15
“คุณเสือล้อปรางค์เล่นใช่ไหมคะ” เธอถามเสียงเบา อยากให้คำพูดที่เธอได้ยินนั้นเป็นเรื่องล้อเล่น ไม่ต้องการให้เป็นความจริง ใจเธอเต้นตึกตัก รอคอยคำตอบอย่างมีความหวังว่า เขาพูดล้อเล่น
“จริง...ฉันพูดจริง...เราเลิกกันเถอะ บอกตรงๆ เลยนะ ฉันเบื่อเธอเต็มทนแล้ว ยื้อยุดฉุดกันไปมามันไม่เกิดผลดีกับใคร ทางใครทางมันดีกว่า” เขาพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน
ต่างกับปรางค์รวี ที่เวลานี้หัวใจคล้ายถูกบีบ จนเกิดความเจ็บปวดและบอบช้ำ หัวสมองไม่สั่งการ ใบหน้างามสวยหม่นหมองราวกับพระอาทิตย์อับแสง ความเจ็บปวดรุมเร้าอย่างหนัก เหมือนมีเข็มเล่มเล็กพุ่งตรงมานับแสนเล่ม ตรงดิ่งทิ่มแทงตรงดวงใจดวงน้อย ปวดร้าวระบมไปทั้งทรวง เจ็บอย่างที่ไม่เคยเจ็บมาก่อน
ความรักที่มีให้เขาคงไม่มากพอที่จะเหนี่ยวรั้งเขาไว้ได้อีกแล้ว ในที่สุดเธอก็เปรียบเสมือนอาหารว่างของเขา ไม่มีความสำคัญ พอกินจนเบื่อก็ไม่เหลียวมอง ไม่แยแส การที่วิตโตริโอบอกเลิกเธอ
