ซู่เสวียอี้ปล่อยจางลั่วชิงไว้ที่จวนผู้บัญชาการ ให้นางได้อยู่พูดคุยกับพี่สาว ส่วนเขาและหลี่อี้เฟิงไปทำธุระ
จางลั่วเยี่ยนตั้งครรภ์ลูกคนที่สองได้สามเดือนกว่าแล้ว นางรีบจูงมือน้องสาวให้เข้ามาข้างใน ก่อนจะหันไปสั่งให้คนไปอุ้มลูกชายออกมา
จ้าวฉินอายุยังไม่ถึงขวบปี เด็กน้อยตัวขาวอวบอ้วน แก้มยุ้ยมีเลือดฝาด หน้าตาน่ารักจนผู้คนใจละลาย
จางลั่วชิงอดใจไม่ไหวต้องยื่นมือไปบีบแก้มยุ้ยสักครั้ง
จางลั่วเยี่ยนยื่นมือไปรับเด็กน้อยจากแม่นม “อาฉิน ทักทายท่านน้าหน่อยสิ”
จ้าวฉินไม่คุ้นหน้าท่านน้าเท่าใดนัก ดวงตาดำขลับราวลูกองุ่นเอาแต่จ้องสตรีที่หน้าคล้ายท่านแม่อยู่หลายส่วน จ้องไปจ้องมาก็ร้องไห้จ้าเสียอย่างนั้น
จางลั่วชิงยิ้มเจื่อน “พี่ใหญ่ เหตุใดหลานเห็นหน้าข้าแล้วร้องไห้เล่า”
จางลั่วเยี่ยนหัวเราะ ตบตูดเจ้าลูกหมูไปที “สงสัยเขาหิวแล้วล่ะ” ก่อนส่งลูกชายไปให้แม่นมจัดการต่อ
จากนั้นก็จูงมือน้องสาวไปนั่งเล่น
