อ้อนรักท่านประธานหล่อ

หลายคนคงวาดฝันไว้หลายอย่าง ฉันอยากจะเป็นนางฟ้า ฉันอยากจะเป็นเจ้าหญิง ฉันอยากจะเป็นดวงดาว ฉันอยากจะเป็นผู้หญิงที่งดงามและมีผู้คนรักและชื่นชม ฉันก็มีความฝันแบบนั้นเหมือนกันนะ แต่ติดอยู่ที่ "นี่หล่อนได้รึยังน้ำน่ะ" ฉันตื่นจากภวังค์ก่อนจะรีบกุลีกุจอไปเอาน้ำเย็นไปให้นางเอกของกองถ่ายละคร สวัสดีค่ะฉันลืมแนะนำตัวเองไปเลยฉันชื่ออิงฟ้า ฉันเรียนจบจากคณะนิเทศศาสตร์พ่วงการแสดงเข้าไปด้วย แต่ก็นะบุญบารมีไม่ถึงรึไงไม่รู้ไม่เคยมีแมวมองที่ไหนพาไปแสดงละครสักที เลยต้องกลายเป็นยัยอิงฟ้าทาสของกองละครเนี้ยแหละ  "มาแล้วค่ะ" ฉันหยิบน้ำเย็นๆแล้วรีบวิ่งไปหาคุณบี นางเอกดาวรุ่งพุ่งกระฉูดแต่นิสัยไม่เหมือนกับหน้าตาเลยสักนิด "ชักช้ามาก ทำงานอย่าเหม่อได้ป่ะ ไม่ได้เรื่องผู้กำกับค่ะบีไม่โอเคกับแม่นี่เลยค่ะเห็นหน้าแล้วหงุดหงิดเอามันไปไกลๆบีที" ฉันอ้าปากค้างไม่เฉพาะฉันเท่านั้นแต่ยังรวมถึงทีมงานคนอื่นๆที่อึ้งกับกับกิริยาท่าทางของแม่นางเอกคนนี้ ในบทละครปากหวานน่ารักชีวิตจริงหล่อนคือนางมารร้ายชัดๆ "ยังไม่ไปอีกรำคาญ!" ฉันถูกดึงให้ออกไปจากตรงนั้นโดยผู้กำกับ เขาพาฉันออกมาแล้วถอนหายใจออกมาเสียงดัง "มีอะไรอย่างอื่นก็ไปทำเถอะไป เข้ามาในกองก็วุ่นวายไปหมด ถ้าน้องบีมอารมณ์ไม่ดีแล้วถ่ายงานไม่ได้นั้นมันจะเป็นความผิดของเธอนะ อิงฟ้า" ฉันมองผู้กำกับอย่างไม่เข้าใจ แค่เขาเป็นนางเอกเขาดังเขาจะทำอะไรกับฉันก็ได้เหรอ แค่ฉันเอาน้ำมาให้ช้าถึงกับต้องด่ากันขนาดนั้นเลย นั้นไม่เท่ากับผู้กำกับเองไม่เข้าข้างลูกน้องแถมยังเห็นการกระทำแบบนั้นเฉยๆ มันแย่มากจริงๆ "มันความผิดฟ้าเหรอคะ" "ไม่รู้แหละแต่เธอทำให้บีไม่พอใจไงฟ้า ไปทำอะไรก็ไปเถอะช่วยแม่บ้านทำความสะอาดก็ไปเถอะ" "ให้ฟ้าช่วยเตรียมฉากมั้ยคะ ฟ้าเรียนมานะฟ้าทำได้ ไม่งั้นก็ช่วยถ่ายภาพ ชะ..." ฉันพยายามเสนอตัวอย่างถึงที่สุด ตั้งแต่มาทำงานพวกเขาไม่เคยสอนงานฉันเลยเอาแต่ใช้ให้เสิร์ฟน้ำ กวดพื้น ยกของ มันไม่ใช่สายที่ฉันเรียนมาเลยหน้าที่ของฉันจริงๆคือประสานงานกับทุกฝ่ายแต่พวกเขาไม่ยอมให้ฉันทำเลยเหมือนถูกแกล้งอ่ะฉันไม่อยากจะลบๆแบบนี้เลยนะ "อย่าเลยเรื่องนี้เป็นละครฟอร์มยักษ์ ถ้าอยากทำไปทำละครเด็กๆไปก่อน ความสามารถเธอยังไม่ถึงเข้าใจใช่มั้ย" ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจ จะมีความสามารถได้ยังไงทำงานมาสองสามเดือนแล้วยังไม่ให้ฉันจับงานพวกเขาเลยแม้แต่นิดก็ไม่ทั้งๆที่เขามีหน้าที่สอนงานฉันอยู่แล้วแท้ๆ "ตะ..แต่ว่า" "พี่รีบ " พูดจบก็เดินออกไปทันทีทิ้งให้ฉันสลดหดหู่ใจอยู่ตรงนั้นคนเดียว ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกอย่างไรแต่มันเจ็บ มันเสียใจที่ไม่มีใครอยากจะแนะนำอะไรให้ฉันเลย ฮือออออ มันเป็นความฝันของฉันเลยนะที่ได้เข้ามาทำงานที่นี่ BEM แห่งนี้  "อ๊ะ" ฉันเดินเหม่อไปเรื่อยๆจนไปชนกับใครคนหนึ่งเข้าและที่ตกใจจนแทบจะช็อคเมื่อคนที่ฉันไปชนเข้าคือท่านประธานของ BEM ป๋าธีมยังไงหละ  "ทะ... ท่านประธาน!!!! นะ...หนูขอโทษค่ะเจ็บตรงไหนบ้างคะ หนูมันซุ่มซ่ามแย่จริงๆ ขอโทษอีกครั้งนะคะ" ฉันรีบยกมือไหว้เขาแทบจะคุกเข่ากลัวเขาจะไม่พอใจแล้วไล่ฉันออก ฮือออ ถ้าโดนไล่ออกฉันจะเอาอะไรกินหละ อีกอย่างท่านประธานขึ้นชื่อว่าเป็นคนหล่อแต่เย็นชามากใครได้เกรงกลัวท่านเห็นบอกว่าโหดมากด้วย  "เธอเจ็บตรงไหนมั้ยย" "คะ...คะ? ห๊ะ ถะ...ถามหนูเหรอคะ" ฉันตกใจอ่ะรีบหันซ้ายหันขวาไปดูว่าเขาคุยกับคนอื่นหรือเปล่า แต่บริเวณนี้มีแค่เราสองคนจริงๆแสดงว่าเขาถามฉันเหรอ "อืม ถามเธอไงเจ็บตรงไหนมั้ย ผมชนแรงไปรึเปล่า" "ปะ..เปล่าค่ะ ขอโทษอีกครั้งนะคะ" และนี่เป็นครั้งแรกที่เราสองคนได้สบตากันโดยตรง เขาหล่อมากหล่ออย่างกับเทพบุตรถ้าฉันจะหลงคนตรงหย้าก็ไม่แปลกหรอก เขาดูดีมากจริงๆ "ช่างเถอะว่าแต่เธอทำงานที่นี่เหรอ" "ค่ะ" "ผมไม่เคยเห็นเลย เอ๊ะ!! หรือว่าผมไม่ได้สนใจ" เขาทำท่าครุ่นคิดแต่ฉันเนี้ยแทบอยากจะหายไปจากตรงนั้น พูดมาขนาดนี้บอกเลยกระแทกใจฉันจนแทบจะแตกสลาย ฮืออออ ใช่สินี่มันคนไม่สำคัญไม่มีอะไรน่าสนใจนี่แค่พนักงานตัวเล็กนิดเดียว ฮืออออ "คงงั้นมั่งคะ" เขามองหน้าฉันแล้วหลุดขำก่อนจะยื่นมือมาจับผมฉันแล้วเกลี่ยไม่ให้มันบดบังใบหน้า หัวใจเต้นถี่แรงเมื่อถูกสัมผัสที่อ่อนโยนแบบนั้น "คราวหลังรวบผมด้วยทำงานกองถ่ายละครอย่าปล่อยผม ผมไปก่อนนะมีธุระต่อ ว่าแต่ชื่ออะไรนะอ่ออิงฟ้า" ฉันทำหน้าดีใจแทบจะเนื้อเต้นที่เขารู้จักชื่อฉันด้วย กรื๊ดดดดดด ดีต่อใจ "รู้จักชื่อฟ้าด้วยเหรอคะ" เขินอ่ะ กรี๊ดดดดดด "ก็ป้ายชื่อหน้าอกเธอไง ไปก่อนนะหวังว่าเราจะเจอกันอีกบ่อยๆ" เขาเอ่ยยิ้มๆก่อนจะเดินยิ้มหวานออกไปอีกทางทิ้งให้ฉันเหวออยู่ตรงนั้น "หมายความว่าเขาไม่ได้รู้จักชื่อฉันจริงๆเขาอ่านจากป้าย" นึกได้ดังนั้นก้ก้มลงไปดู ใช่จริงๆด้วย โอ๊ยยย ไอ้เราก็นึกว่าเขารู้จักฉันซะอีก ฮืออออ ผิดหวัง แต่เอ๊ะก่อนไปเขาบอกว่า 'หวังว่าเราจะเจอกันอีกบ่อยๆ ' "กริ๊ดดดดด แสดงว่าเขาอยากเจอเราอีกใช่มั้ยยย อร๊ายยยยยยยยย"