UNWANTED SIN

For the last time, I look at myself in the mirror. I was wearing a pair of straight knee-length skirts with a turtleneck t-shirt. My hair was neatly tied in a ponytail and with just a subtle makeup on. Then I wear a peep-toe stiletto to complete my look. Panghuli ay dinampot ko ang aking purse na nakapatong sa ibabaw ng mesa saka lumabas ng aking kwarto. Pagkalabas ko ng kwarto, nadaanan ko ang mommy at daddy na abala sa panonood. "Alis na po ako," pamamaalam ko. They both look in my direction. "You look gorgeous, darling," my dad said. I could see the adoration in his eyes. "Totoo ang sinabi ng daddy mo, baby," dagdag pa ng mommy ko. Napairap na lang ako saka pabirong nagsabi, "Pero wala pa ring boyfriend at the age of thirty." Umupo ako sa pagitan ng mga ito. "Who knows, baby? Maybe, tonight will be your lucky night. And finally, you will meet the man of your dreams." Hopeless romantic talaga ang aking mommy. Up until now, she's still hoping that someone might come and will love me and will treat me like a queen. God! Those were only in the fairy tales! Kaya nga umabot ako ng edad na trenta dahil dalawang beses na akong naloko. At ang sinasabi ng mommy kong lalake na magmamahal sa akin, kung meron man, siguro one in a million na. Swerte na lang nito at sa huli ang daddy ko pa rin ang nakatuluyan nito. "I don't think I could find someone who will accept and love me wholeheartedly. And besides, I'm old enough for that kind of stuff." Napalingon ako kay daddy nang marinig ko ang mahina nitong pagtawa. "You wouldn't know when the universe conspired in giving what your heart desires, darling," my dad said. His wrinkled hands caress my face as he looks at me tenderly. "Don't lose hope. And besides, sino ba ang nagsabing matanda ka na? Darling, you look like you're just eighteen!" "Oh, God! I must go now," I said, then kissed both my parents' cheeks. "I must go now before my fairy godmother turns off the spell on the man of my dreams." Napailing na lang ang mga ito habang nakatanaw sa aking paglabas ng bahay. Three hours before the event, dumating ako sa Aquarius Events Centre upang siguruhin na maayos ang lahat ng preparations ng aking mga tao sa gaganaping first major concert ng bandang The Feelers. Pagkababa ng kotse, agad akong pumasok sa venue. Napansin kong tumahimik ang mga tao, napalingon sa gawi ko. Kasunod noon ay ang taguktok na lang ng suot kong four inch stiletto ang maririnig habang nag-iikot, iniisa-isang tanungin ang aking mga tao kung maayos ba ang lahat. So far, mukhang okey naman ang lahat. Alam na alam kasi ng mga ito kung gaano ako ka-passionate sa aking trabaho kaya sinisigurado kong nasa maayos ang lahat. I can be harsh and intimidating at times pero alam ng mga ito na kapag maayos ang trabaho mo, bukod sa sahod mo, may bonus ka pang matatanggap. "Keep doing the good work guys!" sambit ko maya-maya. "At kung maging okey ang kalabasan ng concert mamaya, kung maganda ang makuhang feedbacks natin, alam niyo na ang ibig sabihin no'n." Naghiyawan at nagpalakpakan ang mga ito. "Huwag muna kayong magbunyi," sambit kong muli. "Ayusin niyo ang trabaho mamaya. Bawal magkamali. At kung magkaro'n man, dapat may nakahanda ng plan B at plan C, okey?. Nagkakaintindihan ba tayo?" "Yes, Ma'am!" hiyaw ng mga ito. Kaagad naman akong nagtungo sa isang kwarto kung saan naka-install ang monitors kung saan nakikita ko ang kabuuang venue. Bihasa na ang aking mga tao kaya hindi ako nag-aalala na magkakamali dahil umpisa pa lamang, inihahanda na namin ang possible solutions in every possible struggles that we may encounter. Halos lahat ng mga kasama ko ngayon ay siya ko ring mga kasama noong nagsisimula pa lang ako bilang isang event organizer. Alam ko na ang kakayahan ng bawat isa, kung saan sila magaling kaya hindi na mahirap para sa akin ang trabahong ito. And besides, I'd been on this kind of work for almost ten years now. Hindi naman lalago ang aming negosyo kung bara-bara lang ang gawa namin. And tonight is their biggest event. Ang first major concert ng bandang The Feelers na kinalolokohan ng mga kabataan ngayon. More likely ng mga kababaihan. Alas otso ng gabi ang opening ng concert. Tumingin ako sa aking relo, seven-thirty in the evening. Anumang sandali ay mag-uumpisa na ang concert. Punong-puno ang venue ng Aquarius na mga kababaihang hindi magkamayaw sa kasisigaw ng pangalan ng bawat isang miyembro ng banda. Ang The Feelers ay isang all male group na hindi naman maipagkakailang may kanya-kanyang taglay na talento. Plus the fact that they're all good looking. Base sa impormasyong hawak nila, ang unang tatlong kanta na tutugtugin ng mga ito ay hango sa mga bandang iniidolo ng mga ito. Kaya pagtuntong ng alas otso, kasabay ng pagdilim ng buong Aquarius Event Centre ay ang malakas na sigawan at tilian ng mga naroon sa loob nang ipakilala isa-isa ang miyembro ng bandang The Feelers. Sa loob naman ng kwartong kinaroroonan ko, ramdam ko ang yanig ng buong event centre. "Kabataan nga naman ngayon," naiiling kong sambit. Noong kapanahunan ko, nagkaroon din naman ko ng mga crush sa mga banda pero hindi naman ako tumili na katulad ng mga kabataan ngayon. Ang iba nga, grabe pa kung makipagbangayan sa social media para sa kanilang idolo. Hindi magkamayaw ang mga kababaihan sa kasisigaw. Kanya-kanya ring sigaw ang mga ito sa pangalan ng mga lalakeng miyembro ng The Feelers. The lead vocalist was Aries, Ron as the guitarist and Sam on keyboards while Turn was on drums. Kung ang halos lahat ng mga kakaibahan roon ay kadalasang pangalan ni Aries ang isinisigaw, my eyes was focused on Turn. Napahawak ako sa aking dibdib nang maramdaman ko ang kakaibang pagtibok noon habang nakatitig dito habang tumutugtog gamit ang drums. Turn was banging his head as his hands moved to rock the drums in front of him. Mukhang wala itong pakialam sa mga babaeng nagtitilian dahil ang buong atensyon nito ay nasa instrumentong nasa harap nito. Sinasabayan nang malakas na palo ng kamay nito ang ritmo at melodiya na nanggagaling sa instrument na pinatutugtog ng bawat miyembro ng banda. "I love you, Aries!" hiyawan ng mga babae. " Akin ka na lang!" "Oh my God! Roooon!" "Baby Saaaam!" "Aaaahhh! "Turn, babyyyy!" Talagang hindi magkamayaw ang mga kababaihan sa kasisigaw. Hindi na ako magtataka kung manakit ang lalamunan ng mga ito pagkatapos ng concert. Hindi naman sinasadyang napatingin ulit ako sa drummer na 'yon. I mean, Turn, the drummer. Nakita kong nakapikit ito habang nilalaro ang drums at kahit tumutulo na ang pawis nito sa mukha, tila wala itong pakialam. Parang gusto ko itong lapitan at hawiin ang buhok nitong nakadikit na sa noo nito. Kita kong sinasabayan nito ang kanta habang ekspertong pinapaikot-ikot sa mga daliri at kamay ang hawak nitong drumstick. Hanggang sa matapos ang unang tatlong tugtog ng mga ito, wala itong kapaguran sa ginagawa. Hindi na ako magtataka kung malaman kung may sugat na ang daliri nito dahil sa intense ng performance nito ngayong gabi. Mukhang wala rin naman itong pakialam sa paligid at basta lamang ini-enjoy ang pagtugtog. And as the song ended, I saw how expertly he twisted the drumstick around his fingers then threw it in the air, caught it, and banged it on the drums once again. And for the first time, I saw him smile and then he winks as if he knew he was being watched.