“พี่ธาร นาฬิกาของพี่”
ชายตัวสูงหน้าตาหล่อเหลา ยื่นนาฬิกาเจ้าปัญหาให้พี่ชายของตัวเอง สภาพของมันก็คือยับเยินจนไม่รู้ว่าจะเรียกว่านาฬิกาได้อีกมั้ย
คนพี่มองหน้าคนน้องอย่างไม่สะทกสะท้านแถมไหวไหล่มองเขาด้วยท่าทีเย้ยหยัน
“อย่ามากวนตีน”
คนน้องออกปากกับท่าทีของพี่ชาย
“กวนอะไร ไอติมเป็นเมียพี่มาก่อน ตอนนั้นยัยนั่นแค่หนีพี่ไป”
“ก็หนีไปเพราะไม่อยากเป็นเมียพี่แล้วมั้ย”
คนน้องเริ่มมีท่าทีโมโหกับท่าทางของพี่ชายตัวเอง แทนที่จะสำนึกแต่เขากลับกวนโอ๊ยออกมาหน้าตาเฉย
“แล้วพี่ต้องสนมั้ย ยังไงยัยนั่นก็ยังรักพี่ หรือนายจะเถียง”
คนพี่พูดแทงใจดำในสิ่งที่พวกเขาทั้งคู่ต่างก็รู้ดี
“เหอะ ยัยนั่นก็รักผมมาก เรื่องนั้นพี่ก็รู้ดีแก่ใจ”
คนน้องก็ไม่อยากน้อยหน้า พวกเขามองตากันเหมือนจะอยากมีเรื่องกันใจจะขาด ดวงตาของทั้งคู่เหมือนอยากจะฟาดฟันกันลงให้ได้ ณ.ตอนนั้นเลย ทว่าเสียงดังจากมือถือของทั้งคู่มันดังขึ้นมาก่อน
เสี
