~Chapter 2~

1392 Words

~Chapter 2~ ฉันรู้สึกไม่โอเคกับสิ่งที่เห็นมาก ๆ เหนือเขานอนกับเพื่อนฉันอย่างนั้นใช่ไหม กระเป๋าของเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ “เหนือบอกพายสิว่าไม่ใช่” ฉันมองคนตัวสูงด้วยความรู้สึกยากจะอธิบาย มันจุกมาก ๆ ฉันรู้ว่าเขาโกรธ และเกลียดฉัน แต่ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย ทำไมต้องเป็นเพื่อนฉันด้วย “ยุ่งไรกับกู” “เหนือ…” น้ำเหนือปรายสายตามองฉันเพียงนิดก่อนที่เขาจะก้าวขาเดินออกไป เหลือแค่ฉันที่ยืนมองแผ่นหลังกว้างของเขาด้วยสายตาที่พร่าเลือน อย่าร้องพาย แกอย่าร้องเด็ดขาด “ฮือออ~” สุดท้ายแล้วฉันก็ไม่อาจห้ามความรู้สึกที่เกิดขึ้น ห้ามไม่ได้เลย ฉันรู้สึกไม่โอเคมาก ๆ ฉันหวังว่าทั้งสองคนคงไม่ได้คบกันแล้วนะ เหนือคงไม่สานสัมพันธ์ต่อหรอกใช่ไหม ฉันหวังได้ไหม ฉันไม่รู้เลยว่าฉันควรจะต้องรู้สึกยังไงตอนนี้ มันจุก และเจ็บไปหมด “พาย…” พรึ่บ! ฉันรีบยกฝ่ามือขึ้นปาดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ เมื่อพี่พอตเตอร์เขาเดินเข้ามา ซึ่งมาตอนไหนฉันก็ไม่รู้เลย “ไปกับพี่ไหม” “ไม่ ปะ เป็นไรค่ะ” ให้ตายเถอะ เสียงฉันสั่น “คณะพี่ก็ไกล รถในมอก็ติดอีก” ฉันก้มหน้างุดไม่กล้าแม้กระทั่งสบตากับพี่เขา ก่อนที่น้ำชาจะเดินเข้ามาหาเราทั้งสอง “ร้องไห้ให้ผู้ชายห่วย ๆ มันไม่ได้ทำให้เธอดูฉลาดเลยสักนิด” “ชา” พี่พอตเตอร์กดเสียงต่ำใส่น้ำชา ฉันไม่โกรธเธอเลย เพราะว่าฉันมันโง่จริง ๆ อย่างที่น้ำชาได้พูดนั่นแหละ “จะเริ่มซ้อมวงตอนไหน ฉันจะหามือโซโลให้ใหม่” ฉันยิ้มบาง ๆ ให้กับน้ำชา ก่อนที่จะยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองเล็กน้อย “คือ…พายน่ะไปให้สัมภาษณ์ชมรมรายการยูทูบของมอเราแล้ว พายบอกพวกเขาว่าเหนือจะขึ้นเล่นด้วย” “อ่า…พวกบ้าผู้ชายหน้าตาดี” น้ำชากระแทกเสียงออกมาก่อนที่เธอจะส่ายหน้าเบา ๆ แล้วเดินจากไป “ฉันไปรอที่รถนะพี่” มีแค่พี่พอตเตอร์เท่านั้นแหละที่เธอจะเรียกพี่ด้วย แม้ว่าฉันจะอายุเท่ากับฝาแฝดของฉัน แต่เธอก็ไม่เรียกฉันว่าพี่ “จะเล่นเพลงไร บอกพี่ก่อนนะ ไม่ได้เล่นเบสนาน ลืมแล้ว” ฉันอมยิ้มให้พี่พอตเตอร์เมื่อพี่เขาพูดอย่างนี้ ตอนนี้ก็เหลือแค่น้ำเหนือคนเดียว เพราะวาโยน่ะแค่ยกชื่อปลายฝนขึ้นมา วาโยก็ตั้งหน้าตั้งตาตีกลองเลยแหละ “แล้วชื่อวง…” “พายไม่อยากเปลี่ยนค่ะ ปีที่แล้วที่เราได้รางวัลพายอยากให้ทุกคนจำชื่อวงของพวกเราได้ตลอดไปค่ะ” ฉันยิ้มตอบพี่เขา ก่อนที่พี่พอตเตอร์จะยกฝ่ามือขึ้นยีหัวฉันจนผมมันฟูฟ่องขึ้น “งั้นพี่ไปก่อนนะ ไอ้โยล่ะ?” “นอนค่ะ” “หึ…” พี่พอตเตอร์แค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนที่พี่เขาจะหมุนตัวออกไป และตอนนี้ฉันก็กลับมามีอารมณ์แบบเดิมอีกแล้ว ฉันรู้ว่าทุกคนในบ้านอยากให้ฉันเลิกรักเหนือได้แล้ว แต่ฉันทำไม่ได้หรอก เราคบกันตั้งแต่เริ่มรู้จักคำว่าแฟนมั้ง พูดง่าย ๆ เกิดมาฉันก็มีเหนืออยู่ในใจแล้ว จะให้เลิกรักเขาฉันทำไม่ได้หรอก แต่ว่าเหนือเขาทำได้ ไม่หรอก ฉันเชื่อว่าเขายังรักฉัน... เดือนหน้าจะเข้าสู่งานดนตรีประจำปีของมหาลัย วงดนตรีเล็ก ๆ ที่เราทำด้วยกันตั้งแต่มัธยมต้นตอนนี้มันโด่งดังมาก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะหน้าตาของคนในวง แต่ที่ทำให้เราได้รางวัลทุกปีคือความสามารถจริง ๆ เมื่อกี้พี่พอตเตอร์บอกฉันว่าเขาอยากเปลี่ยนชื่อวง ฉันว่าสกายแบรนด์มันก็เพราะดี ฉันแค่เป็นคนชอบท้องฟ้า ชอบเหม่อมองมันเหมือนกับตอนนี้ ซึ่งฉันกำลังนั่งรถเมล์ไปมหาลัยพร้อมกับมองท้องฟ้าไปด้วย ทำไมลูกคนรวยแบบฉันถึงนั่งรถเมล์น่ะเหรอ ก็เพราะว่าเพื่อนสนิทของฉันอย่างปลายฝน เธอไม่ได้มีเงินพอที่จะนั่งแท็กซี่ ฉันจะออกค่ารถให้เธอก็ไม่ยอม ฉันจะขับรถมารับก็ไม่ยอม ฉันก็เลยขึ้นรถเมล์มาเรียน เพราะฉันไม่อยากให้ปลายฝนรู้สึกโดดเดี่ยว “พาย!” “อ๊ะ ตกใจหมดเลย” “ก็แกเหม่อ เรียกก็ไม่ได้ยิน” ฉันยิ้มให้ปลายฝนบาง ๆ วันนี้ปลายฝนใส่กาวน์ยาวไปเรียนเหมือนเหนือเลย ทุกคนคงใส่กัน “พาย ฉันมีไรจะให้ดู” ปลายฝนเธอยืนโหนรถเมล์อยู่ ขณะที่มือข้างหนึ่งของเธอก็กำลังควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าสะพายข้าง “หือ?” แม้ว่าฉันจะยังไม่สามารถสลัดความคิดเกี่ยวกับเหนือออกจากหัวได้ แต่ฉันก็พยายามทำตาโตให้กับสิ่งที่ปลายฝนจะให้ดู พรึ่บ! “แท่น แท่นนน~” “ว้าว ซื้อโทรศัพท์ใหม่เหรอ” ฉันเอ่ยถามออกไปเมื่อเห็นโทรศัพท์เครื่องใหม่ล่าสุดที่ปลายฝนชูขึ้นให้ฉันดู “เปล่า ฉันได้จากเว็บเสี่ยงดวง” ฉันยิ้มกว้างแสดงความยินดีให้กับปลายฝน แม้ในใจจะรู้ว่าดวงที่เธอมีมันถูกเนรมิตจากเจ้าชายขี้เซาที่ตอนนี้ไม่รู้ตื่นแล้วหรือยังอย่างวาโย “ตั้งแต่ปีสองมาฉันก็ได้อะไรกับเว็บนี้เยอะมาก อึ้งเหมือนกันเลยพาย ฉันว่าฟ้าคงกำลังเห็นใจฉัน” ฉันยิ้มออกมาเล็กน้อยกับสิ่งที่ได้ยิน เหลือแค่บ้านแล้วมั้งที่วาโยยังไม่เปย์ วาโยน่ะรวยมากที่สุดในบ้าน เพราะอย่างนี้เขาถึงได้ชื่อว่าเป็นเจ้าชายเย็นชา แต่ก็ปากหมา ใจร้าย “พาย~” “ถึงแล้วพาย!” “อ๊ะ ตกใจหมด โอเค คนเยอะจัง ให้คนลงหมดก่อนดีกว่านะ” จากที่ตกใจปลายฝนฉันก็ต้องตกใจกับจำนวนคนที่แออัดอยู่ตรงหน้าขนาดว่าจะลุกขึ้นยืนยังยากเลย แล้วจะลงจากรถยังไงเนี่ย “พายไม่น่ามาลำบากกับเราเลย” นั่นไง ฉันไม่น่าพูดออกมาแบบนี้เลย “อืม…ฉันโอเค แกก็กดเลือกรถในเว็บเสี่ยงดวงสิ เผื่อได้รถจริง ๆ” ได้แน่ ๆ เพราะฉันจะไปบอกวาโย “เอางั้นเหรอ” ฉันยิ้มให้กับปลายฝน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมวาโยถึงชอบพี่เขา จริง ๆ ปลายฝนเป็นรุ่นพี่น่ะ แต่เธอเล่าว่าไม่มีเงินเรียนเลยต้องทำงานเก็บเงินเพื่อมาเรียน เธอเป็นพี่ฉันตั้งสองปีแน่ะ พรึ่บ! “ไปเร็ว~ อาจารย์คงเข้าแล้ว” ทันทีที่เราสองคนฝ่าฝูงชนลงจากรถเมล์ได้ ปลายฝนก็เอื้อมมือมาจับแขนฉันก่อนที่เธอจะออกแรงวิ่ง ซึ่งมันทำให้ฉันต้องวิ่งตาม ตึก ตึก ตึก~ แต่แล้ว กึก! “พาย ทำไมเฌอรีนถึงมากับเหนือล่ะ…” คำพูดของปลายฝนทำให้ฉันหันหน้าไปมองตามเธอ รถบีเอ็มดับเบิลยูคันหรูที่กำลังเลี้ยวเข้าไปยังโรงจอดรถมันทำให้ฉันนิ่งงันทันที รถคันหรูของน้ำเหนือมันสามารถมองเห็นภายในได้อย่างดี เพราะมันถูกออกแบบให้โชว์ความหรูหราภายในตัวรถ แต่ภาพที่ฉันเห็นเมื่อสักครู่มันก็ทำให้ฉันไปไม่เป็น “ทำไมเฌอถึงทำอย่างนี้ล่ะพาย ยังไงเหนือก็เป็นแฟนเก่าเพื่อนนะ แบบนี้ไม่โอเคเลย…” ฉันไม่ได้ยินหรอกว่าปลายฝนพูดอะไร แต่ภาพของเฌอรีนที่หัวเราะพูดคุยกับน้ำเหนือบนรถบีเอ็มของเขานั้น มันทำให้ฉันไปไม่เป็น ทั้ง ๆ ที่เฌอรีนก็รู้ว่าฉันยังมูฟออนไม่ได้ ทำไมถึงทำแบบนี้...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more