พระลักษณ์หลอกเด็ก

ตอนที่ 3

"ว่าแต่ทำงานขนาดนี้แฟนไม่ว่าเหรอมาย?" ตอบสิว่าไม่มี ตอบมาเลยว่าไม่ได้คุยไม่ได้สนใจใครนอกจากเขาคนเดียว ตอบมาชัดๆเลยว่าไอ้รามมันก็ไม่ได้จีบเธอ

"จะเอาเวลาไหนไปหาแฟนละ กลางคืนก็ทำงานกลางวันก็นอนตื่นมายังไม่ทันได้ทำอะไรก็ถึงเวลาทำงานอีกละ"

"แล้วไม่มีใครมาจีบบ้างเหรอน่ารักแบบเราพี่ว่าคนชอบเยอะมากนะ"

"คนจีบน่ะมีแต่พี่หมอกกันท่าสุดๆเลย"

"น้องสาวสวยขนาดนี้เป็นพี่ก็กันท่าทุกคนเหมือนกันแหละ"

"พูดอย่างกับว่ามีน้องสาวงั้นแหละ"

"ถึงไม่มีน้องสาวแต่พี่ก็รู้ว่าเวลาคนหวงรู้สึกยังไง มายไม่ลองสังเกตบ้างเหรอว่าตัวเองมีเสน่ห์ขนาดไหนใครอยู่ใกล้ก็หลงรักหมด" เขาไม่มั่นใจเหมือนกันว่าตัวเองเป็นหนึ่งในนั้นรึเปล่าที่ตกหลุมพรางของเธออย่างถอนตัวไม่ขึ้น เขาแค่รู้สึกว่าอยากเจอทุกวันทุกคืนไม่ให้เธอไปคุยกับใครได้

หน้าตาไร้เดียวสาคือกับดักของแม่มดรึเปล่า?

"แล้วพี่ลักไม่มีแฟนเหรอคะ?" เห็นมาคนเดียวตลอดผู้หญิงก็ไม่สนเอาแต่ดื่มเงียบๆคนเดียวหรือไม่ก็ชวนเธอคุยเกือบทุกครั้งที่เจอกัน เขารู้ว่าเธอว่างตอนไหนแล้วยังรู้ด้วยว่าเลิกงานเวลาไหน เขาอาสาไปส่งหลายครั้งแต่เป็นเธอเองไม่ไว้ใจพอจะยอมไปด้วยอีกอย่างคือเขาอาจจะไม่ต่างจากพี่รามก็ได้

พระรามแสนร้ายแต่เปิดเผยทุกอย่าง

พระลักษณ์แสนดีแต่แววตากลับน่ากลัว

พี่น้องฝาแฝดคู่นี้เธอไม่สามารถจะไว้ใจได้!

"พี่ไม่เคยมีแฟนครับ พี่ไม่เคยคบใครมาหลายปีแล้ว"

"แต่เคยนอนกับผู้หญิงใช่ไหมคะ?"

"พี่เป็นผู้ชายนะครับ พี่มีความรู้สึกมีอารมณ์แล้วต้องการปลดปล่อย" แต่ไม่รู้ว่าเพราะมายรึเปล่าที่ทำให้เขาไม่รู้สึกอยากจะนอนกับใครถ้าคนนั้นไม่ใช่เธอ เขาไม่ได้หวังฟันแล้วทิ้งแต่ก็ไม่มีคำตอบว่าจะสามารถคบอย่างเปิดเผยได้รึเปล่าในเมื่อพระรามก็เหมือนจะชอบมายไม่ต่างกัน

เขาไม่ชอบเลยที่ต้องแย่งกันแบบนี้!

"แต่พี่ก็ไม่เคยบังคับใครนะ ทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยความเต็มใจ" มายดูเฉยกับสิ่งที่เขาพูดจนน่าสงสัยว่าเธอเองก็มีรสนิยมไม่ต่างกันในเรื่องบนเตียง

"วันไนท์สแตนด์ใช่ไหมคะ?" แน่นอนว่าเธอทำงานกลางคืนย่อมคุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้ดี เเต่เธอไม่ใช่คนที่จะตัดสินใครจากเรื่องนี้เพราะถ้าเต็มใจกันทั้งคู่ก็ไม่มีอะไรผิด

พี่ลักดื่มเหล้าแต่สายตาที่มองเธอทำให้รู้สึกเหมือนกำลังถูกล่อลวงให้หลงใหลแล้วยอมทำตามใจเขาทุกอย่าง ในตอนนี้เปรียบเสมือนว่าเขาคือนายพรานที่ช่ำชองและเธอคือเหยื่อที่กำลังถูกไล่ต้อนเข้ากับดักที่วางไว้

เธอจะไม่หลงกลที่เขาวางไว้เด็ดขาด!

"แล้วมายละ?"

"เรื่องส่วนตัวขอไม่บอกนะคะ ลืมไปว่ามายมีนัดขอตัวก่อนนะ" เธอวางแก้วเหล้ากำลังจะเดินออกแต่ข้อมือถูกคว้ารั้งเอาไว้

"พรุ่งนี้ว่างไหม?" พูดมาสิว่าว่างเขาจะได้มีเวลาอยู่กับเธอตามลำพังซะที คืนนี้เธอก็แค่ให้ความหวังไม่ได้คิดจะให้โอกาสเขาไปส่งหรอกทำไมจะดูไม่ออก

"มีนัดแล้วค่ะ ครั้งหน้าแล้วกันนะ" เธอจะไปดูหนังในรอบบ่ายกับพี่หมอกแล้วก็พี่เฟรมอีกคนแต่ถึงไม่ได้นัดกับใครก็ไม่ไว้ใจเขาอยู่ดี รู้ไหมว่าท่าทางสุภาพแบบนี้เป็นแค่เปลือกไว้หลอกเหยื่อให้ติดกับเท่านั้นเองเธอเจอมาบ่อยจนพอจะเดาทางถูกแล้วไม่คิดจะเอาตัวและหัวใจลงไปเล่นเด็ดขาด

เธอเห็นจุดจบตั้งแต่ยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ!

"แล้วว่างวันไหนละ?" คิดเหรอว่าเขาจะยอมแพ้ง่ายๆ

"ไว้รอดูอีกทีนะพอดีมายมีนัดเยอะมาก!"

"นี่เบอร์พี่โทรมาหาได้เสมอ แล้วพี่จะรอ"

"ขอบคุณค่ะ งั้นมายขอตัวไปดูงานต่อนะ"

พระลักษณ์มองตามคนตัวเล็กที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดสายตาใครต่อใครให้ต้องมองตามแล้วเข้ามาทักทายเพื่อทำความรู้จักและมีจุดประสงค์ชัดเจนว่าต้องการอะไร

นัยตาอบอุ่นแปรเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าเธอเข้าไปคุยกับผู้ชายคนอื่นด้วยท่าทีสนิทสนม มือกำแก้วเหล้าแน่นขึ้นก่อนยกขึ้นมาจรดปากกลืนลงคอพยายามหักห้ามใจแต่มันยากมาก เธอจับมือคนอื่นแล้วยังมองมันก่อนจะยิ้มให้ในแบบเดียวกันกับที่ยิ้มให้เขา

ตอนเธออยู่กับมันจะคิดถึงเขาบ้างไหม?

พระลักษณ์รีบจ่ายเงินก่อนจะเดินตรงไปหาคนที่กำลังทำให้หงุดหงิดแทบจะตลอดเวลาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลย เขาหยุดยืนด้านหลังไอ้เวรนั่นมันยังจับมือเธอไม่ปล่อยแล้วยังยิ้มอย่างท้าทายอีก

"มายใครเหรอ?"

"พี่ลักค่ะ แล้วมีอะไรรึเปล่า?"

"เป็นลูกค้าใหม่เหรอมาย?"

"ใช่ค่ะ พี่ลักเป็นลูกค้าใหม่ของคลับ"

"งั้นยินดีที่ได้รู้จักครับ มายเราไปกันเถอะพี่รอนานแล้วนะ"

"ก็ได้ค่ะ แล้วเจอกันใหม่นะคะพี่ลัก"

พระลักษณ์นิ่งค้างอยู่เกือบนาทีก่อนจะเอื้อมมือคว้าข้อมือเล็กแต่ก็ไม่ทัน เธอเดินออกไปกับผู้ชายอีกคนด้วยท่าทีสนิทมากเกินไปทั้งที่เขาพยายามชวนเธอไปเที่ยว เขาอาสาไปส่งที่คอนโดเอง เขาต้องชวนคุยก่อน เขาสนใจเธอจนไม่สนใจใครที่เสนอตัวแต่นี่เหรอคือสิ่งที่ได้รับกลับมามันไม่แฟร์เลยสักนิด!

พระลักษณ์เดินตามออกไปช้าๆมองรถที่ขับออกไปแล้วขับตามทิ้งระยะห่างไม่มากเท่าไรไม่นานรถคันนั้นก็แล่นเข้าไปจอดที่โรงแรมหรู เขาไม่อยากจะไล่ตามเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันแต่ขากลับก้าวเดินตามไปช้าๆด้วยใจหวาดหวั่นไม่อยากจะคิดอะไรแต่มาที่โรงแรมนอกจากเซ็กซ์แล้วจะเรื่องอะไรละ?

มายเดินควงแขนไอ้หน้าปลาทูไปก่อนจะนั่งไม่นานก็มีพนักงานงานนำอาหารมาเสิร์ฟ เขากำลังจะกลับเพราะไม่อยากเห็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นแต่หางตาดันเห็นหมอกพี่ชายของเธอเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องของขวัญเดินขนาดใหญ่เข้าไปนั่งข้างมายแทนไอ้หน้าปลาทูนั่น

"มึงเป็นใครกันแน่วะ?" ไอ้หน้าปลาทูนี่มันเป็นใครทำไมถึงสนิทกันขนาดนี้แล้วเธอเคยนอนกับมันรึยัง

เขาไม่อยากเอารสนิยมตัวเองมาตัดสินใครแต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงหงุดหงิดที่เห็นว่าเธอสนใจอย่างอื่นมากกว่า!

นอกจากไอ้รามแล้วยังมีไอ้หน้าปลาทูมายุ่งเกี่ยวแล้วไม่รู้ว่าในอนาคตจะมีใครเข้ามาสนใจอีกรึเปล่า เขาสังเกตมาสักพักแล้วว่ามายเรียกว่าสนใจจากใครหลายคนโดยเฉพาะผู้ชายที่มันหวังในตัวเธออย่างมาก เขาไม่ได้หวงแค่ไม่ชอบที่ใครต่อใครก็อยากได้เธอมาครอบครองขนาดนั้น

มายคุยกับลูกค้าเป็นเรื่องปรกติแต่บางคนก็สนิทสนมมากเกินไป เขาห้ามอะไรไม่ได้อยู่แล้วเพราะรู้สถานะตัวเองดีแต่เธอก็ควรจะรู้ตัวบ้างสิว่าการกระทำมีผลต่อความรู้สึกเขามากขนาดไหน

หัวใจมีสี่ห้องเก็บใครไว้กี่คนแล้ว

เขาจะเป็นหนึ่งในนั้นด้วยไหม

เวลาผ่านไปจนถึงตีหนึ่งหมอกพามายกลับส่วนไอ้หน้าปลาทูก็ขึ้นห้องสงสัยคงจะพักที่นี่มั้ง เขาไม่รู้ว่าเพราะดื่มจนพอใจรึเปล่าถึงอารมณ์ดีขึ้นมากราวกับว่าไม่เคยอารมณ์เสียมาก่อน

ถึงเวลาเขาต้องกลับคอนโดแล้ว!

พระรามนั่งรอน้องชายสุดที่รักอยู่พักใหญ่จนเห็นว่ามันกลับมาแล้วขึ้นห้องไปด้วยกันโดยที่ไม่มีคำพูดอะไรทั้งสิ้นไม่รู้ว่าโกรธอะไรเขารึเปล่าที่มาหาดึกๆแบบนี้

"กูมาหาทั้งมึงจะอารมณ์เสียอะไรนักหนาวะ?" ที่มาหาเพราะว่ามีธุระต้องคุยไม่อย่างนั้นคงไม่นั่งรอเกือบชั่วโมงหรอก

"เกือบตีสองนี่นะมึงมาหากู?" มันใช่เวลาเหรอที่โทรเร่งให้เขารีบกลับมาทั้งที่ตอนนั้นขับรถตามจนเกือบจะได้รู้แล้วว่าคอนโดของมายอยู่ที่ไหน

"มึงก็ยังไม่ได้นอนนี่หรือกูไปขัดจังหวะลงเสาเข็มของมึง?"

"ไม่เสือก!"

"เออ! กูขอโทษ"

"สรุปมึงมาทำไมรีบบอกกูจะได้ไปอาบน้ำนอนพรุ่งนี้มีงานต้องทำ แล้วอย่าเสียงดังละไม้มันนอนอยู่"

"ถ้ากูโทรไปขัดจังหวะตอนมึงเยใครกูก็ขอโทษไว้วันหลังไปลงอ้างเดี๋ยวกูเลี้ยง แล้วนี่ธุระที่กูให้มึงช่วยละได้เรื่องยัง?" ให้ตามหาน้องสาวเพื่อนที่แปรเปลี่ยนเป็นศัตรู เขาไม่ได้คิดร้ายกับมายแค่บางทีมันเผลอไผลทำเรื่องเหี้ยๆลงไปแบบไม่รู้ตัวก็เท่านั้นเอง

"ธุระเรื่องเด็กมึงน่ะเหรอ?" มันมาหาเขาเพราะเรื่องมายในเวลานี้นี่นะ

"เออ! มึงตามหาเจอยัง?" เขามีธุระสำคัญต้องคุยกับมายแล้วก็จะขอโทษเรื่องวันนั้นด้วย ตอนนั้นมันเป็นอารมณ์ชั่ววูบเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ

"ยังวะ! กูไม่ว่างเลยไว้เดี๋ยวกูถามลูกน้องให้ว่าได้เรื่องยัง"

"ยังไงกูขอบใจมึงนะ ช่วงนี้กูยุ่งมากจริงๆ"

"งานการไม่ทำแล้วบอกยุ่งนี่นะมึงเข้าใจอะไรผิดป่ะ คนงานยุ่งมันคือกูนี่ไม่ใช่มึงแล้วกูถามจริงๆนะ เด็กคนนั้นมึงชอบเหรอหรือแค่นอนด้วยเฉยๆ?"

"มึงพูดเหี้ยอะไรเนี่ย! กูกับมายไม่เคยนอนด้วยกันเลยแต่มึงอะอย่าเผลอใจไปรักแล้วกัน กูหวงกูไม่อยากมีปัญหากับมึงทีหลัง"

"กูไม่สนใจหรอก กูไม่ได้อยากแย่งคนที่มึงรักแน่นอน"

"ไอ้ลักถ้าเจอรีบบอกนะกูต้องคุยต้องปรับความเข้าใจกับมาย กูธุระต้องคุยอีกเยอะกับมาย"

"ไว้เจอแล้วจะบอกนะไอ้ราม"

"เฮ้อ...อยากเจอมายเร็วๆวะ" มีเรื่องต้องคุยกันหลายอย่างและเขายังติดค้างคำขอโทษด้วย ทุกอย่างที่ทำลงไปในวันนั้นคงจะทำให้รู้สึกแย่ต่อความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่งแล้วตลอดเวลาที่เขาทำทุกอย่างลงไปมายคงจะอึดอัดมากที่ต้องเป็นคนกลางคอยแบกรับอารมณ์ทุกคน

เรื่องนี้คนผิดคือเขาคนเดียว!