ตลอดเวลาเสิ่นอู๋จี้อธิบายคร่าวๆ ให้สองปู่หลานได้รู้ความคิดของเขาโดยพยายามหลีกเลี่ยงที่จะไม่พูดคุยหรือมองหน้าหลี่เจินจูแม้แต่ครั้งเดียว เขาไม่ต้องการให้หญิงสาวเข้าใจผิดว่าเขาช่วยเหลือคนทั้งสองโดยมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง และนั่นจะไม่เป็นผลดีกับชื่อเสียงของหลี่เจินจูอีกด้วย
“ข้ารู้ว่าชื่อเสียงของสถานที่แห่งนั้นอาจจะไม่เป็นที่พอใจของพวกท่านเท่าใดนัก แต่ข้าสนิทสนมกับท่านเจ้าอารามทั้งสามเป็นอย่างดี ข้ารู้ว่าอารามดับทุกข์ไม่ได้เป็นสถานที่น่ารังเกียจแต่ประการใด ทางวัดเองก็คอยให้ความช่วยเหลือมาโดยตลอด เด็กที่อาศัยอยู่ที่นั่นข้าก็ได้พบเห็นมาบ้างพวกเขาก็เป็นคนปกติอย่างเรานี่ล่ะไม่ได้เป็นภูตผีปีศาจอย่างที่คนเขาร่ำลือกัน”
“ข้าจะมีใจคิดรังเกียจได้อย่างไรเล่าคุณชายใหญ่ พวกเราก็ไม่ต่างจากเด็กเหล่านั้นแล้วมิใช่หรือ ไร้ญาติ ไร้บ้าน ไร้ทรัพย์สินเงินทอง ขอเพียงมีที่ซุกหัวนอนได้มีเวลาคิดหาลู่ทางได้สักหน่อย พว
