#วันจันทร์สีชมพู 8
1314 Words
#วันจันทร์สีชมพู 8
“ยิ้มอะไรขนาดนั้นครับ?” คุณหมอพิงก์ถาม มือก็ตักกับข้าวใส่จานให้ฉัน จากนั้นก็ตักกุ้งทอดตัวโต ๆ ใส่จานให้หลานฉัน แต่ว่าหลานฉันกินข้าวเองยังไม่เก่ง ฉันเลยขยับหลานมาชิดกับตัวเองเพื่อที่จะได้ป้อนให้ถนัดยิ่งขึ้น
“มีข่าวดีนี่คะ”
“ข่าวดีอะไรครับ ผมถามได้ไหม” อยากอวดล่ะ อยากอวด ขออวดคุณหมอได้ไหม คงได้แหละ
“กำลังจะมีหลานเพิ่มค่ะ” ฉันทำท่าป้องปากกระซิบบอกอีกฝ่าย คุณหมอหัวเราะน้อย ๆ แววตาที่ใช้มองฉันไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่ามันเต็มไปด้วยความเอ็นดูก็ไม่รู้ คุณหมอมองสักพักก่อนจะตักข้าวในจานป้อนซีช่วยฉัน ฉันเองก็ดูลีน ซีน่ะกินเองได้แล้วล่ะแต่ก็ต้องคอยช่วยดูส่วนซีนยังกินเองไม่เก่งมากนักแต่หลานฉันก็พยายามกินข้าวเองนะ บอกอยากเท่เหมือนพี่ซีเขาล่ะ
“ยินดีด้วยครับ แล้วนี่ซีกับซีนจะกลับยังไงครับ?”
“วันนี้ซีกับซีนค้างกับเราค่ะ เพราะซ้อไม่สบาย”
“ครับ แล้วนี่รู้ตัวหรือเปล่าว่าเราอยู่ห้องข้างกัน” จู่ ๆ คุณหมอก็ถาม ฉันไม่ได้เงยหน้ามองเขาแต่เลือกที่จะป้อนข้าวหลานแทน
“ไม่รู้ค่ะ ไม่ได้สนใจ” ฉันตอบไปตามตรง
“โห ใจร้ายจังตอบตรงเกินไปแล้วครับ” เสียงเจือแววขบขันนั้นทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างรู้สึกผิด นี่คงเป็นข้อเสียของฉันล่ะมั้งที่ชอบพูดอะไรออกไปโดยไม่ทันได้คิดตริตรองแต่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าเขาเลยนะ
“ขอโทษค่ะ” ฉันเอ่ยบอกไปด้วยความรู้สึกผิดจริง ๆ
“หมอแซวเล่นครับ มันเดย์กินข้าวบ้างอย่ามัวแต่ป้อนหลาน”
“หลานอิ่มก่อนแล้วค่อยกินก็ได้ค่ะ คุณหมอกินเลยนะคะ เดี๋ยวจะกลับไปทำงานไม่ทัน”
“คุณก็กินด้วย” เขาบอกอย่างไม่ยอมแพ้
เราใช้เวลาที่ร้านอาหารสักพักใหญ่ เสร็จจากกินข้าวก็กลับมาที่ร้านกาแฟ คุณหมอเดินเข้ามาส่งก่อนกลับไปทำงานต่อ เจ้าเด็กตัวแสบทั้งสองพอกินอิ่มแล้วก็เริ่มง่วงนอน ตาปรือกันทั้งตคู่ เห็นแบบนั้นฉันถึงได้พาหลานทั้งสองคนเข้าไปห้องทำงานที่อยู่บนชั้นสอง ห้องที่ถูกทำเป็นห้องนอนเล็ก ๆ ของฉันเวลาไม่อยากกลับคอนโด
“ซี ซีน มาล้างมือและเท้าก่อนขึ้นเตียงครับ” ฉันบอกหลาน ที่ตอนนี้ดูท่าแล้วน่าจะง่วงไม่น้อย สองแสบเดินตาปรือเข้ามาใกล้ฉันจัดการล้างมือล้างและเท้าให้หลานทั้งสองก่อนจะเปิดแอร์ในห้องไว้ สองพี่น้องหลับอยู่บนเตียงโดยง่าย ไม่มีงอแงเลยสักนิด เมื่อจัดการห่มผ้าให้หลานเสร็จฉันก็เอาบัญชีร้านขึ้นมาทำนั่งเฝ้าหลานไปพลาง แต่ไม่รู้ว่าเพราะอิ่มหรืออะไรที่ทำให้ฉันเริ่มปิดปากหาวถี่ ๆ กระทั่งทนไม่ไหวจึงขยับขึ้นไปนอนข้าง ๆ หลานบนเตียง ไม่ไหวแล้วล่ะ ง่วงจนตาจะปิดอยู่แล้ว
เกือบบ่ายสามฉันรู้สึกตัวตื่นเพราะซีสะกิดที่แขน แต่ซีนยังหลับอยู่ ซีป้องปากกระซิบบอกว่าปวดฉี่ ฉันพยักหน้ารับแล้วพาหลานเข้าห้องน้ำไปทำธุระ เสร็จแล้วซีกลับขึ้นไปนอนบนเตียงข้าง ๆ ซีน แล้วมองตามฉันตาแป๋ว ส่วนฉันเข้าไปล้างหน้าที่ห้องน้ำหวังให้ตัวเองสดชื่นขึ้นกว่านี้ เอาจริงที่ได้นอนไปมันก็ทำให้สดชื่นอยู่มากเลยเหมือนกันนะ
“เดี๋ยวน้องตื่นเราค่อยลงไปข้างล่างกันนะ”
“ครับ” ซีขานรับ ฉันขยับไปนอนข้าง ๆ ซีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิดวีดีโอการ์ตูนดู
“อื้อ” ซีนพลิกตัวไปมาสองสามตลบ ฉันรีบหยิบหมอนไปวางกั้นอีกฝั่งของเตียงไว้ทันทีเพราะกลัวหลานจะกลิ้งเพลินแล้วตกเตียง ซีนลืมตามองฉันก่อนจะหัวเราะร่าที่เห็นฉันกั้นตัวเองไม่ให้ตกเตียง
“ตื่นแล้วก็ซนเลยนะ” ฉันแกล้งแซวแล้วยังฟัดแก้มหลานตัวน้อยไปด้วย น่ารักน่าเอ็นดูอีกแล้วเจ้าตัวแสบของฉัน
“คิกคิก ฮ่า ๆ ๆ อามันเดย์ผมฟูเลย ฮ่า ๆ ๆ ” ซีหัวเราะลั่นห้องหลังจากฉันฟัดซีนแล้วผมยุ่งพันกันไปหมด กลายเป็นว่าเราสามคนอาหลานฟัดกันไปมาอยู่บนเตียงนานหลายสิบนาที กว่าจะเหนื่อยและสงบกันได้ก็ลมแทบจับ ฉันจับหลานชายไปล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้วถึงได้พาเดินลงมาข้างล่าง ตอนนี้ลูกค้าเริ่มเยอะขึ้นกว่าเดิมแล้วล่ะ อีกหน่อยคงได้ยุ่งกันกว่านี้แน่ ๆ
เมื่อลงมาชั้นล่างหลานชายทั้งสองต่างรู้ว่าหน้าที่ ซีและซีนเดินจับมือกันไปนั่งที่โซฟาหน้าเคาน์เตอร์คิดเงิน ฉันเข้าไปชงนมอุ่น ๆ และเลือกขนมมาให้หลานทั้งสองนั่งกินรอ จากนั้นก็เดินไปยืนหลังเคาน์เตอร์เพื่อรอคิดเงินให้ลูกค้าช่วยพนักงาน
“น้องน่ารักมากเลยค่ะ ขอเล่นกับน้องได้ไหมคะ?” ลูกค้าที่จำลังจะจ่ายเงินเอ่ยขอฉันเสียงหวาน รอยยิ้มของเธอทำให้อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ชุดที่สวมอยู่ก็พอจะทำให้รู้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์อยู่
“ได้ค่ะ ซีซีนคุณน้าขอถ่ายรูปได้ไหมครับ” ฉันเอ่ยถามหลานชาย ซีเงยหน้าจากจานขนมฉีกยิ้มหล่อให้ฉัน
“ได้ครับ ซีจะทำหน้าหล่อ ๆ ” ซียิ้ม เมื่อทอนเงินให้ลูกค้าเสร็จเธอก็เดินไปนั่งคุยเล่นกับซีและซีน กระทั่งมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้เธอสีหน้ายิ้มแย้มเธอก็หายไปเหลือเพียงใบหน้านิ่ง ๆ ฉันเห็นว่าผู้ชายคนนั้นยืนมองลูกค้าคนนี้นานแล้วล่ะ แต่ไม่ได้เดินข้ามา เขายืนมองเธอด้วยรอยยิ้มแต่พอเดินเข้ามารอยยิ้มทั้งคู่กลับหายไป
นี่แหละนะ ความรัก มักมีหลายเหตุผล บางทีทำให้มีรอยยิ้มแต่บางทีกลับทำให้รอยยิ้มนั้นหายไป
“อามันเดย์”
“ครับว่าไง” ฉันละความสนใจจากคู่รักเมื่อกี้ เมื่อมองหลานก็พบว่าขนมหมดแล้วเรียบร้อย
“ขออีกชิ้นได้ไหมครับ”
“ไม่ได้ครับ เดี๋ยวตอนเย็นอาจะพาไปกินข้าว กินเยอะไปหนูจะอิ่มนะ”
“ก็ได้ครับ ซีนพี่วาดด้วย ๆ ” ซีหันไปสนใจสมุดวาดรูปที่วางอยู่บนโต๊ะ ซีนกำลังวาดรูปอะไรบางอย่าง จากนั้นไม่นานซีก็นั่งวาดรูปรอฉันเลิกงาน จะว่าไปยังไม่ได้โทรหาเธิร์สเดย์เลยว่าเป็นยังไงบ้าง ช่วงนี้เห็นว่าทั้งทำงานและซ้อมเตรียมแข่ง เดี๋ยววันแข่งจริงจะไปให้กำลังใจเสียหน่อย
“คุณจันทร์คะ รายการขนมที่หมดค่ะ”
“อ้อ เดี๋ยวจันทร์ทำให้ค่ะ ฝากดูซีกับซอลหน่อยนะคะ”
“ได้ค่ะ แล้วก็ตอนที่คุณจันทร์พาน้องไปนอนคุณหมอคลินิกข้าง ๆ มาหานะคะ”
“เขาบอกหรือเปล่าคะว่ามาทำไม?” คุณหมอคลินิกข้าง ๆ นี่ก็แปลก ๆ นะ เริ่มเข้าหาบ่อยขึ้น บางทีก็ไม่เข้าใจว่าเขาเข้าหาเพราะอะไรกันแน่ บางทีมันก็เหมือนชัดเจน แต่มองดี ๆ ก็ไม่ใช่ ความรู้สึกมันบอกไม่ใช่ เพื่อที่ฉันจะไม่ต้องคิดเข้าข้างตัวเอง
- Writer
