EP 20
1121 Words
“เดียร์ต้องฝึกงาน กับต้องอยู่บ้านดูแลแม่ แล้วจะมาอยู่กับคุณได้ยังไงคะ”
“คุณก็ใช้ชีวิตตามปกติไป แค่ส่งตารางเรียนของคุณให้ผมดู”
“เอ่อ! ช่วงนี้ใกล้สอบค่ะ ไม่มีตารางเรียนแล้วค่ะ”
“งั้นสอบเสร็จค่อยส่งตารางเวลาทำงาน หรือไปฝึกงานของคุณให้ผมก็แล้วกัน จะได้จัดวันให้เราพบกันถูก”
“เอ่อ! แต่เดียร์ไม่รู้ว่าจะ เอ่อ...”
“ผมไม่ได้ให้คุณมาหาทุกคืนเสียเมื่อไหร่ มาเฉพาะวันผมว่างเท่านั้น ส่วนจะเป็นวันไหน เวลาอะไร ก็ต้องขึ้นกับตารางงานของเราก็แล้วกัน ว่าจะตรงกันมากน้อยแค่ไหน บางเดือนเราอาจจะไม่ได้เจอกันด้วยซ้ำ เพราะผมต้องบินไปดูงานประเทศนั้นประเทศนี้บ่อยและนาน แต่ผมก็จ่ายคุณปกติ จะโอนเข้าบัญชีคุณแบบเมื่อกี้ แล้วคุณก็ไม่ต้องกลัวว่าจะมีคนรู้ ผมมีวิธีของผมก็แล้วกัน คุณจะว่าไง ตกลงมั้ย”
แก้วกาแฟที่เพิ่งถูกยกขึ้นจิบไม่กี่ครั้ง ยังคงถูกมือบางประคองเอาไว้ ดวงตาคู่สวยใสก็จ้องมองสีน้ำตาลในแก้วเขม็ง ราวกับในนั้นมีของสำคัญอยู่ก็ไม่ปาน ส่วนผู้มีประสบการณ์นานปีกว่านั้น ก็ยกมือถือขึ้นมาใช้งานอีกคำรบ ไม่กี่วินาที ก็มีเสียงเตือนดังที่มือถืออีกเครื่องแล้ว
แก้วกาแฟถูกวางลง แล้วคว้ามือถือมาเปิดดูแทน เลยได้เห็นจำนวนเงินโอนเข้ามาหนึ่งแสนบาท ปริยกรกระพริบตาปริบๆ หลายต่อหลายครั้ง ก่อนจะหันไปมองเขาด้วยความไม่อยากเชื่อ
เพราะเมื่อวานตัวเองยังเป็นคนวิ่งวุ่นหาเงินจ่ายค่าเทอมอยู่เลย แต่มาตอนนนี้กลับมีเงินไปนอนในบัญชีถึงหกแสนเรียบร้อยแล้ว
“ผมจ่ายล่วงหน้าให้ก่อน และผมยังใจป้ำด้วยการไม่บังคับคุณ ต่อให้คำตอบของคุณคือไม่ตกลง ผมก็จะไม่เรียกเงินคืนจากคุณ ถือว่าผมช่วยค่าอาหารเทอมหน้าให้คุณก็แล้วกัน เอากลับไปนอนคิดก่อนค่อยตอบผม ปะ! ผมจะไปส่ง”
ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้น ไปคว้ากระเป๋าสตางค์ กุญแจรถและการ์ดห้องยัดใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์อย่างรวดเร็ว ทำเอาคนที่ยังคงครุ่นคิดอย่างหนักอยู่นั้นต้องลุกตาม ท่าที่ก็ตกอกตกใจไม่น้อย
“เอ่อ! เดียร์กลับเองก็ได้ค่ะ”
เพราะเกรงกลัวว่าคนในบ้านจะเห็น ถ้าเขาจะไปส่งอย่างที่บอกไว้จริงๆ ส่วนเขานั้นคิ้วขมวดด้วยความไม่ชอบใจนิดๆ ในเมื่อมีเทพบุตรผู้หล่อเหลา กับรถคันละหลายล้านรออยู่ แต่แม่คุณดันจะนั่งรถเมล์
“นั่งรถเมล์น่ะเหรอ บอกไว้ก่อนนะว่าผมไม่ยอม”
เลยส่งเสียงแข็งนิดๆ ใส่
“เอ่อ! ไม่นั่งก็ได้ค่ะ ไปแท็กซี่แทนก็ได้ค่ะ”
ส่วนคนไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะต้องมากะเกณฑ์ด้วย ว่าจะนั่งรถอะไรแบบไหนก็ตอบออกไปด้วยท่าทีนอบน้อม น้ำเสียงนุ่มนวล และเกรงเขาจะไม่พอใจนิดๆ
“ไม่เอา! ผมไม่ชอบให้ผู้หญิงของผมนั่งแท็กซี่ ไปเถอะ! ถ้ากลัวคนในบ้านเห็น คุณก็ลงปากซอยได้ ไว้วันไหนเรานัดเจอกัน ผมจะเอารถคันที่ไม่มีคนในบ้านคุณรู้จักมาใช้ก็แล้วกัน จะได้ไปส่งคุณไง”
แล้วแขนเล็กก็ถูกจูงไปทันที กระเป๋าสะพายเขาก็คว้าไปถือให้ หญิงสาวผู้งวยงงสงสัย ว่าตกลงรับงานที่เขาเสนอไปตั้งแต่เมื่อไหร่นั้น ก็เฝ้าครุ่นคิดและถามตัวเองไปด้วย ขณะเดินตามเขาไปขึ้นรถ และตลอดทางไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาเลย กระทั่งถึงตลาดใกล้บ้าน
“เดียร์ขอลงตรงนี้ค่ะ”
แม้จะสงสัยแต่ปาลก็จอดรถข้างทางให้แต่โดยดี แล้วส่งใบหน้ามีคำถามไปหาคนคว้ากระเป๋าเตรียมลงรถ
“เอ่อ! จะซื้อของในตลาดก่อนเข้าบ้านค่ะ หยุดสองวันจะได้มีอะไรทำกินกับแม่ค่ะ ไปนะคะ”
ปริยกรยกมือไหว้เขาด้วยท่าทีนอบน้อม แล้วรีบออกจากรถไปยืนอยู่บาธวิถีเพื่อส่งเขาตามมารยาท แต่เขาส่งสัญญาณให้เดินไปได้ เพราะยังหาจังหวะออกรถไม่ได้ เมื่อมีคันหน้าขวางไว้
และนั่นทำให้เขามองตามร่างเล็กๆ เดินสะพายกระเป๋าเข้าตลาดกลื่นหายไปกับผู้คนที่เดินขวักไขว่จอแจไปมา
ตอนที่ 4
กระเป๋าผ้าแบบมีล้อเลื่อน ช่วยให้ปริยกรตัดสินใจไม่โหนรถเมล์ไปลงหน้าปากซอย แต่เลือกที่จะเดินแล้วลากล้อไปตามบาทวิถีแทน อันที่จริงแล้ว ก็ไม่คิดจะฟุ่มเฟือยด้วยการจับจ่ายของไม่จำเป็น
แต่เพราะมีเงินถึงหกแสนนอนในบัญชี บวกกับอาการคลั่นเนื้อคลั่นตัวคล้ายจะเป็นไข้
เลยยอมควักจ่ายสิ่งสบายให้ตัวเอง อีกทั้งระยะทางจากตลาดไปหาบ้านนั้นก็ไม่ใกล้ ข้าวของในกระเป๋าก็มีมากมาย เพราะต้องซื้อไปตุนไว้ จะได้ไม่ออกมาวันหลังอีก
ตัวเองก็จะได้มีเวลาอ่านหนังสือเตรียมสอบให้เต็มที่ เมื่อเดินไปถึงคฤหาสน์หลังโต แทนการเข้าประตูหน้า
สองเท้ากลับก้าวผ่านไป เพราะจุดหมายอยู่ประตูหลังบ้าน ซึ่งจะต้องเดินอ้อมด้านหน้า ลัดเลาะไปซอยข้างกำแพงบ้านตามความเคยชิน หญิงสาวบอกกับตัวเองเอาไว้ว่า
ต่อไปนี้ จะไม่ขอไปข้องเกี่ยวกับพ่อ และคนบ้านใหญ่อีกเป็นอันขาด ในเมื่อมีเงินไว้จ่ายค่าเทอม กับไว้ใช้สอยแล้ว ก็จะไม่ยอมถูกดุด่าว่ากล่าวอีก
แผนขั้นต่อไปก็คือ ทันทีที่เรียนจบและได้งานทำ ก็จะขอให้แม่ย้ายออกไปอยู่ที่อื่น ตัดขาดจากทุกคนไปสักที เพราะไม่เห็นว่าจะมีประโยชน์อันใด หากจะพาตัวมาให้รกหูรกตาคนพวกนี้
พ่อผู้ให้กำเนิดแท้ๆ ก็ไม่ได้ไยดีลูกคนนี้ด้วยซ้ำ และเดาได้ว่า ลูกที่เกิดจากเมียน้อยของพ่อหลายคน ก็คงต้องเจอสภาพเดียวกันแน่
คิดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลออกมา เมื่อภาพของพ่อที่คอยโอบอุ้มลูกจากเมียแต่ง แล่นเข้ามาในความทรงจำ ข้าวของมีค่ามากมายก่ายกองที่พ่อซื้อหาให้ลูกบ้านใหญ่ สะเทือนหัวใจลูกเมียน้อย ลูกเมียเก็บ ลูกเมียคนใช้ ที่พ่อไม่เคยคิดอยากจะให้เกินเหลือเกิน
- Writer
