#วันจันทร์สีชมพู 5
1088 Words
#วันจันทร์สีชมพู 5
ฉันชวนหลานคุยระหว่างเดินไปที่ร้าน ยังเดินไม่ทันจะถึงเฮียซันไชน์ก็โทรมา
“ค่ะเฮีย”
(แง!!! อามันเดย์ซีน ฮึก หา อยากไป หา ฮื่อ! // ซีนเบาก่อนครับพ่อคุยกับอาก่อน)
“งอแงอะไรกันคะเนี่ย” ฉันถามกลับเจือเสียงขบขัน เสียงร้องไห้งอแงของซีนทำเอาฉันขำอยู่ไม่น้อย คิดว่าตอนที่ซีออกมาซีนยังไม่ตื่นแน่ ๆ พอตื่นแล้วไม่เจอพี่เลยงอแงแบบนี้
(ตื่นแล้วไม่เจอพี่เลยงอแง พอบอกว่าไปหาอามันเดย์ ก็ร้องจะไปหาอามันเดย์เหมือนกัน)
“พามาส่งสิคะ เดี๋ยวเย็น ๆ หนูพาหลานไปส่งเอง”
(มันจะหนักน่ะสิ สองแสบอยู่ด้วยกันซนอย่างกับลิง) เฮียบอกอย่างไม่สบายใจ
“พูดอย่างกับหนูไม่เคยเลี้ยงหลานสองคนพร้อมกันอ่ะ อีกอย่างพี่ที่ร้านก็เยอะพามาเถอะค่ะ หนูดูได้”
(ไป ๆ ไปหาอามันเดย์ ฮึก อยากไปหา// โอ๋ ใจเย็น ๆ ลูก)
“เฮียพามาเลย หนูคงพาซีไปตรวจฟันเสร็จพอดี แค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวจะได้พาซีไปตรวจฟันแล้ว” ฉันวางสายจากพี่ชายก็รีบเดินเอาของไปวาง ส่วนซียืนเกาะตู้โชว์ขนมมองตาวาว ถัดไปเป็นคุณหมอที่กำลังจ่ายค่าเครื่องดื่มและกำลังสั่งเพิ่ม
“ซีครับ ไปกันครับ”
“ครับอา”
“พี่จ๋า เดี๋ยวหนูมานะคะ ขอพาซีไปตรวจฟันก่อน”
“เดี๋ยวรอก่อนครับ จะได้ไปพร้อมกัน” คุณหมอที่ยืนรอจ่ายเงินค่าเครื่องดื่มเอ่ยบอกเสียงนุ่ม เขาดูใจดีมากเลยนะ พูดเพราะด้วย เวลายิ้มเขาก็ดูดีมาก ๆ เลยล่ะ น่ารักและสุภาพ เอ่อ ฉันก็แค่ชมล่ะนะ ไม่ได้คิดอะไรหรอก
“เดี๋ยวเอาไปส่งที่ร้านนะคะคุณหมอ”
“ขอบคุณครับ” คุณหมอยิ้มให้พนักงานบาง ๆ จากนั้นก็เดินมาหาฉันกับหลานที่ยืนอยู่หน้าประตูร้าน คนมาใหม่ย่อตัวอุ้มซีแล้วพาเดินออกจากร้าน
“ร้านนี้เป็นของคุณเองใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะ”
“ผมว่าจะหาต้นไม้หรือไม่ก็ดอกไม้กระถางเล็ก ๆ มาวางตรงนี้อาจจะวางเลยมาจนถึงหน้าร้านคุณด้วย คุณโอเคไหมครับ” คุณหมอถาม มือข้างหนึ่งชี้ให้ดูว่าเขาจะวางดอกไม้ต้นไม้อะไรของเขาตั้งแต่ตรงไหนถึงตรงไหน
“ก็ได้ค่ะ ให้ได้ถึงแค่กระถางต้นไม้ตรงนี้นะคะ ถ้าวางเกินไปจะกีดขวางทางเข้าออกลูกค้า”
“ได้ครับ ขอบคุณนะครับ” เขาบอกและฉันเองก็เงียบเสียงไปเพราะไม่รู้ว่าควรจะคุยอะไรต่อ
“ผมชื่อพิงก์นะครับ ขอโทษที่แนะนำตัวช้า” พอเงียบเขาก็รีบเอ่ยแนะนำตัวเพื่อทำความรู้จักกันเพิ่มเติม
แต่ก็จริง เรายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลยแต่ก็พูดคุยกันตลอดทาง
“มันเดย์ค่ะ”
“ยินที่ได้รู้จักครับ” เขายิ้มกว้างส่งมาให้ มือก็เปิดประตูเข้าไปภายในคลินิกของเขา ตอนนี้มีคนไข้นั่งอยู่สองถึงสามคน โต๊ะด้านหน้าเป็นพี่ที่คุ้นหน้าตอนมาส่งเครื่องดื่ม ฉันส่งยิ้มให้พี่คนสวยไป พี่เขาเองก็ส่งยิ้มกลับมาให้
“แหม ๆ ทำไมได้มาด้วยกันล่ะคะเนี่ยคุณหมอ” พี่คนสวยเอ่ยแซวทั้งยังทำหน้าเจ้าเล่ห์อีกด้วย
“อะไรกันครับ บังเอิญเจอกันแล้วรถหมอเสียเลยขอติดรถมาด้วยน่ะครับ”
“อ้อ รถเสียนะคะคุณหมอ” พี่คนสวยยังแซวไม่หยุด
“พอเลยครับ วันนี้คนไข้เยอะไหม” คุณหมออุ้มซีเดินไปหลังเคาน์เตอร์ที่พี่คนสวยนั่งอยู่จากนั้นก็หยิบแฟ้มอะไรบางอย่างออกมา แต่ที่อยากบอกคือเขาน่ะวางหลานฉันลงก่อนก็ได้นะ ทำไมต้องอุ้มไปด้วยก็ไม่รู้ ทีแรกมีแค่พี่คนสวยแซว ต่อมาพนักงานของคลินิกต่างแวะเวียนมาส่องดูคุณหมอพร้อมกับเอ่ยแซวอยู่เรื่อย ๆ เลยล่ะ
“หมอพลเข้าแล้วเหรอครับ”
“ยังค่ะหมอพิงก์ แต่มีหมออิงรับเคสอยู่ค่ะ หมอพลกำลังเดินทางมาค่ะ”
“งั้นจัดรับเคสให้ผมด้วยเลยแล้วกัน”
“แล้วน้องคนน่ารักนี่ล่ะคะ ยังไงเอ่ย” พี่คนสวยยิ้มหวานให้กับซี หลานฉันเองก็ยิ้มกว้างส่งคืนแขนก็ยกโอบรอบคอคุณหมอไว้แน่นกลัวตก
“อ้อ จะมาตรวจฟันครับ คุณให้ประวัติหน่อยครับ” คุณหมอเดินออกมายืนข้างฉัน ส่วนฉันก็เริ่มกรอกประวัติของหลานชาย
“ซีหนูหนักเท่าไหร่นะลูก”
“ซีไม่หนักนะ” ซีส่ายหน้าบอก เพื่อเป็นการยืนยันว่าตัวเองไม่ได้หนัก ฉันหลุดขำเล็กน้อยก่อนจะอธิบายให้หลานฟังสั้น ๆ
“อาหมายถึงน้ำหนักตัวหนูกี่กิโลกรัมครับ อาไม่ได้ว่าหนูหนักนะลูก”
“ซีไม่รู้อ่า” หลายทำหน้างง
“เดี๋ยวอาพาไปชั่งครับ” คุณหมออุ้มหลานเดินหายไปหลังคลินิกพอกลับมาก็เอ่ยบอกน้ำหนักของซีให้ฉันได้เขียนลงบนกระดาษ เมื่อกรอกประวัติเสร็จฉันกับหลานก็นั่งรอที่โซฟาบริเวณด้านหน้า ส่วนคุณหมอไปเปลี่ยนชุดเตรียมทำงานล่ะมั้ง
คนไข้ที่นี่เยอะพอสมควรเลยล่ะ แต่น่าจะเป็นแบบนัดมาตรวจมากกว่า นาน ๆ ถึงจะมีคนไข้นอกมานั่งคิวรอ อันนี้ฉันเดาเองเองนะคะ นั่งรอไม่นานจากนั้นก็มีคนที่พี่คนสวยทักทายคุณหมอที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา คุยกันเสร็จก็เหมือนจะเดินหายไปยังโซนด้านหลังเคาน์เตอร์ของคลินิก
“อามันเดย์ ซีนจะมาหาไหมครับ”
“มาครับ เดี๋ยวน้องจะมาหาตอนเราตรวจฟันเสร็จแล้ว”
“จริงเหรอครับ ซีกับซีนทำขนมได้ไหมครับ”
“ได้ครับ เดี๋ยวอาจะสอนหนูเอง” ฉันบอกหลานพร้อมรอยยิ้ม ซีมีท่าทีตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อรู้ว่าจะได้ทำขนม ก็เป็นคุกกี้ง่าย ๆ นั่นแหละ เวลาทำฉันจะให้หลานกดพิมพ์เองส่วนขั้นตอนอบฉันจะเป็นคนทำให้
“น้องซี เชิญห้องตรวจที่สามค่ะ”
“ครับ!” ซีขานรับเสียงเรียกของพี่พนักงานต้อนรับ
- Writer
