ทัณฑ์รักอสูรร้าย

4

“แค่จูบนิดเดียว ใจเสาะเป็นลมซะแล้ว ถ้าทำอย่างอื่นมีหวังได้หัวใจวายแน่ๆ” เขาพูดกับร่างที่หลับใหล เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง นั่งทำงานอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทอดสายตามองนางแมวยั่วสวาทเป็นระยะ ร่างกายของเขาร้อนขึ้นมาทุกครั้งที่มองมาที่เธอ กระโปรงนักศึกษาที่สั้นเหนือเข่า ร่นขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ เผยให้เห็นเรียวขาสวย ทรวงอกที่ดันเสื้อออกมาทำให้เขาหายใจติดขัดไม่ทั่วท้อง ไม่มีสมาธิทำงาน อย่างจะทำอย่างอื่นมากกว่า วิตโตริโอตัดสินใจคว้าสูทของเขา เดินมาหานางแมวยั่วสวาทคลุมร่างกายของเธอให้มิดชิดกว่านี้ ก่อนที่เขาจะทนไม่ไหว หลังจากนั้นเขาเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง และก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างเดียว

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปไม่ขาดไม่เกิน ร่างอรชรเริ่มขยับตัว ดวงตาทั้งสองข้างค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างเชื่องช้า มองเพดานสูงชั่วครู่เพราะรู้สึกมึนงงจากนั้นจึงขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ใบหน้าของปรางค์รวีแดงขึ้นเรื่อยๆ มือบางยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตัวเธองอย่างเผลอไผล รสชาติของการจูบที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน มันช่างวาบหวิวเสียจนหัวใจของเธอสั่นยามเมื่อคนที่จูบตน

แล้วเมื่อนึกถึงวิตโตริโอ ที่ก็เพิ่งนึกออกว่า ก่อนที่ตนจะหมดสติเธออยู่ในห้องทำงานของเขา และตอนนี้เธอก็ยังอยู่ห้องเดิม และเหมือนปรางค์รวีจะรู้ตัวว่ามีสายตาของใครคนหนึ่งจ้องอยู่ แน่นอนว่าจะเป็นสายตาของใครไปไม่ได้นอกจาก สายตาของวิตโตริโอ

ตามสัญชาตญาณเธอหันไปมองตามความรู้สึก ใบหน้าของปรางค์รวีเกลื่อนไปด้วยความตื่นตกใจเมื่อดวงตาคู่งามมองเห็นร่างสูงใหญ่ของวิตโตริโอนั่งมองตนอยู่ ชนิดที่ว่าตาไม่กระพริบ มองนิ่งนานตรงเนินอกคู่งามที่โผล่ล้นออกมา เนื่องจากกระดุมเสื้อชุดนักศึกษาของเธอหลุดออกหนึ่งเม็ด หญิงสาวมองตามสายตาของเขา มือบางรีบตะครุบที่คอเสื้อ มืออันสั่นเทากลัดกระดุมเสื้อเป็นพัลวัน

“จะไปไหน” เสียงทรงอำนาจเอ่ยถามเมื่อเห็นปรางค์รสีลุกขึ้นยืน เดินตรงไปหยิบกระเป๋าถือที่ตกอยู่บนพื้นห้องจุดที่เธอโดนจูบ

“กลับบ้าน” เธอตอบเสียงเบา ปรางค์รวีคงไม่มีหน้าทำงานที่นี่แน่ ยิ่งอยู่ใกล้ชิดเขา ทำงานร่วมกับเขา รับรองเธอต้องหัวใจวายเข้าสักวัน ดวงตาของเขาช่างร้อนแรงยามที่เธอเมียงมองและสบตา อีกทั้งการกระทำของเขาก็จาบจ้วงเกินกว่าจะรับได้

“ไม่ฝึกงานแล้วหรือไง” เขาถาม หญิงสาวหยุดชะงักเล็กน้อย ใช่เธอมาที่นี่เพื่อฝึกงาน หากไม่ทำเธอก็จะไม่จบ ไม่มีคะแนนเหมือนเพื่อนคนอื่น ปรางค์รวีสับสนคิดอะไรไม่ออก อยากทำงานที่นี่ต่อก็อยากทำ หากแต่ใจไม่สู้ดีเอาเสียเลยเวลาที่อยู่ใกล้เขา รสจูบของเขาทำให้ความคิดและสติของเธอหยุดนิ่ง ปรางค์รวีกลัวว่ามันจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำสองอีก

“ท่านประธานคงไม่อยากให้ปรางค์ทำที่นี่หรอกค่ะ ปรางค์ปรางค์นินทาท่านมากขนาดนั้น”

วิตโตริโอไม่พูดแต่กลับลุกขึ้นยืน ก้าวเดินตรงมาหาร่างบางที่เริ่มสั่น เมื่อเขาก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เธอจึงถอยร่นหนีอัตโนมัติ

“ถือว่าเราหายกัน เธอว่าฉันส่วนฉันจูบเธอ”

ตอนท้ายของประโยค เขาหลุบตามองริมฝีปากสีชมพูใส กลีบปากที่เขาหาความหวานเมื่อหนึ่งชั่วโมง ที่อยากจะจูบซ้ำๆ ให้หนำใจใบหน้าของเธอเพิ่มความแดงเป็นหลายเท่าตัว เมื่อเขาพูดประโยคท้ายขึ้นมา หลุบสายตาต่ำมองที่พื้นพรมอย่างเดียว

“ว่าไงได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า” เขาถามซ้ำ เพราะเธอยังก้มหน้านิ่งไม่ยอมตอบ

“ค่ะ เข้าใจค่ะ” ปรางค์รวีตอบเสียงไม่มั่นคง มือใหญ่ยกขึ้นสูงจุดหมายของมือนั้นคือแก้มนวลสีแดงใสของปรางค์รวี ผู้หญิงคนนี้ทั้งความสวยและความน่ารัก เหมาะเหลือเกินที่จะมาเป็นดอกไม้ช่องามช่อใหม่ของเขาประดับเธอไว้อยู่ในแจกันของเขาอีกคน เมื่อเขาเหงาจะได้หยิบดอกไม้ช่อนี้มาสูดดมให้ชื่นใจ เหมือนกับดอกไม้ดอกอื่นที่มีอยู่นับสิบดอก รอให้เขาไว้เลือกสรรตามต้องการ อีกนิดเดียวมือใหญ่จะทาบวางที่แก้มนวล หากแต่เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานดังขึ้นเสียก่อน เขาละมืออกอย่างเสียดาย พูดอนุญาตให้คนที่เคาะประตูด้านหน้าเข้ามาก็เดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตามเดิม ปรางค์รวีระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ที่รอดพ้นจากน้ำมือของเขาได้

“ท่านประธานค่ะ อีกสิบห้านาทีคุณแบคโคริล จะเดินทางมาถึงที่นี่ค่ะ” โสภา หญิงสาวทำหน้าที่เลขานุการรายงานหมายกำหนดการในวันนี้ให้เจ้านายทราบ เธอปรายตามองหญิงสาวนักศึกษาที่ยืนก้มหน้านิ่ง ใบหน้าแดงซ่าน ตัวค่อนข้างสั่น เธอรู้จักนิสัยของเจ้านายหนุ่มดีว่าเจ้าชู้มากแค่ไหน ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า และนักศึกษาสาวคนนี้คงต้องเป็นดอกไม้ของเจ้านายดอกใหม่แน่ คิดแล้วก็อดที่จะสงสารไม่ได้

“โสภา ต่อไปนี้ปรางค์รวีจะมาฝึกงานเป็นผู้ช่วยเธอนะ” เขาพูดโดยไม่มองหน้า

“ค่ะท่านประธาน” โสภาตอบรับคำสั่ง โดยไม่มีคำถามต่อว่า เหตุใดอยู่ๆ ถึงได้มีตำแหน่งผู้ช่วยเลขาขึ้นมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีด้วยซ้ำ แต่เมื่อเป็นคำสั่งเธอก็ต้องทำตาม “ไปกับพี่ พี่จะได้สอนงานให้”

โสภาหันมาพูดกับปรางค์รวีเสียงนุ่มปรางค์รวีเงยหน้ามองผู้พูด ก่อนจะยิ้มตอบรับและรีบตามโสภาออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

โสภาสอนงานในส่วนที่ปรางค์รวีสามารถทำได้ เธอมีหน้าที่พิมพ์จดหมายและพิมพ์เอกสารตามแต่ที่โสภาสั่ง ความอ่อนหวานและน่ารัก ไม่เกี่ยงงอน ทำให้โสภารู้สึกเอ็นดูเป็นอย่างมาก

“ตอนเที่ยงไปทานข้าวกับพี่นะ พี่จะพาไปทานอาหารที่พี่ทานประจำ อร่อยราคาไม่แพงด้วย” โสภาเอ่ยชวนเมื่อเวลารับประทานอาหารเที่ยงใกล้เข้ามาทุกที