โซ่ตรวนสวาท

พบป่ะ

ราฟาเอล วุ่นวายอยู่กับเวโรนิก้าจนไม่ยอมออกมาทำกิจกรรมใดๆ เลย หลังจากที่เขามีอะไรกัน ราฟาเอลดูจะหลงเธอมากขึ้นอีกเท่าตัว ก่อนหน้านั่นที่เขาแอบมาดูเธอเรื่อยๆ ถึง 3 วัน เขาไม่ได้เตะต้องเธอเลย

แต่หลังจากวันนี้ที่เขาได้เสพสุขบนเรือนร่างของเธอนั่นทำให้เขายิ่งไม่อยากปล่อยเธอไปไหน เขาลดโซ่ตรวนของเธอเหลือแค่ 1 เส้นตรงข้อเท้าข้างซ้ายจุเดียว เขานั่งมองเธอด้วยสายตาของคนโรคจิตก็ไม่ปาน

เมื่อคืนเขาก็ร่วมรักกับเธอทั้งคืน มันทั้งคืนจริงๆ เขาคึกจัดมากและด้วยความลุ่มหลงเธออย่างเต็มหัวใจ ช่องทางรักของเธอมันบวมเปล่งอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่ได้ทำให้คนอย่างเขารู้สึกเห็นใจ เขายังใช้นิ้วเกลี่ยลูบวนมันเล่นอยู่เรื่อยๆ ทุกครั้งที่เขาหันมาเห็น

แต่เช้านี้ไม้ได้ เพราะเขามีแขกที่นัดพบไว้ เนื่องจากการเปลี่ยนรุ่นของทักษิณนคร ธรรมเนียมเก่าแก่ของชาวมาเฟียคือการเข้าร่วมแสดงความยินดี หลังจากที่เขาส่งจดหมายแจ้งข่าวการเปลี่ยนรุ่นกับทุกแก๊งไปแล้ว

มาดามเชอร์รีนตัวแทนจากแก๊งกรุง เธอเป็นที่เล่าขานในความงามและการตกหลุมรัก ผู้เป็นแก้วตาดวงใจ เรื่องราวของเธอถูกพูดจากปากต่อปาก วันนี้เขาจะได้พบเธอตัวเป็นๆ เสียที แต่เธอคงไม่อาจสวยเทียบ วี ของเขาได้อย่างแน่นอน เขาคิดเช่นนั้น

แม็กเวลล์ ทายาทหนึ่งเดียวของเจ้าพ่อบูรพา มาในนามตัวแทนของแก๊งบูรพา พวกเขาระแวดระวังตัวกันมากสินะ ถึงเดินทางมาพร้อมกัน แต่มันไม่ได้สำคัญกับราฟาเอลเลย ที่เขาทำมันก็แค่การยึดถือธรรมเนียม ทำตามขั้นตอน

เพราะในเมื่อเขาเหี้ยมเกรียมถึงขนาด โละทิ้งได้ นั่นก็คือเขาโหดที่สุดในบรรดาทุกแก๊ง ลำพังทักษิณนครเป็นแก๊งที่แข็งแกร่งและดุดันมากอยู่แล้วตลอดที่ผ่านมาไม่มีใครกล้ายุ่ง แต่ราฟาเอลสามารถโละทิ้งได้นั่นเป็นเรื่องเหลือเชื่อ และนอกรีต

ตอนนี้ไม่มีใครกล้าตั้งคำถามกับเขา เพราะเขาคือที่สุด

"มากันแล้วสินะ" เขายิ้มขึ้นมาเบาๆ แล้วเดินเข้าไปหาเวโรนิก้า

"วันนี้ผมต้องลงไปรับแขก อาจจะไม่ได้อยู่ดูแลคุณ ให้แม่บ้านทำแทนนะครับ ไว้รอคุณเต็มใจวันไหนผมจะพาคุณมาเปิดตัวในฐานะเมียของผมกับทุกแก๊ง"

ราฟาเอลยังไม่ทิ้งความหวังที่ว่าสักวันหนึ่งเวโรนิก้าจะหันกลับมาตกหลุมรักเขา

เขาหอมไปที่หัวเธอเบาๆ แล้วช้อนคางเธอขึ้นมาจูบ

"ผมรักคุณนะครับ"

น้ำเสียงหวานหูและไพเราะออกมาจากปากคนตัวโต เวโรนิก้าสะบัดหน้าหนีทันทีที่เขาปล่อยเธอ ราฟาเอลแอบยกยิ้มมุมปากเบาๆ กับท่าทีแข็งขืนของเธอ ถ้าไม่ติดว่ามีแขกมารอ เขาคงจะจัดให้เธออีกสักทีตอนนี้เลย

.

.

"สวัสดีครับ มาดามเชอร์รีน คุณสวยมากจริงๆ" ร่างใหญ่เอ่ยทักทายหญิงสาวในชุดเดรสเรียบหรู

"สวัสดีค่ะเจ้าพ่อ ยินดีกับตำแหน่งเจ้าพ่อทักษิณนครนะคะ" เธอทักทายเขาอย่างรู้งาน กิริยามารยาทถูกบ่มเพาะมาอย่างดีสินะ เขายิ้มให้เธอ เพราะเขาชอบคนมารยาทงาม

"สวัสดีครับ คุณคือแม็กเวลล์ลูกชายคนเดียวของเจ้าพ่อบูรพาสินะครับ เป็นเกียรติที่ได้พบครับ" ราฟาเอลเอ่ยทักทายก่อนตามมารยาท

"สวัสดีครับเจ้าพ่อ ผมมาแทนพ่อของผมเพราะท่านอยู่ต่างประเทศ ท่านเสียดายมากจริงๆที่ไม่ได้มาด้วยตนเอง" แม็กเวลล์ก็ตอบกลับอย่างรู้งาน จริงๆ พวกเขาแค่หยั่งเชิงกัน แต่คำพูดคำจาขอแม็กเวลล์มันหวานหูเขายิ่งนัก

"ไม่ต้องเรียกผมพิธีรีตองขนาดนั้นหรอกครับ เรียกว่าราฟาเอล หรือราฟก็พอครับ"

เขาเสนอสิ่งเรียบง่ายกันเองให้ทั้งสองคนอย่างเป็นมิตร บ่งบอกว่าไม่ต้องการเป็นศัตรู ทั้งสองคนดูโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะพวกเขาก็แอบกลัวความเหี้ยมเกรียมของราฟาเอล แต่ดูแล้วคงเป็นคนที่มีเหตุผล

" ขอบคุณมากนะคะราฟาเอล นี่เป็นของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากเชอร์ค่ะ" เชอร์รีนวางมาดสมเป็นมาดามแล้วรับความปรารถนาของเขาไว้อย่างไม่ติดขัด

"งั้นผมเรียกพี่ราฟเลยละกันนะครับ" แม็กเวลล์แสดงออกชัดเจนกว่าเชอร์รีนเล่นเอาราฟาเอลชอบอกชอบใจ

"ฮ่าๆ ได้ครับน้องแม็ก" เขาขยิบตาข้างหนึ่งให้แม็กเวลล์อย่างอ่อนโยน

พวกเขาทั้งสองคนได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจว่าทำไมคนสุภาพเรียบร้อยและเป็นกันเองคนนี้ ถึงเหี้ยมเกรียมขนาด โละทิ้งแก๊งทักษิณนครเก่าได้ การโละทิ้งมันรุนแรงมากสำหรับพวกมาเฟีย ถ้าเขากล้าทำและทำได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องสงสัยอีกว่าคนๆ นี้โหดเหี้ยมขนาดไหน

แต่ที่เขาแสดงออกมาไม่มีมีเลยสักนิด ความโหดเหี้ยมที่ว่า

พวกเขานั่งคุยสัพเพเหระกันพักใหญ่ๆ ก่อนที่จะขอตัวลากันไป

เชอร์รีนกับแม็กเวลล์ลากลับไปด้วยความยินดี เมื่อพวกเขาผูกมิตรและหยั่งเชิงกันสำเร็จ ตอนนี้ก็เหลือแค่ อุดรวิจิตรกับแก๊งอีสานสินะ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะมีทีท่าแบบไหน ราฟาเอลยกยิ้มมุมปาก

ถึงจะมีทีท่าแบบไหนเขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะเขาคือราฟาเอล ผู้เหี้ยมเกรียม

เย็นนี้ไปทานข้าวกับเมียดีกว่า เขาพูดและเดินขึ้นบันไดลับหายเข้าไปในห้องใหญ่สีแดง

.

.

ราฟมันโรคจิตนะคะทุกคน ผู้ชายสุภาพที่โรคจิตชอบความรุนแรง