EP 12
1141 Words
“เชิญครับ”
เจ้าของห้องฝายมือให้ เมื่อปริยกรยกมือไหว้ด้วยท่าทีนอบน้อม ตามที่แจ้สบอกมาแล้ว แม้ไม่รู้จักชื่อชายคนนี้และไม่คิดว่าเขาจะบอก เพราะแจ้สแจกแจงมาให้รู้อีกเช่นกันว่า ลูกค้าทุกคนไม่ชอบให้ถามซอกแซก และไม่มีใครบอกชื่อให้รู้ หรือถ้าบอกก็คงไม่ใช่ชื่อจริง เหมือนที่ตัวเองกำลังทำอยู่ตอนนี้
“น้องกวางใช่มั้ยครับ”
“ค่ะ”
หญิงสาวตอบเสียงเรียบนุ่มในแบบของตัวเอง แบบไม่เสแสร้งอย่างที่แจ้สบอกไว้ สองขานั้นออกอาการสั่นน้อยๆ ขณะก้าวผ่านหน้าชายที่กำลังจะมาพรากพรหมจรรย์จากไป
“เชิญนั่งรอตรงโน้นแป้บนะครับ เจ้านายอาบน้ำอยู่ อีกเดี๋ยวคงจะออกมาครับ”
ปริยกรขมวดคิ้ว อยากจะถามหนุ่มแว่นใสไม่น้อย แต่เขาก็เดินออกจากห้องไปแล้ว
‘เจ้านาย’
คำนี้ผุดขึ้นมา ในใจนั้นเกิดอาการหวาดระแวงอีกระลอก ที่คนเมื่อครู่ไม่ใช่เขา ความกังวลเรื่องอาเสี่ยหัวล้าน พุงพุ้ย ตะกละตะกลาม แล่นไหลเข้ามาในความคิดอีกครั้ง
พร้อมกับพร่ำถามพระผู้เป็นเจ้า ว่าทำกรรมอะไรไว้นักหนา ถึงต้องมีเรื่องให้ต้องคิดอย่างหนักไม่จบสิ้นแบบนี้
หญิงสาวยืนอยู่กลางห้องอย่างโดดเดี่ยวและเดียวดาย ตามองกวาดไปรอบๆ เพื่อสำรวจความหรูหราของห้อง ตกแต่งไว้ราวกับยืนอยู่ในพระราชวังแถบยุโรปยังไงยังงั้น ประตูหนึ่งในสองบานก็เปิดผางออก ยังผลให้สะดุ้งจนสุดตัว เพราะกำลังดูบรรยากาศโดยรอบอย่างคนใจลอย
“อ้าว! มาแล้วเหรอครับ”
หัวใจดวงน้อยๆ แทบร่วงลงไปอยู่กับพื้น เมื่อเห็นชายผู้ยืนอยู่หน้าประตูชัดๆ ความงุนงงสงสัยแล่นเข้าหัว ตามติดด้วยความหวาดระแวงแล่นเข้ามาเล่นงาน ด้วยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโชคชะตากันแน่ ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้
“คุณ!”
เสียงพึมพำในลำคอดังขึ้นจนแทบไม่ได้ยิน ส่วนคนยืนอยู่ก็ก้าวเดินเข้ามาหา สายตาคมกริบจ้องมองเจ้าของเรือนร่างผอมบาง ในเดรสลูกไม้สีครีมแต่งเลื่อมกับคริสตัลตรงช่วงคอ ยาวเหนือเข่าเพียงเล็กน้อย ยิ้มให้กับแจ้สที่รู้ใจว่าชอบให้ผู้หญิงของเขาแต่งกายแบบไหน
ชายอื่นอาจจะอยากให้ใส่สั้นจุ้นจู๋ หรือโป๊ะจนเกือบจะเป็นเปลือย แต่สำหรับเขาแล้ว ชอบให้ผู้หญิงทุกคนที่ซื้อหามาได้ด้วยเงิน แต่งกายในแบบเรียบๆ ดูเป็นธรรมชาติมากกว่า
ยิ่งคนที่ถูกส่งมาวันนี้ยังคงเป็นสาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง ไม่เคยต้องมือชายใดมา ยิ่งไม่อยากให้ประโคมเสื้อผ้าหรูหราหรือเครื่องประดับราคาแพง จนกลับความงามตามธรรมชาติไปหมด
“ถ้าคุณรู้จักผม ก็แปลว่าเป็นคนเดียวกับที่ผมเคยเห็นที่บ้านแอลลี่น่ะสิครับ”
ตอนเห็นรูปที่เอกภพส่งให้นั้นเขาไม่แน่ใจ เพราะแจ้สใช้แอ้ปพลิเคชั่นแต่งภาพเข้าช่วยจนสวยผิดหูผิดตา แต่ใบหน้าที่เขาเคยเห็น แม้จะไม่บ่อยครั้งนักนั้น มักจะไม่ได้แต่งเสริมเติมแต้มอะไร นอกจากแป้งผัดหน้ากับลิปกรอส แถมยังเห็นในระยะไกล ส่วนใหญ่ก็ในเวลาค่ำมืด
จะมีแค่เช้าเดียวก็ตอนเธอถูกรถเฉี่ยวจนล้ม จนเขาต้องรีบออกจากรถไปช่วยพยุงร่างผอมๆ ให้ลุกขึ้น แถมอาสาจะพาไปโรงพยาบาลอีกต่างหาก ทว่าเธอกลับปฏิเสธอย่างที่เขาคาดไม่ถึง เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนไม่อยากอยู่ใกล้เขา ไม่อยากขึ้นรถของเขา แต่เธอกลับทำ แล้วรีบเดินหนีจากเขาไปทันที
เขาได้แต่ยืนมองรูปร่างผอมบางในชุดนักศึกษาปีหนึ่ง มีรองเท้าผ้าใบหุ้มเท้าไว้ ผมที่เขาเคยเห็นปล่อยยาวสลวยบ้าง เช้านั้นเธอกลับเกล้ามวยสูงทำให้เข้ากับชุดและรองเท้าไม่น้อย แม้จะเห็นครู่เดียว แต่ก็ดูน่ารักและเก๋ไปอีกแบบ จากวันนั้นถึงวันนี้ ก็นานมากแล้ว
จนเขาไม่แน่ใจว่าใช่คนเดียวกัน บวกกับไม่คาดคิดว่าลูกของบ้านเล็กบ้านน้อยของลุงปรีชา จะตกที่นั่งลำบากถึงขนาดต้องมาเร่ขายพรหมจรรย์อย่างนี้ ถ้าเจ้าตัวยังมีเหลืออยู่ตามโมเดลลิ่งประจำของเขาอวดอ้างมา
“เด็กร้อนเงินครับ เห็นว่าต้องเอาไปจ่ายค่าเทอม ไม่งั้นจะไม่มีสิทธิ์สอบครับ ใกล้จะจบแล้วด้วย...”
ผู้ช่วยของเขาอธิบายไว้อย่างนั้นตอนจัดสรรมาให้ แล้วยืนรอว่าเขาจะสู้ราคาได้มากน้อยแค่ไหน ความเหนื่อยจากงานและอยากพักทำให้เขาสั่งส่งๆ ไป ต่อจากนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจใดๆ อีก นอกจากงานตรงหน้า มาได้คิดอีกทีก็ตอนเปิดประตูห้องมาเห็นคนยืนรออยู่นี่เอง
“เอ่อ! เดียร์...เอ่อ”
ปริยกรให้สับสนอลม่านในใจ จนไม่รู้จะทำยังไงถูก สองเท้าก็พร้อมจะก้าวเดินออกจากห้องทันที ด้วยรู้ดีว่า งานที่กำลังจะทำคงจบสิ้นลงแล้ว
“นั่นคุณจะไปไหน”
ชายหนุ่มผู้มีเพียงเสื้อคลุมหุ้มกายเอาไว้รีบก้าวยาวๆ ไปขวางประตูทันที ส่วนคนถูกขวางก็หายใจไม่ทั่วท้อง เพราะมีความหวาดกลัวอยู่มากมายก่อตัวขึ้น ไหนจะกลัวว่าเขาจะเอาเรื่องไปบอกพ่อและคนในบ้านใหญ่ ไหนจะกลัวโทษทัณฑ์จากแจ้ส เรื่องละทิ้งหน้าที่กับลูกค้าระดับวีไอพี
“เอ่อ! เดียร์...เอ่อ...ฉัน...เอ่อ...”
พอเห็นเขาจ้องตาเขม็ง คนเสมือนมีความผิดติดตัวก็กลัวจนลนลาน พูดอะไรไม่ออก เขาเลยยืนยิ้มมาหา และนั่นทำให้ใบหน้าช่างหล่อเหลาบาดใจเหลือกำลัง
“เอาสักอย่างสิ จะเดียร์ หรือจะฉัน แต่ผมว่า อันแรกดีกว่านะ ดูเป็นกันเองและใกล้ชิดมากกว่า ว่าแต่ชื่อกวางนั่นล่ะ มาจากไหน อ้อๆๆ รู้ละ เดียร์ กวาง...เจ้าใจตั้งชื่อนะคุณนี่...ว่าแต่คุณจะไปไหนล่ะ”
“เอ่อ...จะกลับค่ะ”
คำตอบแบบอ้ำๆ อึ้งๆ ทำเอาเขางง จนต้องจ้องมองใบหน้าสวยใส แต่งแต้มเอาไว้ใกล้เคียงกับภาพที่เขาได้รับ นั่นแปลว่าไม่มีแอ้ปพลิเคชั่นช่วยแล้ว แต่มีเครื่องสำอางเข้ามาแทน
และเป็นไปแบบเบาบาง ใกล้เคียงธรรมชาติที่เขาชื่นชอบไม่น้อย ปากสีชมพูระเรื่อ พวงแกมก็สีเดียวกัน คิ้วโก่งโค้งดำนวลๆ เข้ากับผมดำสนิทยาวถึงกลางหลังอย่างลงตัว
- Writer
