็นสาวดาวเด่นเลยพาสองสาว ไปหาโมเดิลลิ่งที่นัดไว้ ราวชั่วโมงก็มายืนอยู่หน้าห้องชุดหรูหราแล้ว ปริยกรจ้องมองคนมาเปิดประตูด้วยความละล้าละลัง ถามตัวเองซ้ำๆ ว่าจะก้าวไปข้างหน้า หรือจะถอยหลังดี
“เข้ามาสิจ๊ะคุณน้อง หรือเราจะคุยกันตรงนี้ ให้คนทั้งคอนโดได้ยิน ว่าแต่คนไหนล่ะจะทำงาน คงไม่ใช่นี่นะ”
สาวในร่างชายที่ใครๆ เรียกว่าพี่โมฯ นั้น มองมาหาพิมลแข แล้วทำหน้าเหว๋อ เพราะระดับความสูงแค่ร้อยห้าสิบหก อกแบนราวไม้กระดาน ผิวก็คล้ำเพราะเป็นสาวชาวใต้
“คนนี้ค่ะพี่แจ้ส”
จี๊ดเรียกสรรพนามจริงๆ ของพี่โมฯ ผู้มีรูปร่างล่ำสัน ผิวดำคล้ำไม่ต่างพิมลแขนัก แต่ท่าทางสะดีดสะดิ้งยิ่งกว่าผู้หญิงจริงๆ เสียอีก
“ค่อยโล่งอกหน่อย! เข้ามาเร็วๆ พี่รีบ”
ปริยกรถูกจี๊ดเข้าไปในห้องอย่างเร่งรีบ ราวกับกลัวจะเปลี่ยนใจ ซึ่งเจ้าหล่อนจะยอมให้ไม่ได้ เพราะนั่นหมายถึง เงินรางวัลนำพามาจะชวดไปด้วย พิมลแขก็ตามไปแบบไม่มีใครชักจูงสักนิด
หรือถ้าจะพูดให้ถูก สาวดาวอยากกันออกห่างด้วยซ้ำ เพราะกลัวจะถูกหารค่านำพามาแทบแย่
“ไหน! มาเล่าความเป็นไปเป็นมาให้พี่ฟังทีซิ เอาคร่าวๆ นะจ๊ะ ไม่ต้องชักแม่น้ำทั้งห้า”
ปริยกรไม่อาจจะเอ่ยปากบอกอะไรออกไปได้ ด้วยยังเสียใจเรื่องพ่อ กับเสียใจที่ได้พาตัวเองก้าวเข้ามาในห้องนี้ และยังคงละล้าละลัง ว่าจะเอายังไงดี ระหว่างถอยกับเดินหน้า เพราะอย่างมากก็ทนเรียนซ้ำเทอมเท่านั้น แต่พอนึกถึงค่าใช้จ่ายของแม่ในการไปหาหมอแต่ละครั้งขึ้นมา ก็ทำให้ยังคงปักหลักอยู่ต่อ
“คืออย่างนี้ค่ะ...”
พิมลแขเป็นคนเปิดปากบอกเล่าเสียเอง เพราะรู้เรื่องราวดีไม่แพ้กัน และรู้ด้วยว่าเพื่อนกำลังลังเล ไม่ใช่ว่าอยากจะให้เพื่อนมาทำอะไรไม่ดีแบบนี้ แต่อยากให้มีเงิน
อยากให้หลุดพ้นจากการถูกคนบ้านใหญ่รังแกมากกว่า อีกทั้งได้คิดว่า เยื่อบางๆ ที่หวงแหนไว้ให้ชายคนรักที่ยังไม่มีตัวตนนั้น มันเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับพิมลแข
เพราะเป็นคนผ่านอะไรในชีวิตมามากมาย ด้วยฐานะทางบ้านยากจนข้นแค้น ตัวเองต้องทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน๊อตเลี้ยงแม่กับน้องๆ ที่มีพ่อห่วยๆ เช้าเมาเย็นเมามาตลอด บวกกับเยื่อพรหมจรรย์ที่พิมลแขมอบให้ชายคนรัก เมื่อสมัยเรียนมัธยมต้นด้วยกันนั้น ตอนนี้ก็เหมือนเสียเปล่า เพราะมันหนีหน้าไปไหนแล้วไม่รู้
จะเรียกว่าฟันแล้วทิ้งก็ไม่ผิดนัก นับตั้งแต่นั้นมา ความรัก ความบริสุทธิ์ และสามีดีๆ จึงไม่มีในพจนานุกรมของพิมลแขอีกต่อไป มีแต่ว่า พรุ่งนี้จะเอาอะไรกิน เดือนนี้จะต้องจ่ายอะไรบ้าง
แม่ต้องใช้จ่ายอะไร น้องต้องจ่ายค่าเทอมตอนไหน คิดย้อนๆ กลับไป ออกจะเสียดายด้วยซ้ำ ที่เยื่อบางๆ ของตัวเองนั้นไร้ค่า ผิดกับของเพื่อนสาวในตอนนี้
“หน้าตาดีเชียว หุ่นก็น่าซั่ม ขัดสีฉวีวรรณหน่อยก็น่าจะได้เยอะอยู่นะ แล้วพี่จะแน่ใจได้ยังไงล่ะ ว่าเราไม่เคยถูกซั่มมาก่อน ห้ามหลอกพี่นะ ถ้าพี่เสียชื่อ จะเล่นงานถึงคณะเลยล่ะ”
แจ้สคาดโทษไว้ เพราะเคยเจอแบบนี้มาแล้ว ปริยกรนั้นไม่อ้าปากบอกอะไรตามเคย มีเพียงพิมลแขยืนยันเสียงหนักแน่น เพราะรู้จักเพื่อนมาตั้งแต่เรียนปีหนึ่งด้วยกันแล้ว จี๊ดเองก็ช่วยอีกแรง แต่ไม่ใช่เพราะรักเพื่อนร่วมคณะแต่อย่างใด หากเป็นเพราะอยากได้เงินค่านำพามามากกว่า
“เคๆ ถ้ายืนยันกันทั้งสองคนขนาดนี้ พี่ก็จะลองส่งรูปให้ลูกค้าก่อนแล้วกัน แต่ต้องมากันคิ้วกับแต่งหน้าให้สวยๆ ก่อนนะ เวลาใช้แอ้ฟแล้วจะได้เริดๆ”
แจ้สจับปลายคางสินค้าใหม่หมุนซ้ายทีขวาที เพื่อดูให้แน่ใจว่าจะต้องทำอะไรเบื้องต้นบ้าง
“ส่วนราคาพี่จะแจ้งทีหลังนะ ตอนนี้ต้องรอหลายๆ คนเสนอมาก่อน ตกลงมั้ย”
“ค่ะพี่”
พิมลแขรับคำ แล้วหันไปมองเพื่อนรักด้วยความสงสารจับจิตจับใจ แต่ก็ไม่อาจจะช่วยอะไรได้ นอกจากยุให้เปลี่ยนความคิดเรื่องเยื่อพรหมจรรย์มาผันแปรเป็นเงินไว้เลี้ยงตัวเท่านั้น
- Writer
