ใคร่ปรารถนา

จูบที่ลานจอดรถ

เช้าวันถัดมา

ใบบุรินรู้สึกตัวตื่นเพราะได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัว เธอไม่รู้ตัวว่าคีรินธรกลับเข้ามาในห้องนอนตั้งแต่ตอนไหน จนกระทั่งได้ยินเสียงชายหนุ่มอาบน้ำในห้องน้ำ

ใบบุรินพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง จึงรู้สึกได้ถึงความปวดความร้าวระบมไปทั่วร่างกาย เพราะเซ็กซ์อันหนักหน่วงและร้อนแรงเมื่อคืน

ร่างอรชรสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งของคีรินทร และสวมเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียว เธอกวาดสายตามองรอบๆ ห้องนอนหรูหราของเขา

ครู่หนึ่งชายหนุ่มก็เปิดประตูเดินออกมาจากห้องน้ำ ใบบุรินรีบเมินหน้าหนีไปทางอื่นเพราะคีรินทรเปลือยกายท่อนบน และมีเพียงผ้าขนหนูพันกายท่อนล่างไว้ ชายหนุ่มแค่นหัวเราะขณะที่เดินมาหยุดอยู่ตรงขอบเตียงนอนใกล้หญิงสาว

"ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวซะสิ เสร็จแล้วฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน" คีรินทรพูดเสียงราบเรียบ ใบหน้าหล่อเหลาแลดูไร้อารมณ์ใดๆ ราบเรียบเย็นชาเฉกเช่นแววตาของเขา ราวกับว่าเมื่อคืนไม่มีเรื่องใดๆ เกิดขึ้น ใบบุรินยอมหันกลับมาและแหงนหน้าคุยกับชายหนุ่ม

"ถ้าคุณคีแต่งตัวเสร็จแล้วช่วยออกไปข้างนอกก่อนได้ไหมคะ ใบอยากได้เวลาส่วนตัว" เธอขอ แม้ว่าที่นี่จะเป็นห้องนอนของคีรินทรก็ตาม

"ได้ เดี๋ยวฉันขอแต่งตัวสักห้านาทีก่อนนะ" เขาพูดแล้วจึงดึงผ้าขนหนูออกจากเอวสอบ ร่างสูงกำยำเปลือยเปล่า ทำให้ใบบุรินมองเห็นแก่นกายของชายหนุ่มที่มันยังคงแข็งชันอยู่

"คุณคี!" เธอรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นอีกครั้ง และยังดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมศีรษะไว้อีกด้วย

"ฉันไม่อายหรอกถ้าเธอจะมอง" คีรินทรใช้ผ้าขนหนูคลุมศีรษะและขยี้เช็ดผมเบามือ ร่างสูงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเอาชุดสูทของเขาออกมาสวมใส่

"แต่ใบอายนี่คะ"

"อายทำไมในเมื่อได้กันขนาดนี้แล้ว หรือว่าเธอลืมไปแล้วว่าเมื่อคืนเราทำอะไรกันบ้าง" เขาพูดขณะที่เดินกลับมาหาใบบุรินอีกครั้ง และยังดึงผ้าห่มออกจากใบหน้าสวยจนเธอต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดตาไว้แทน

"คุณคีอย่าพูดถึงเรื่องเมื่อคืนอีกเด็ดขาดเลยนะคะ" ใบบุรินพูดเสียงจริงจังราวกับเป็นการสั่งห้าม

ขณะที่คีรินทรกำลังสวมเสื้อผ้า หลังจากเสร็จแล้วจึงดึงมือเล็กออกจากใบหน้าของเธอแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างกายอรชร ใบบุรินหันกลับมามอง จึงรู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าเขาแต่งตัวเสร็จแล้ว

"ได้ ฉันจะไม่พูดถึงเรื่องเมื่อคืนอีก...ถ้าไม่จำเป็นนะ" คีรินทรพูดราวกับมีเลศนัยบางอย่าง ในขณะที่ใบบุรินอยากจะลืมเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

"แต่งตัวเสร็จแล้วก็ออกไปสิคะ ใบจะได้อาบน้ำ" เธอบอกอีก ทว่าชายหนุ่มกลับยังไม่ยอมลุกไปไหน

เขาหลุบเปลือกตาลงมองหน้าอกอวบอิ่มที่เห็นรอยหัวนมชี้ชันภายใต้เสื้อเชิ้ตผืนบางสีขาว ใบบุรินจึงรีบยกแขนขึ้นมาปกปิดหน้าอกของตนเองไว้

"คุณคีออกไปได้แล้วค่ะ" เธอออกปากไล่อีก

"ฉันยังคุยไม่จบ แล้วนี่เธอจะบอกคุณพ่อว่ายังไง?"

"คะ? ไม่บอกหรอกค่ะ ใบจะไม่บอกเรื่องนี้กับคุณพ่อเด็ดขาด แล้วคุณคีก็ห้ามบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อเด็ดขาดเลยนะคะ ใบขอร้อง นะคะ..."

ใบบุรินพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนเล็กน้อย คีรินทรจึงยกยิ้มมุมปากพอใจ พร้อมกับส่ายหน้าให้กับท่าทางกระต่ายตื่นตูมของหญิงสาว

"ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องที่เรามีอะไรกันเมื่อคืน ฉันหมายถึงว่าเธอจะบอกคุณพ่อยังไงเรื่องที่ฟาร่าพูดเมื่อวาน แล้วก็เรื่องที่เธอไม่ได้กลับบ้านเมื่อคืนด้วย"

ใบบุรินรู้สึกโล่งใจอีกหนเมื่อเขาไม่ได้พูดถึงเรื่องสัมพันธ์ลึกซึ้งเมื่อคืน ตอนนี้เธอเอาแต่หวาดกลัวว่าคนอื่นจะรู้เรื่องของตนกับพี่ชายต่างสายเลือด

"เอ่อ...ใบคงไม่บอกคุณพ่อเรื่องที่ฟาร่าพูดเมื่อวานหรอกค่ะ ใบไม่อยากทำให้คุณพ่อไม่สบายใจ ส่วนเรื่องที่ไม่ได้กลับบ้านก็คงต้องจำใจโกหกว่าไปนอนค้างที่บ้านเพื่อนมา" เธอบอก แต่คีรินทรไม่เห็นด้วยเรื่องที่หญิงสาวจะไม่ยอมพูดอะไรเลยเกี่ยวกับฟาร่า

"เรื่องฟาร่าฉันให้เธอตัดสินใจเองก็แล้วกัน แต่ถ้าเขาหาเรื่องเธออีกฉันจะเป็นคนปกป้องเธอเอง" เพราะคีรินทรพอจะรู้จักนิสัยลูกเลี้ยงคนใหม่ของบิดาบ้างแล้ว

"คุณคี...จะปกป้องใบจริงๆ เหรอคะ?" ใบบุรินถามด้วยน้ำเสียงประหม่า เพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้หลุดออกมาจากปากของผู้ชายที่เคยเกลียดชังตนเมื่อหกปีก่อน

"จริงสิ ส่วนเรื่องที่เรามีอะไรกันเมื่อคืนฉันก็จะช่วยปิดบังไว้ ตราบใดที่เธอยังทำตามความต้องการของฉันทุกอย่าง"

ใบบุรินจ้องมองใบหน้าคมคายด้วยแววตาขุ่นเคือง คีรินทรกำลังขู่และคาดหวังให้เธอทำตามความต้องการของเขาทุกอย่าง

"หมายความว่ายังไงคะ?"

"ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ ฉันจะออกไปแล้ว เธอจะได้อาบน้ำแต่งตัว" ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องนอนไป

ใบบุรินได้แต่มองตามหลังคนเจ้าเล่ห์ด้วยความหนักอกหนักใจ ทั้งรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป และตอนนี้ยังต้องหวาดระแวงว่าคีรินทรจะหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาต่อรองความต้องการของเขาอีก

"ซวยจริงๆ ไม่น่าดื่มจนเมาเลยเรา...เป็นเรื่องจนได้" หญิงสาวได้แต่ตัดพ้อ จากนั้นจึงรีบลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำแต่งตัว ตนจะได้ออกไปจากที่นี่เสียที

ใบบุรินเดินออกมาจากห้องนอนในชุดแซกชุดเดิมเมื่อวาน เธอเห็นคีรินทรนั่งดื่มกาแฟอยู่ตรงโซฟาจึงเดินตรงเข้าไปหา

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายทำให้หญิงสาวรู้สึกหวามไหวในช่องท้องน้อยเมื่อนึกถึงเซ็กซ์ร้อนแรงเมื่อคืน รสรักหนักหน่วงของชายหนุ่มทำให้ใบบุรินปวดร้าวระบมโดยเฉพาะตรงจุดหวงแหนจุดนั้น

"เสร็จแล้วเหรอ" เธอพยักหน้า อยู่ๆ กลับรู้สึกเขินอายและอับอายจนไม่กล้าสู้หน้าชายหนุ่ม แต่ถึงอย่างไรก็จำเป็นต้องพูดคุยกับเขา

"ความจริงคุณคีไม่ต้องไปส่งใบหรอกนะคะ ใบนั่งแท็กซี่กลับเองดีกว่าค่ะ" เธอบอก เพราะหากคีรินทรไปส่งยิ่งจะทำให้ตนลำบากใจ อีกอย่างคุณคีรีจะต้องสงสัยหากทั้งสองกลับไปถึงบ้านพร้อมกันในตอนเช้า

"ฉันจะแวะไปหาคุณพ่ออยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไปด้วยกันนี่แหละ" เขาพูดแล้วจึงลุกขึ้นยืน พร้อมกับหยิบเอาเสื้อสูทของตนเองที่พาดอยู่ตรงพนักพิงโซฟามาถือไว้

"แต่ว่า..."

"ไม่มีแต่ เดี๋ยวฉันจะบอกคุณพ่อเองว่าเจอเธอตรงหน้าบ้านหรือว่าหน้าปากซอยบ้านก็ได้" ชายหนุ่มพูดแล้วจึงเดินตรงไปยังประตูห้อง ทว่าใบบุรินกลับยังคงยืนอยู่ที่เดิม เธอไม่อยากนั่งรถไปกับเขา เพราะไม่รู้จะพูดคุยหรือสู้หน้าคีรินทรอย่างไร

"ทำไม หรือว่าอยากทานมื้อเช้าก่อน แต่ฉันยังไม่ได้ซื้อของมาไว้สำหรับทำอาหาร ฉันเพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ไม่กี่วันเอง" ชายหนุ่มบอก ใบบุรินไม่อยากเถียงกับเขาแล้วจึงจำใจเดินตามคนตัวโตลงไปยังลานจอดรถ

คีรินทรเดินมาเปิดประตูรถให้ใบบุริน หญิงสาวกำลังจะก้าวขาขึ้นรถ แต่กลับถูกชายหนุ่มกอดรั้งเอวเล็กไว้เสียก่อน

"คุณคี ปล่อยใบนะคะ" ร่างกายของทั้งสองคนแนบชิด เธอแหงนหน้าขึ้นจ้องมองคนเจ้าเล่ห์ แต่กลับถูกเขาโน้มใบหน้าลงมาประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่มหนักหน่วง โชคดีที่ทั้งสองอยู่บริเวณลานจอดรถจึงไม่มีใครมองเห็น

"อื้ม..." ใบบุรินพยายามผลักแผงอกแกร่งของเขาให้ถอยออกห่าง แต่ท่อนแขนแข็งแรงกลับยิ่งกอดรัดคนตัวเล็กแน่นยิ่งขึ้น

เรียวลิ้นอุ่นของชายหนุ่มสอดเข้ามาในโพรงปากหอมหวาน ตวัดควานเกี่ยวเรียวลิ้นอุ่นของใบบุรินดูดดื่มจนเธอหมดเรี่ยวแรงในอ้อมแขนแกร่ง

ทั้งสองดื่มด่ำรสจูบของกันและกันเนิ่นนาน จากนั้นคีรินทรจึงยอมถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ใบบุรินหายใจเหนื่อยหอบหลังจากโดนขโมยจูบ เธอเขินอายจึงก้มหน้าซบลงบนแผงอกอุ่นเพราะไม่กล้าสู้หน้าเขา...