สวาทรักคุณเจ้าหนี้ (รีไรท์)

ข้อเสนอ

นิชามาหาเจ้าหนี้ที่เป็นเจ้าของหนี้ สามร้อยล้านบาทของเธอ หญิงสาวตั้งใจมาพูดคุยไกล่เกลี่ยขอผ่อนผันออกไปก่อน เธอก็หวังว่าเขาจะยินยอมและเห็นใจเธอ

“คุณคะเชิญข้างในค่ะ คุณปรเมษฐว่างแล้วค่ะ”

เลขานุการหน้าห้องอายุราวๆ สามสิบห้า ร่างอวบหน่อยๆ แต่งกายดูมิดชิด ไม่เหมือนกับเลขานุการทั่วๆไปที่ดูสวยและอ่อนวัยหุ่นเซี๊ยะกว่านี้ เรียกได้ว่าคุณปรเมษฐคนนี้คงไม่ได้คัดคนมาทำงานจากหน้าตา

หลังจากที่นิชานั่งรอมาสักพัก ตอนนี้เขาก็ให้เธอเจอสักที หญิงสาวค่อยๆเดินเข้าไปในห้องทำงานที่หรูหราของเขาอย่างช้าๆ รู้สึกประหม่าเล็กน้อยเพราะเป็นครั้งแรกที่มาทำอะไรแบบนี้

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง..หน้าตาคมเข้มเหมือนพวกแขกอาหรับแต่ผิวเขากลับขาวผ่อง ถ้าไม่บอกว่าเป็นคนไทยคงคิดว่าพวกแขกขาว หล่อเหลาเอาการเลยทีเดียว นิชาเองก็นึกว่าเขาจะมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับคุณพ่อของเธอเสียอีก

“สวัสดีค่ะ…นิชาค่ะ”

​​​​หญิงสาวพนมมือไหว้ตามมาด้วยคำแนะนำตัวและนั่งลงตามคำเชิญด้วยการผายมือจากเขา

เธอรู้สึกประหม่ากับผู้ชายตรงหน้ามาก สายตาลึกล้ำมีเสน่ห์น่าค้นหาคู่นั้นที่จับจ้องมองมาน่าเกรงขามเฉกเช่นผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า

“ลูกสาวคุณขจรสินะ ไม่อ้อมค้อมละกัน มีข้อเสนออะไรว่ามาได้เลย”

ดวงตาคมเข้มแฝงความทรงอำนาจดุจดวงตาราชสีห์ที่จับจ้องมองสำรวจเธอทั้งแต่หัวจรดเท้า น้ำเสียงเคร่งขรึมน่าเกรงขามนั้นทำให้เธอนึกหวั่นๆ อยู่เหมือนกัน

เขาดูน่าเกรงขามมันก็จริง แต่สายตาของเขาเหมือนกำลังแทะโลมยังไงไม่รู้ เป็นคนไม่มีมารยาทหรือยังไง นิชานึกเคืองขึ้นมาแต่ก็ต้องเก็บอาการ ท่องไว้ในใจซ้ำๆ ว่าเขาคือเจ้าหนี้ เขาคือเจ้าหนี้

นิชาสูดลมหายใจเข้าปอดหนึ่งครั้งก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา

“ดิฉันอยากจะมาขอผ่อนผันการจ่ายหนี้ออกไปก่อนค่ะ”

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่ประหม่าขาดความมั่นใจสุดๆ และไม่มั่นใจสักนิดว่าเขาจะใจดีอย่างที่เธอคิดไว้หรือไม่กับท่าทางที่ดุๆ ของเขา

“ยังไง?”

คิ้วหนาเลิกขึ้น เสียงเย็นทรงอำนาจนั้นถามออกมาแต่ไม่ได้มองหน้าเธอแม้แต่นิด เหมือนเขาไม่เชื่อใจเธอ ก็แน่ล่ะนิชาเองก็มาตัวเปล่า แถมยังมาพูดปากเปล่าเจ้าหนี้ที่ไหนจะรับฟัง เขาให้เธอพบไม่ไล่ออกไปก็ดีขนาดไหนแล้ว

“ตอนนี้ได้ข่าวว่าถูกยึดไปหมดแล้ว แล้วเหลืออะไรที่จะเอามาค้ำประกันหรือจ่ายดอกเบี้ยให้ผมและเงินสามร้อยล้านบาทคุณคิดว่ามันน้อยนักหรือยังไง คุณคิดว่าจะเอาจากไหนมาคืนผม ในเมื่อธนาคารยึดทรัพย์สินทุกอย่างไปหมดแล้ว คุณจะทำงานใช้หนี้ผมกี่ชาติถึงจะหามาคืนได้หมด"

ดูเหมือนว่าเขาเริ่มจะโมโหนิชาจิกเล็บลงไปบนหัวแม่มือตอนนี้เธอรู้สึกสั่นไปหมด แต่ยังไงก็ยังทำใจดีสู้เสือ ไม่เข้าถ้ำเสือคงไม่ได้ลูกเสือ เฮ้อ! คุณพ่อขาช่วยนิชาด้วย

“ว่ามา”

เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเหมือนกำลังสะกดอารมณ์โกรธเอาไว้ แต่คำพูดนั้นช่างดูถูกดูแคลนเธอนัก ใช่สิก็เธอไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ

“ยังไงฉัน ก็จะหามาคืนคุณให้ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง”

“ห่วงสิเงินสามร้อยล้านบาทนะคุณไม่ใช่สามล้านบาท เอาอย่างนี้ล่ะกันผมให้เวลาคุณสองปีหาเงินมาใช้คืนผม แต่ถ้าไม่มีปัญญา ผมก็มีอีกทางเลือกให้อีกหนึ่งทาง”

สายตาคมปราบของเขากำลังจ้องมองเธออย่างไม่วางตา มองสำรวจไปทั่วร่างกายของเธอ ราวกับเธอเป็นอาหารอันโอชะที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ไม่ปาน

แต่นิชาไม่ใส่ใจ ตอนนี้แววตาของเธอเป็นประกายอย่างมีความหวังเมื่อเขายื่นทางเลือกให้

“ทะ ทางเลือกอะไรคะ?”

“มาทำงานกับผมใช้ร่างกายของคุณใช้หนี้แทนซะ! ภายในเวลาสองปีผมจะยกหนี้ให้คุณดีมั้ย?”

พูดเสร็จก็ยกกาแฟในแก้วขึ้นจิบ แต่ยังไม่วายจ้องเธออยู่นั่น ถ้าเป็นคนอื่นนิชาคงด่าสั่งสอนไปนานแล้ว

“งานอะไรคะ?”

นิชารู้สึกสนใจขึ้นมา เพราะตอนนี้เธอเองก็ตกงานอยู่เหมือนกัน

“อยู่บนเตียงกับผม”

“ห้ะ!”

นิชาสตั้นไปเล็กน้อย นี้มันงานบ้าอะไรงานบนเตียง เขาคงไม่เชิญเราไปนอนนับแกะเป็นเพื่อนหรอกนะ

“กลับไปคิดดูแล้วติดต่อมาหาผมที่เบอร์นี้”

ปรเมษฐยื่นนามบัตรให้เธอ แต่นิชายังคงอึ้งอยู่กับข้อเสนออันน่ารังเกียจของเขา

ปรเมษฐรู้ว่าหล่อนไม่มีทางเลือกและไม่มีปัญญาหาเงินมาใช้คืนเขาแน่ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นเท่ากับเขาต้องเสียเงินไปเปล่าๆ อย่างน้อยเขาก็ต้องได้อะไรคืนมาบ้าง ได้ครอบครองร่างกายของเธอก็ยังดี ลูกคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีแบบนี้ เขาชอบในความหยิ่งผยองของเธอนัก อยากรู้เหมือนกันว่าเวลาอยู่บนเตียงจะเป็นอย่างไร

“ไม่มีวัน!”

เธอโพล่งออกมาทันที!หน้าสวยเชิดขึ้นด้วยความหยิ่งในศักดิ์ศรี แต่กระนั้นก็ยังคงแฝงความหวาดหวั่นอยู่ภายใน

“ลองคิดดูให้ดี…ได้ข่าวว่ามีแม่ต้องเลี้ยงดูไม่ใช่เหรอ ถ้ายอมมาเป็นเมียบำเรอผม ผมจะให้บ้านแม่คุณอยู่ พร้อมเลี้ยงดูอย่างสุขสบาย ภายในสองปีนี้ผมจะมีเงินเดือนให้คุณด้วย คุณแค่มีหน้าที่ทำงานบนเตียงเท่านั้น ข้อเสนอนี้ผมว่ามันดีกับคุณและผมก็ใจดีกับคุณที่สุดแล้วนะคุณนิชา”

มือหนาของเขายกขึ้นลูบคางสากอย่างใช้ความคิดแต่สายตาและน้ำเสียงของเขาดูคุกคามและดูถูกดูแคลนเธอมากมาย

นิชาไม่มีวันรับข้อเสนอนี้หรอก มันขายตัวชัดๆ! เธอก็มีค่ามีศักดิ์ศรีเหมือนกัน ภายในสองปีนี้นิชาจะหาเงินมาคืนปรเมษฐให้ได้ ดูหล่อมากอยู่หรอกแต่ดูถูกผู้หญิงแบบนี้บอกตามตรงว่านิชาไม่เอา

“ขอตัวกลับก่อนนะคะ”

คล้อยหลังนิชาไปแล้ว ปรเมษฐก็เอนกายทุ่มน้ำหนักพิงพนักลงไปบนเก้าอี้ทำงาน

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาอย่างผู้ชนะ ไม่เกินสองถึงสามเดือนนิชาก็ต้องติดต่อกลับมา เพราะเชื่อว่าไม่มีบริษัทไหนตอบรับเธอเข้าทำงานแน่นอน ปรเมษฐถ้าอยากได้อะไรแล้วต่อให้ต้องพลิกฟ้าไปตามล่าเขาก็ยอม

สามเดือนต่อมา

เป็นอย่างที่ปรเมษฐคาดการณ์ไว้ นิชาเดินสมัครงานมาสามเดือนแล้ว แต่เธอก็ยังหางานไม่ได้สักที่ ที่ที่เขาจะจ้างเธอก็เงินเดือนน้อยนิดนัก

อย่าว่าแต่ใช้หนี้เลยลำพังแค่ค่าบ้านค่ากินก็ไม่พอ แถมตอนนี้เงินที่พอมีก็ร่อยหรอลงไปทุกวัน ลำพังเธอไม่เท่าไหร่แต่แม่เธอจะอยู่อย่างไร ใบหน้าสวยเริ่มมีน้ำตาใสๆ ไหลออกมาด้วยความท้อและจำนนต่อโชคชะตา

พลัน!หญิงสาวคิดถึงข้อเสนอของปรเมษฐขึ้นมาทันที หรือว่าเธอต้องรับข้อเสนอของเขาจริงๆ มันจนปัญญาขนาดนี้แล้วจริงๆ เหรอนิชา

เธอเป็นห่วงแม่ถ้าขืนยังอยู่แบบนี้ต่อไป เดือนนี้เธอไม่มีเงินจ่ายค่าบ้านไม่วายต้องพากันลำบากไปอยู่ข้างถนนแน่ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆอีกครั้ง ก่อนจะดึงนามบัตรนั้นออกมาเพื่อจะโทรหาเขา อย่างน้อยเธอก็มีร่างกายที่มีค่าอยู่ เพื่อแม่แล้วกะอีแค่พรหมจรรย์ไม่รู้จะหวงไว้ทำไม