“อรุณสวัสดิ์ค่ะบี๋ขา" ทันทีที่รถปอร์เช่จอดเทียบเข้าที่ริมรั้ว ดามิทรีก็เปิดประตูออกมาในลุคสบายตาเหมือนเช่นทุกครั้ง “มาค่ะ พี่พร้อมพาบี๋ขาไปมหา’ลัยแล้วค่ะ"
หญิงสาวพยักหน้ารับ เธอสะพายกระเป๋าสีขาวราคาแพงใบเดียวกับที่ใช้เดินห้างไปเรียน เพราะมันเหมาะกับชุดที่ดูสุภาพและเป็นทางการในวันนี้ที่สุดแล้ว
“คุณเรียกฉันแบบปกติไม่ได้หรือไงคะ" เลลาถามในระหว่างที่นั่งอยู่บนรถ ดามิทรีซึ่งดูเหมือนจะรอคำถามนี้มานานรีบงัดสกิลการอ้อนสุดฤทธิ์ออกมาใช้ทันที
“บี๋ขาสำหรับพี่คือสุดที่รักนี่คะ คำนี้พี่เก็บไว้ใช้เรียกคนที่พี่ชอบอย่างเดียวเลยนะ บี๋ขานั่นแหละ เมื่อไหร่จะยอมเรียกพี่ว่าพี่ล่ะคะ" ใบหน้าหล่อเหลาดุจเทพปั้นเสแสร้งทำเป็นหงอยลงอย่างที่เลลาดูออกเลยว่านั่นไม่ใช่อารมณ์ที่แท้จริงของคนพูด
“ยังเร็วไปที่ฉันจะเรียกคุณอย่างสนิทสนมแบบนั้นค่ะ คุณเป็นแค่พี่ชายของเพื่อนฉัน”
“เป็นพี่ชายเพื่อนที่แอบชอบบี๋ขาอยู่ต่างหาก" ดาม
