ตลอดทั้งคืนทั้งย่าหยาและคีตะวันต่างก็นอนหลับๆ ตื่นๆ ด้วยจิตใจว้าวุ่นคิดถึงคนที่เคยนอนเคียงข้าง เรื่องไม่เป็นเรื่องของการอยากเอาชนะก็ทำให้ปั่นป่วนในหัวใจ กว่าจะหลับลงได้ก็เล่นจนฟ้าใกล้สางในยามเช้า
ย่าหยาเฝ้าคิดทบทวนว่าอะไรที่มันทำให้เธอผิดเพี้ยนไปได้มากขนาดนี้ ความหลงใหลในกายชายหนุ่มที่ปรนเปรอรักอย่างถึงใจ หรือมันคือความรักที่ก่อเกิดขึ้นโดยที่ตัวเองเธอไม่ทันตั้งรับ เธอไม่อยากเสียใจเหมือนคราวที่อกหักจากพีชอีกแล้ว มันทรมานเหลือเกินเมื่อกว่าจะข้ามผ่านมันมาได้เธอแทบจะทิ้งชีวิตตัวเอง และหากเธอพลาดรักคีตะวันเข้าจริงๆ เธอรักเขาเพราะอะไร
ระยะเวลาเพียงสั้น.... มันทำให้คนหนึ่งคนสามารถรักใครได้จริงเหรอ หรือเพียงเพราะความรู้สึกเวลาอยู่กับคีตะวันมันทำให้ย้อนคิดถึงช่วงเวลาตอนที่อยู่กับพีช แต่เธอก็ไม่ได้รักพีชแล้วนี่~ ยิ่งคิดยิ่งสับสน
เช้าของวันทำงานที่ย่าหยาพยายามแยกแยะออกจากกัน เวลาง
