“อยากกินอะไร” สายลมเอ่ยถามหลังจากที่ขับรถออกจากโรงพยาบาลมาได้สักพัก
“...” เธอหันมองแต่ไม่พูดอะไร
“ถามว่าอยากกินอะไร”
“...” เธอยังคงมอง
“ฟ้าประทานอยากกินข้าวเย็นอะไร”
“...” ฟ้าประทานไม่ตอบ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพิมพ์แล้วยื่นให้เขาดู
‘พูดได้เหรอ’
เห็นข้อความที่เธอเขียนก็ทำสายลมเกิดอารมณ์อีกครั้ง เขาหายใจเข้า หายใจออก หายใจเข้า หายใจออกอยู่หลายรอบ จากนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำสะกดกลั้นอารมณ์ “พูดเถอะ”
ฟ้าประทานยิ้มเมื่อเห็นท่าทางที่สายลมแสดงออกมา “จอดร้านข้าวหมูแดงแล้วกัน”
“กินอาหารง่าย ๆ ได้เหรอ”
“ฟ้ากินได้หมด ลมกินไม่ได้เหรอ”
“ลมกินได้ทุกอย่าง แค่ไม่คิดว่าคนอย่างฟ้าจะกินอาหารข้างทางได้”
“ชอบมาก ขอแค่เป็นร้านอร่อยฟ้าได้หมด”
“โอเค เดี๋ยวพาจอดร้านอร่อย”
“แล้วสายลมอร่อยไหม” ได้โอกาสแหย่มีเหรอยัยฟ้าจะปล่อยทิ้ง
สายลมหันมามองนิ่ง ๆ แล้วก็พูดด้วยความมั่นใจ “อร่อย แต่ไม่ให้กิน
