อ้อนรักท่านประธานหล่อ

Chapter 2

อิงฟ้า...

"เป็นยังไงบ้างอิงฟ้าเหนื่อยมั้ย"

พี่ผู้ช่วยผู้กำกับเอ่ยถามยิ้มๆ ฉันส่ายหน้าเบาๆ

"ไม่ค่ะไม่ค่อยได้ทำอะไรเลย ว่างจนรู้สึกไม่ได้อะไรเลย ฮ่าๆๆ"

ฉันพูดติดตลกแต่คนฟังคนจะรู้ว่าฉันไม่ขำ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินมาตบไหล่ฉัน

"อดทนนะอิงฟ้า พี่ก็ช่วยไม่ได้มากพี่ก็ต้องฟังพวกเค้า เราก็คอยสังเกตเอานะว่าเค้าทำยังไงแบบไหน ไว้เรื่องหน้าพี่กำกับเองพี่จะให้หนูมาเป็นผู้ช่วยพี่"

ฉันยิ้มอย่างดีใจ ตื่นเต้นด้วย จริงๆคนที่ใจดีก็มีเยอะแต่ก็นะวงการมายาขนาดนางเอกที่กำลังดังยังเหวี่ยงไม่เลือกเลย

"ขอบคุณนะคะพี่แม็ค ยังไงเดี๋ยวฟ้าเอาบทไปให้คุณบีก่อนนะคะ"

"จ้า ไปเถอะ"

พี่แม็คเอ่ยยิ้มๆก่อนจะเดินจากไปส่วนฉันก็เกินเอาบทไปให้นางเอกของเรื่อง เดินมาถึงฉันทำใจอยู่นานกว่าจะเข้าไปได้เพราะไม่อยากทำไรให้ไม่ถูกใจเธออีก

"คุณบีคะ บทละครค่ะ ผู้ช่วยผู้กำกับฝากมาให้"

"วางไว้ตรงนั้นแล้วก็ไปซะ "

ฉันพยักหน้ารับคำแล้วก็หันหลังจะเดินออกไปเธอเรียกฉันไว้ซะก่อน

"เดี๋ยว"

ฉันหันกลับมามองหน้าเธออย่างงงๆ หล่อนมองฉันตั้ฃแต่หัวจรดเท้าก่อนจะแสยะยิ้มเหมือนนางมารร้ายในละครทีวีหลังข่าว

"จำไว้นะเธอเป็นแค่เด็กในกองถ่ายละคร อย่ามาทำตัวจุ้นจ้านให้คนอื่นเห็นอยู่ในมุมของตัวเองซะฉันจะบอกแค่นี้ ไปซะ"

ถึงฉันจะไม่เข้าใจอะไรมากแต่ฉันก็พอจะรู้ว่าเธอไม่ชอบฉัน ถึงจะไม่รู้สาเหตุก็เถอะแต่ฉันไม่อยากปะทะกับใครฉันอยากทำงานแบบมีความสุข

"ค่ะ"

[คล้อยหลังอิงฟ้าเดินออกไปนางเอกบีก็ทำหน้าบึ้งตึงมองตามอิงฟ้าไป ก่อนจะเอ่ยออกมากับตัวเอง

"เธอจะไม่มีทางได้มาเทียบเทียมฉันได้หรอก อิงฟ้า"

สามวันก่อน....

'พี่แน็ตตี้มองอะไรคะ'

บีเอ่ยถามผู้จัดการส่วนตัวของตัวเอง หล่อนเห็นเธอมองใครคนหนึ่งมาสักพักแล้วเธออยากรู้ก็เลยถามออกไป

'มองเด็กคนนั้นนะ เห็นแล้วนึกถึงบีตอนยังไม่เข้าวงการ หน้าตาเด็กคนนั้นสวยนะพี่ว่าถ้าจับมาปั้นให้ดังคนจะเกิดแน่ๆ'

หล่อนกำหมัดแน่นอย่างไม่พอใจในคำพูดของผู้จัดการของตัวเองสุดๆ คิดจะปั้นมันมาเทียบกันฉันเหรอ ไม่มีทาง! นังอิงฟ้า]

ป๋าธีม...

"ป๋าครับจะกลับเลยมั้ยครับ"

ผมนั่งอยู่ในออฟฟิศตอนนี้ก็ทุ่มหนึ่งแล้ว ไม่มีอะไรมากก็แค่ตรวจงานของพนักงานทั่วไป บริษัทผมขึ้นชื่อความถูกต้องโดยเฉพาะการให้ข่าวแก่ประชาชนผมจะให้ความสำคัญอย่างมากต้องผ่านการกลั่นรองความจริงมาดีแล้วเท่านั้นถึงจะเผยแพร่ออกไปได้ ละครเรื่องไหนเรื่องไหนก็ดังเปรี้ยงปร่าง เด็กในสังกัดของผมก็ไม่ค่อยมีประวัติเสียหาย ผมตัดหางทันทีถ้าพวกเขาทำไม่ถูกต้อง เพราะแบบนี้ไง BEM ของผมถึงเป็น No.1 ของประเทศนี้

"ก็ดีนะ ว่าจะไปหาอะไรทานสักหน่อยก่อนกลับเดี๋ยวแวะร้านประจำให้ผมหน่อยแล้วกัน"

ผมเอ่ยออกไปก่อนจะลุกขึ้นถือกระเป๋าส่งให้ผู้ช่วยผมแล้วเดินออกไปทันที ผมมีผู้ช่วยสองคนที่สนิทที่สุดและผมไว้ใจ แล้วก็มีบอดี้การ์ดติดตามไปอีกสี่คน ตามไปทุกที่ถึงผมจะไม่ค่อยมีศัตรูที่ไหนแต่มีผู้ติดตามก็เป็นหน้าเป็นตาอย่างหนึ่ง

"ครับป๋า เชิญครับ"

ผมเดินขึ้นไปบนรถหยิบโทรศัพท์มากดดูเรตติ้งละครของทางช่อง ดูความเคลื่อนไหวของประเทศ ราคาหุ้นผมเหมือนจะว่างอ่ะนะแต่ผมก็งานเยอะอยู่นะเพราะผมจะตรวจงานเอง

"ฝนตกเหรอเนี้ย"

ผมรำพึงรำพันกับตัวเองมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นคนร่างเล็กยืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์ ชื่ออะไรนะอิงฟ้าใช่มั้ยผมเจอเมื่อเช้า เธอน่ารักดีนะเห็นหน้าเธอแล้วทำให้ผมยิ้มได้แปลกดีเหมือนกันเธอดูไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ผมเคยเจอ

"จอดรถก่อน"

"ครับป๋า"

ผู้ช่วยผมจอดรถตรงข้ามกับป้ายรถเมล์ ผมมองหน้าผู้ช่วยผมแล้วเอ่ยออกไป

"ไปพาอิงฟ้ามาขึ้นรถ"

"เด็กผู้หญิงคนนั้นคนที่น่ารักเสื้อสีดำใช่มั้ยครับ"

"เออนั้นแหละ ไปรับเธอมาเอาร่มไปด้วย"

ผมเอ่ยออกไปลดกระจกลงนิดหน่อยมองเธอที่ยืนหลบฝนอยู่ตรงนั้น เวลาขนาดนี้แล้วยังไม่กลับบ้านอีกเหรอแล้วผู้หญิงตัวคนเดียวแบบนั้นยืนอยู่คนเดียวแบบนั้นมันอันตรายจะตายไปสักพักผู้ช่วยผมก็พาเธอมาจนได้เหมือนเธอจะกลัวผมอยู่นะ

"อิงฟ้า"

"ทะ.... ท่านประธาน"

"ขึ้นมาก่อนเปียกหมดแล้วมั่ง"

ผู้ช่วยผมเปิดประตูเพื่อให้เธอเข้ามาไวๆ เหมือนเธอจะเกร็งเมื่ออยู่ใกล้ผมยังไงก็ไม่รู้ ผมหันไปสั่งผู้ช่วยผมอีกคนให้หยิบผ้าขนหนูหลังรถมาให้

"เจมส์เอาผ้าขนหนูมาที"

"ครับป๋า"

ผมมองคนตัวเล็กตัวสั่นอย่างกับลูกนก ได้ผ้าขนหนูมาผมก็เอาไปวางไว้บนหัวของเธอจนเธอตกใจผงะถอยหลัง

"เอ่อ คือว่าหนู"

"กลัวผมเหรอ"

เหมือนเธอจะลังเลแต่ก็ส่ายหน้าปฏิเสธ

"ปะ.. เปล่าค่ะ คือหนูเกร็ง อยู่ๆท่านประธานก็ให้หนูมานั่งในรถด้วยหนูตกใจนี่ค่ะ แหะๆ เกรงใจด้วย"

ผมยิ้มออกมาทันทีตลกกับคำพูดของเธอด้วย ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งสวยผมสะดุดตาเธอครั้งแรกเมื่อตอนเช้ามาทำงานกับผมหลายเดือนแล้วแต่แปลกผมไม่เคยเจอ ก็นะพนักงานผมมีไม่รู้กี่พันกี่หมื่นคนผมจำไม่ได้ก็ไม่แปลก แต่เธอสะดุดตาผมตั้งแต่ครั้งแรกและผมยังจำติดตาจนถึงตอนนี้ 

"เดี๋ยวผมไปส่งนะ บ้านอยู่ที่ไหน"

"หนูกลับเองได้ค่ะเกรงใจท่านประธาน เดี๋ยวรถเมล์ก็มาแล้วค่ะหนูกลับได้สบายมากค่ะ"

"ไม่มีรถเหรอทำไมไม่ขับมาเอง"

ผมเอ่ยถามอีก ชีวิตเธอเหมือนมันสลับซับซ้อนจนผมงงๆ แต่ผมก็อยากรู้ว่าเธอทำอะไรอยู่ที่ไหน ผมว่าตอนนี้ผมเริ่มสนใจคนตรงหน้าแล้วหละ หึ

"ก็มีคันหนึ่งค่ะแต่ปกติถ้ามาที่บริษัทก็นั่งรถเมล์มามันง่ายกว่าค่ะ "

"อ่อ งั้นเหรอ งั้นผมไปส่งที่บ้านแล้วกัน"

"แต่ว่า"

"ถ้าเกรงใจงั้นก็ตอบแทนผมสิ"

ผมยื่นข้อเสนอไปไม่งั้นคนตรงหน้าผมจะคัดค้านหาเรื่องมาต่อต้านอยู่ดี

"ตอบแทนยังไงคะ"

"ทานข้าวเป็นเพื่อนที ทานคนเดียวมันเหงา"

คนตรงหน้าผมยิ้มเขินก่อนจะเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตากับผม ผมยื่นมือไปจับหัวเธอไว้แล้วค่อยๆเช็ดผมให้เบาๆจนเธอตัวนิ่งไปไม่ยอมกระดิก

"อย่างเกร็งสิสบายๆ"

"ใครไม่เกร็งก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะค่ะ คงเป็นหุ่นยนต์ แหะๆ"

"หึ"