ย้อนไปเมื่อเกือบสิบปี
วันเกิดปีแรกของฉันที่จะได้ฉลองกับปั้น ไม่รู้ว่าเรียกว่าฉลองหรือเปล่า เพราะว่าปั้นไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดฉัน ฉันไม่ได้ตั้งวันเกิดในเฟซบุ๊ก ฉันอยากให้คนจำวันเกิดฉันได้จากที่เขาจดจำมันได้จริง ๆ ไม่ใช่จากแอปพลิเคชันพวกนั้น ส่วนมากคนอวยพรก็คนเดิม ๆ ที่สนิทจริง ๆ อย่างพี่เมธัช ทานตะวัน พ่อ แม่ ส่วนมากก็เท่านี้
ฉันมาเรียนด้วยใจเบิกบานเพราะวันนี้ได้ของขวัญจากครอบครัวเรียบร้อย
“เมญ่า หวัดดี”
“หวัดดีปั้น”
“ญ่าว่างไหมเย็นนี้เราจะให้ญ่าช่วยติวเคมีให้หน่อย”
“ได้สิปั้น ที่บ้านปั้นไหมหรือว่าที่บ้านเรา” ตอนนี้เราสองครอบครัวสนิทกัน พ่อแม่ของพวกเราก็อยากให้เราสนิทกันด้วย เพราะความเชื่อมโยงจากธุรกิจที่ทำร่วมกัน
“ไปติวร้านกาแฟแถวบ้านละกัน เดี๋ยวเย็นนี้กลับพร้อมกันนะ”
“ได้ ๆ” อย่างน้อยก็ได้ฉลองวันเกิดกับปั้นถึงปั้นจะไม่รู้ก็เถอะ
ดีใจมากวันนี้เป็นวันที่ดีจริง ๆ ฉันจดจ่ออยากใ
