...เมื่อต้นยามซวีมาเยือนเมืองหลวงแห่งเป่ยเหลียงรถม้าคันงามจึงมาจอดยังหน้าจวนสกุลหวง กายสูงสง่าในอาภรณ์สีดำสนิทสีโปรดของท่านรองแม่ทัพจ้าวก็ก้าวเท้าเนิบช้าผ่านพ้นประตูหลัก
แต่กลับมิได้แวะไปยังห้องโถงกว้างประจำจวนหลักหากแต่เขากลับมุ่งหน้าสู่ตัวเรือนด้านในเช่นอันผิงซึ่งเป็นเรือนส่วนตัวของ'คุณชายรอง'มาเนิ่นนานทันทีมินำพาถึงมารยาทอันดีที่บุตรชายมาถึงเรือนสมควรแวะไปทำความเคารพต่อบิดาหรือกินข้าวร่วมกันสักมื้อเช่นคุณชายจวนอื่น
“ท่านรองแม่ทัพจ้าว”
พ่อบ้านซ่งซึ่งเป็นพ่อบ้านโดยตรงจากจวนสกุลหวงวันนี้กลับมายืนรอต้อนรับโค้งศีรษะลงต่ำชนิดแทบจะโขกลงพื้นไปแล้วหากไม่ติดว่าเขาแก่ชราจนหลังไหล่แข็งตึง
“ต้าหวงฮูหยินให้ข้าน้อยมาเรียนท่านรองแม่ทัพจ้าวว่ามื้อค่ำนี้จะรอท่านรองแม่ทัพไปร่วมโต๊ะด้วยขอรับ”
จ้าวไห่เฉิงมิได้หันไปมองคนซึ่งไร้ค่าในสายตาตนเองแม้แต่น้อยเพราะคิดอยากขอกินข้าวก็ให้รอไปตลอดหลายหนาวท
