ยัยก้นครัวของนายมาเฟีย

กลับบ้าน

“นายครับ คุณท่านมาแล้วครับ”

เจซรีบรายงานผู้เป็นเจ้านายที่กำลังนั่งดื่มเหล้านอกเก่าเก็บของเจ้าของบ้านอยู่

ด้วยมาเฟียหนุ่มผู้เป็นเจ้านายได้สั่งเขาเอาไว้ก่อนที่จะนั่งลงดื่มเหล้าเก่าที่เป็นของสะสมของคุณแม้นวาดผู้เป็นเจ้าของบ้าน

ว่าให้รีบรายงานการมาของคุณแม้นวาดในทันที ด้วยจะได้รีบเก็บเหล้าที่ท่านนั้นแสนหวงแหนกลับขึ้นหิ้งบูชาให้ทันก็ที่จะถูกสวด

“ไหนล่ะแม่พันธุ์ของผม”

คนเมาอย่างวิณณ์รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้เปิดทางให้ลูกน้องยกเหล้าแสนแพงและหาซื้อที่ไหนไม่ได้อีกแล้วของยายทวดของเขาไปเก็บขึ้นหิ้งบูชาหรือชั้นเก็บเหล้าที่อยู่สูงเหนือศีรษะนั้นตามเดิม

ส่วนตัวเขาเองนั้นก็พยายามพยุงร่างกายของตัวเองให้ตั้งตรง และเดินเข้าไปหาคุณแม้นวาดผู้เป็นยายทวด

เขาเข้าไปทวงของที่ฝากให้ท่านหาให้ ด้วยเสียเวลารอมานานแล้ว

จะได้รู้สักทีว่าจะได้ของที่ต้องการไหม หรือจะต้องออกไปหาจากที่อื่น

เพราะเขาเสียเวลารอมานานพอแล้ว ไม่เคยเสียเวลารออะไรนานเท่านี้มาก่อน

ปกติเวลาเขาต้องการจะได้อะไร ส่วนมากลูกน้องก็จะหามาให้เสียเดี๋ยวนั้นเลยไม่เคยต้องรอ

แต่คนเมาก็เดินไม่ตรงทางนักเดินเซไปเซมาหวิดจะล้มอยู่หลายครั้ง

บรรดาลูกน้องขยับตัวจะเข้าไปช่วยผู้เป็นเจ้านายอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีใครกล้าจะเข้าไป ด้วยตอนผู้เป็นเจ้านายเมานั้นอารมณ์ไม่คงที่ กลัวว่าจะถูกชักปืนออกมายิงเอาได้ถ้าเกิดไปทำอะไรไม่ถูกใจเข้า

หญิงสาวที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวหลวมๆ ที่ดูจะใหญ่เกินไซส์ไปมาก กับกางเกงผ้าขายาวเนื้อบางเบาที่เน้นใส่สบายมากกว่าใส่แล้วสวย ลอบมองเหลนชายของผู้มีพระคุณของเธออยู่หลายครั้ง

เขานั้นหล่อเหลาเอาการเลยทีเดียว ทำเอาเธอที่ไม่ค่อยได้เจอกับผู้ชายถึงกับใจเต้นแรง

หน้าตาของเขาออกไปทางฝรั่งต่างชาติ ไม่ค่อยจะเหมือนคนไทยสักเท่าไหร่

ดวงตาของเขาสีน้ำตาลเข้ากับสีผมที่ออกไปทางสีน้ำตาลเข้มนั้น

ยิ่งแอบมองเขาเธอก็ยิ่งใจเต้นแรงไปกับความหล่อของเขา

แต่ติดอยู่นิดหนึ่งเขาหน้าตาดูดุไปหน่อยจนทำให้เธอไม่กล้ามองตรงๆ

“น้องเดียร์ไหว้พี่วิณณ์เขาสิลูก”

แม้นวาดแนะนำเหลนชายตัวแสบของเธอที่กำลังยืนเมาอยู่ตรงหน้าให้หญิงสาวได้รู้จัก

หน้าตาของคนแก่ที่เรียกได้ว่าเป็นไม้ใกล้ฝั่งเต็มทนแล้วเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ หัวใจมันพองฟูเต็มอกไปหมด

นานพอสมควรแล้วที่เธอไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนี้

ครั้งล่าสุดก็น่าจะเป็นวันนี้ยกหลานสาวอันเป็นที่รักของเธอให้พ่อของวิณณ์

“สวัสดีค่ะ”

เพียงจันทร์สะดุ้งตกใจเล็กน้อยที่อยู่ดีๆ ก็ถูกสะกิดโดยแม้นวาด

เธอกำลังฝันหวานตอนตื่นอยู่ ถูกขัดจังหวะเอาเสียได้

ถึงจะรู้สึกหงุดหงิดเล็กๆ ภายในใจแต่ก็ดับความหงุดหงิดนั้นลงทันที ด้วยแม้นวาดเปรียบเสมือนยายแท้ๆ ของเธอ เธอจะไม่มีวันโกรธหรือแสดงสิ่งที่ไม่ดีออกไปต่อหน้าท่าน

หญิงสาวพนมมือขึ้นกลางอก มือบางนั้นแนบเข้าหากันแน่น

เธอก้มศีรษะเล็กน้อยพร้อมกับยกมือที่พนมอยู่ขึ้นหาใบหน้าที่ก้มลงมา

ไหว้ทักทายคนตรงหน้าตามที่แม้นวาดบอกให้ทำ

โดยที่ไม่กล้าสบตากับเขาที่จ้องมองมาทางเธอ ด้วยยังคงกลัวสายตาดุๆ ของเขา และยังมีความอายต่อคนแปลกหน้าอย่างเขาอยู่ด้วย

“ขอบคุณนะครับ”

มาเฟียหนุ่มเดินเข้าไปกระชากแขนของหญิงสาวที่ยายทวดของเขาหามาให้

แล้วรีบเดินตรงไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่หน้าประตูบ้านใกล้ๆ ตรงนี้

ร่างหนาของเขาเซไปเซมาตามประสาคนเมา

จนทำให้หญิงสาวที่ในคราวแรกถูกกระชากติดมือมาต้องช่วยประคองร่างหนาเอาไว้ ไม่ให้เขานั้นล้มลงไปกองกับพื้น

ภาพส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอตรงหน้า ที่ดูจะทุลักทุเลเป็นอย่างมาก ทำเอาแม้นวาดถึงกับกุมขมับ

ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเหลนชายที่เป็นถึงมาเฟียผู้มีอำนาจล้นมือจะเมาได้มากขนาดนี้

และนั้นพาเพียงจันทร์กลับไปบ้านด้วยทั้งคนจะรู้ไหมน่ะ

ความดีใจเมื่อตะกี้นี้ค่อยๆ จางหายไปจากหัวใจอย่างกะทันหันเพราะพฤติกรรมของเหลนชายมันช่างต่างจากหลานเขยเอาเสียเหลือเกิน

“เดี๋ยวก่อนตาวิณณ์”

ทำเอาคนแก่ทนยืนส่งหนุ่มสาวเข้าหอไปแบบปล่อยผ่านไปเฉยๆ ไม่ได้

เธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้มั่นใจว่าหญิงสาวที่เลี้ยงดูมาอย่างดีจะไม่ไปลำบาก หรือถูกนำมาคืน

เพราะถ้าเกิดเรื่องนั้นขึ้นคนที่จะเสียใจเป็นที่สุดก็คือเพียงจันทร์

“มีอะไรอีก”

วิณณ์หันมามองหน้ายายทวดของตัวเองด้วยความหงุดหงิด

น้ำเสียงจากสุภาพเริ่มมีอารมณ์ปะปนออกมาเมื่อถูกเรียกบ่อยขึ้น

นิสัยมาเฟียผู้ไม่เคยสุภาพใส่ใครมีแต่เอาอารมณ์ของตัวเองเป็นใหญ่เริ่มปรากฏ

เริ่มจะปิดบังตัวตนของตัวเองไม่มิดต่อหน้าญาติผู้ใหญ่ที่เคารพรักเพียงคนเดียวอย่างยายทวดแม้นวาด

“การที่ยายจะยกหลานสาวที่เลี้ยงดูมาให้ใครสักคนไป คนผู้นั้นจะต้องทำสัญญากับยายก่อน”

แม้นวาดไม่ได้ให้ความสนใจกับนิสัยก้าวร้าวของเหลนชาย

เธอมองข้ามสิ่งไม่ดีนั้นไปด้วยรู้อยู่แล้วว่าลับหลังเธอเหลนชายมีนิสัยอย่างไร

แต่เธอกลับสนใจเรื่องที่มันเกี่ยวกับตัวเพียงจันทร์มากกว่า

ถึงจะอายุมากแล้วแต่ก็ยังควรอบครอบอยู่เพื่อไม่ให้มีใครต้องเสียใจโดยเฉพาะเพียงจันทร์ที่เธอรักเหมือนหลานสาว

“ผมตกลงตามนั้น”

เพื่อเป็นการตัดปัญหา เขาหันไปรับปากยายทวดของตัวเองในทันที

แล้วเดินไปขึ้นรถในทันทีโดยมีเจ้าของเรือนร่างนุ่มนิ่มประคองไม่ห่าง

ไม่สนใจที่จะฟังรายละเอียดอะไรในสัญญาทั้งนั้น เพราะไม่รู้ว่าจะฟังไปทำไม

ระหว่างทางเดินเขามองอะไรไม่ค่อยจะเห็นนักเพราะดวงตาเริ่มจะปิดลงเพราะความเมา

แต่เขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ตลอดเวลาแซงกลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งอยู่ กลิ่นนั้นทำเอาความเป็นชายของเขามีปฏิกิริยาขึ้นมา

มันควรจะนอนนิ่งๆ ภายในกางเกง แต่กลับอยากออกมานอกกางเกงอย่างไม่มีเหตุผลเพราะกลิ่นหอมนั้น

“จำคำของแกเอาไว้ให้ดีนะ ห้ามลืมล่ะ”

แม้นวาดถึงกับยิ้มออกอีกครั้งเมื่อได้ยินคำรับปากจากเหลนชาย

แค่นี้เธอก็สบายใจแล้วไม่ขออะไรมากไปกว่านี้แล้ว

เพราะพวกมาเฟียนั้นรักษาสัญญายิ่งกว่าชีวิต

ถึงคนพวกนี้จะร้ายกาจมากแค่ไหนแต่ก็ไม่กลับกลอก

เพียงแค่นี้เพียงจันทร์ก็จะมีชีวิตคู่ที่ดีเหมือนกับหญิงสาวคนอื่นๆ ที่เธอจัดการเลือกคู่ให้

“คุณยายคะ”

หญิงสาวปล่อยร่างหนาที่เธอประคองอยู่แล้วรีบวิ่งกลับมาหาแม้นวาด

เธอกำลังจะก้าวขึ้นรถแต่ทว่ากลับรู้สึกใจหายที่ต้องจากที่นี่และทุกคนไป

เลยวิ่งกลับมาอีกเพื่อว่าแม้นวาดจะเปลี่ยนใจ และให้เธออยู่ที่บ้านหลังนี้ต่อ

ถึงจะได้มีหน้าที่ดูแลห้องครัวที่มันใหญ่ขึ้น แต่เธอก็ไม่ได้อยากเป็น ชีวิตที่ต้องอยู่ที่นี่มีงานเล็กๆ น้อยๆ ทำมันมีความสุขมากเพียงพอแล้ว

“พาน้องไปแล้ว ดูแลน้องเขาให้ดีเข้าใจไหม”

แม้นวาดกอดลาหญิงสาวที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เพิ่งจะเกิด แล้วพาไปส่งให้กับมาเฟียหนุ่ม

ใจหายไม่น้อยที่ลูกกวางตัวน้อยๆ จะต้องจากอกของเธอไป

แต่เพื่ออนาคตที่ดีกว่านี้ของหญิงสาวเธอก็จำใจต้องทำ

เพราะวันหนึ่งเมื่อเธอไม่อยู่แล้ว หญิงสาวจะได้มีคนดูแลไปตลอด คนแก่อย่างเธอจะได้หมดห่วง

“อืม”

มาเฟียหนุ่มรับเอาหญิงสาวที่เขาไม่รู้จักชื่อและไม่สนใจจะรู้จักเธอด้วยขึ้นรถไป

พอขึ้นรถได้เขาก็ทำตัวเหมือนนั่งมาคนเดียว เอนหลังหลับตาด้วยความเมาไปกับเบาะหนังของรถในทันที

เพียงจันทร์ขึ้นนั่งบนรถข้างๆ กับเขาที่เธอรู้จักเพียงแค่ชื่อแต่ไม่รู้จักนิสัยใจคออะไรเลย

เธอทำตัวลีบเล็กติดไปกับเบาะรถด้วยความกลัวที่ต้องเดินทางกับคนแปลกหน้า

“กลับบ้านเลย กูไม่อยากนอนโรงแรม”

ลูกน้องรีบเข้ามาปิดประตูให้กับมาเฟียหนุ่มอย่างเบามือเพื่อจะได้รีบออกรถ

แต่ทว่าคนเมากลับหูดีได้ยินเสียงปิดประตูนั้น และตื่นขึ้นมาสั่งออกไปแบบคนละเมอ

“ครับนาย”

ลูกน้องรีบออกตัวรถในทันที โดยมีรถสองคันขับนำหน้า และอีกสองคันขับตามหลังเพื่อดูแลความปลอดภัยให้

“ส่วนเธอเตรียมตัวให้ดีด้วย ถึงบ้านรีบทำหน้าที่ของเธอได้เลย”

มาเฟียหนุ่มที่กำลังจะหลับลงอีกครั้งเอือมมือไปด้านข้างควานหาของบางอย่าง

มือของเขาจับหมับเข้าที่หน้าท้องของหญิงสาวที่นั่งมาด้วย แล้วเขาก็แช่มือนิ่งอยู่ตรงนั้น

เขาทำราวกับเจอของที่ตามหาแล้ว ก็ปล่อยคำสั่งออกมาจากปาก ก่อนจะหลับลงไปในที่สุด

“ค่ะ”

หญิงสาวที่รู้ตัวดีว่าต้องไปทำงานในครัวที่บ้านเขา กับไปนอนเป็นเพื่อนเขารีบตกปากรับคำ

เพราะงานครัวที่บ้านเขาก็คงเหมือนงานครัวที่บ้านของคุณแม้นวาด

ต้องเริ่มงานกันตั้งแต่เช้ามืด และจะเสร็จงานในเวลาค่ำๆ