EP1 เด็กน้อยผู้แสนน่ารัก
1102 Words
"อยากหาเวย์" เด็กน้อยอายุ 2 ปี 1 เดือน ร้องไห้งอแงหาผู้เป็นพี่เลี้ยงชั่วคราวของเธอในขณะที่พ่อแม่ส่ายหัวอย่างจำใจเพราะลูกสาวเอาแต่ร้องไห้งอแงหาพี่เลี้ยงอย่างเวฆาที่ถูกมาเฟียใหญ่ของตระกูลส่งไปดูงานที่โกดังสองวัน
"ฮือ หาเวย์ หาเวย์" ยิ่งพูดยิ่งร้องไห้เอาแต่คิดถึงอ้อมกอดอุ่นของพี่เลี้ยงตัวเอง
"น้องวีคะแด๊ดดี๊ก็อยู่ตรงนี้ไงคะ มากอดแด๊ดดี๊มา" แคลเซียสพยายามหาวิธีหลอกล่อลูกสาวเพื่อให้ลืมพี่เลี้ยงแต่สุดจะทนเพราะยัยตัวเล็กเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดจนผู้เป็นบิดาอย่างเขาต้องกุมขมับ
"คุณป๋าคะหนูว่าเรียกเวฆามาเถอะ" ฟีน่าเองก็จนใจเพราะลูกสาวเอาแต่คิดพี่เลี้ยงจนไม่ยอมไปเล่นกับพี่ชายเลย
"มึงอยู่ไหน ไม่ต้องทำแล้วงานที่นั่นเดี๋ยวกูส่งไบรอันต์ไปแทนแล้วมึงก็รีบกลับมาได้ละน้องวีร้องไห้หามึงไม่ไหวแล้วเนี่ย"
[เอ่อ ครับ]
หลังจากรอไปเกือบครึ่งวันในที่สุดเวฆาก็มาถึงในตอนหกโมงเย็นและเดินเข้ามาในบ้านเพื่อหาคุณหนูของตัวเอง
"ฮรึก เวย์ เวย์มาแล้ว ฮือ" เด็กน้อยวิ่งเข้าไปหาทันทีที่เห็นว่าพี่เลี้ยงกลับมาถึงบ้านซึ่งบอดี้การ์ดหนุ่มก็ย่อตัวก่อนจะหันไปขออนุญาตเจ้านายเพื่อขออุ้มคุณหนูเล็ก
"คุณป๋าไปทำงานก่อนแล้วกันนะ" มาเฟียใหญ่ปรายตามองลูกสาวน้อยๆ ด้วยความน้อยอกน้อยใจซึ่งผู้เป็นภรรยาก็ได้เพียงแต่อมยิ้มกับความงอนลูกสาวของสามี
"คุณหนูเป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม หื้ม" ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงอ่อนโยนและสวมกอดเล็กน้อยตอบมือก็ลูบศีรษะทุยเล็กด้วยความอ่อนโยนก่อนจะพากันลุกขึ้นไปนั่งที่โซฟาห้องรับแขกในขณะที่เด็กน้อยนั่งอยู่บนตักแกร่งซบในหน้าซุกซอกคอแกร่งด้วยความคิดถึงปนหลุดเสียงสะอึ้นออกมา
"ฮรึก คิดถึงเวย์ ฮือ"
ชายหนุ่มเองก็ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะนับวันคุณหนูตัวน้อยก็ยิ่งติดเขาแจจะไปไหนมาไหนไม่ได้มากเหมือนแต่ก่อน
"ครับ ผมรู้ คุณหนูหยุดร้องไห้นะครับเดี๋ยวเด็กดีไม่น่ารักนะ" เขาพูดปลอบเพื่อให้เด็กน้อยหยุดร้องไห้ซึ่งเธอก็พยายามหยุดร้องไห้ตามคำสั่ง
"ฮึก ยะหยุดแล้ว ฮึก" แม่น้ำตาหยดไหลแต่เสียงสะอื้นก็ยังคงหลุดออกมาเรื่อยๆ
"โอเครับ เด็กดี" มือหนาลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยนก่อนจะรู้ว่าเด็กน้อยได้หลับไปแล้วเขาจึงอุ้มขึ้นมาแนบอกเพื่อพาเธอขึ้นไปบนเตียงจะได้ไม่เมื่อยตัว
"จะพาลูกกูไปไหน!?" น้ำเสียงดุเล็กน้อยของมาเฟียใหญ่ทำให้บอดี้การ์ดหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย
"เอ่อ ผมจะพาคุณหนูขึ้นไปนอนดีๆ ครับ" เขาพยายามพูดเสียงหนักแน่นแต่ใครจะรู้ว่าภายในใจกลับกลัวเจ้านายอยู่ไม่น้อยเพราะมาเฟียใหญ่หวงลูกสาวราวกับอะไรผู้ชายคนไหนเข้าใกล้มากไม่ได้นอกจากคนในครอบครัวและเขาก็เป็นข้อยกเว้นเพราะเป็นพี่เลี้ยงคนโปรดของคุณหนูเล็กของตระกูล
"เอาลูกกูมา กูจะพาไปนอนเอง" บอดี้การ์ดหนุ่มส่งคุณหนูเล็กให้เจ้านายอย่างเต็มใจเพราะเขาเองก็เกรงใจไม่น้อยที่ต้องแตะต้องคุณหนูเล็กมากเกินไปจนทำให้ผู้เป็นบิดาอย่างแคลเซียสน้อยใจลูก
"มึงไปได้แล้ว"
"ครับ" เขาเดินออกมาจากคฤหาสน์ตรงมาที่หลังคฤหาสน์ที่เป็นที่อยู่ของเหล่าการ์ดหลายคนที่อาศัยอยู่เวลาผัดเปลี่ยนเวรยาม
"มาแล้วหรอวะ เป็นไงบ้างคุณหนูไม่ติดแจเลยหรอวะ" เพื่อบอดี้การ์ดเอ่ยถาม
"ก็เออดิ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่หัวกูจะหายก็ไม่รู้ก็เพราะไปทำให้เจ้านายน้อยใจคุณหนูเล็กน่ะสิ" กลับไปใช้ชีวิตสุดห่ามของตัวเองยังดีกว่าต้องมาแขวนชีวิตอยู่บนเส้นด้ายเสียอีก
"คืนนี้มึงจะนอนนี่อ๋อ" เพื่อนบอดี้การ์ดเอ่ยถามเพราะถ้าหากเขามาที่นี่ก็อาจจะค้างที่นี่
"ไม่หรอกกลับคอนโดก็กูมีหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงและยังเป็นผู้ชายเฮียไบรอันต์นิ" ลูกน้องทุกคนต่างมีชีวิตที่ดีเหมือนกันนั่นแหละเวลาที่ต้องผัดเปลี่ยนเวรยามก็ต้องมานอนกันที่นี่และเมื่อไหร่ที่ไม่มีก็กลับบ้านตัวเองแล้วค่อยกลับมาทำงาน
เรียกว่าใช้ชีวิตเพื่อผลาญเงินเจ้านายไปวันๆ
"อีกอย่างวันนี้กูไม่ค้างที่นี่หรอกเพราะถ้าหากคุณหนูรู้ว่ากูนอนที่นี่มีหวังได้แอบออกมาจากบ้านกลางดึกมาเคาะประตูห้องนอนกูแน่แค่คิดก็หวาดเสียวละ" โชคดีที่วันนั้นเจ้านายพาเมียไปเที่ยวเขาจึงไม่ถูกลงโทษถ้าหากเจ้านายรู้เข้า
"ฮ่าๆ ทำใจนะเพื่อนมึงมันเด็กรัก"
"เด็กรักมันก็ดีอยู่หรอก แต่รักแบบนี้กูก็ไม่อยากให้รักว่ะถ้าหากเป็นเด็กผู้ชายอย่างนายน้อยเดวินก็ว่าไปอย่าง" พูดไปก็แอบอยากเปลี่ยนพี่เลี้ยงเหมือนกันเพราะคนที่เป็นพี่เลี้ยงนายน้อยเดวินคือหลานสาวของแม่นมของลูกๆ เจ้านายทั้งสามคนนั่นแหละ
"กูก็งงนะทำไมไม่สลับพี่เลี้ยงวะ"
"ก็นายน้อยบอกว่าอันดาเล่านิทานเสียงเพราะเล่าสนุกเลยอยากได้เป็นพี่เลี้ยง" อันดาหลานสาวแม่นม
หลังจากนั้นเขาก็ขับรถกลับคอนโดตัวเองเพราะอยากจะมีเวลาเป็นความส่วนตัวของตัวเองเนื่องจากไม่มีงานให้ทำ
แกร๊ก!!
ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาในห้องก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตลงสามเม็ดโชว์อกแกร่งที่เต็มไปด้วยซิกแพคของการออกกำลังกายมาอย่างสม่ำเสมอจนเรียงตัวอย่างสวยงามและพับแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อยและอ้อมเดินมานั่งเปิดไวน์จิบที่โซฟามองดูวิวใจกลางเมืองลอนดอนอย่างผ่อนคลาย
Rrrr Rrrrr Rrrr
ยังไม่ทันได้พักผ่อนอะไรเสียงมือถือก็ดังขึ้นทำให้ต้องหันไปสนใจก็พบว่าเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ของคุณหนูเล็ก!!
"จะมีชีวิตอิสระกับเขาบ้างไหมวะ" ชายหนุ่มบ่นอุบก่อนจะปรับสีหน้ากดรับสายและคลี่ยิ้มกลับไปให้ปลายสายที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ยังไงยังงั้น
- Writer
