เสียงร้องโอดโอยผสมกับเสียงร้องไห้ดังระงมอยู่รอบตัว ณัชชาพยายามทำใจให้เข้มแข็ง เธอต้องเป็นหลักให้บุตรชาย เธอจะมาร้องไห้อยู่แบบนี้ไม่ได้ ณัชชายกมือปาดน้ำตา กอดชาณาธิปแน่นขึ้น เธอมองไปรอบๆ ตัว มีแต่คนเจ็บ กับคนป่วยเต็มห้องโถง หมอกับพยาบาลเดินสวนกันไปมาแทบตาลาย
ท่ามกลางผู้คนที่ดูสับสนอลหม่าน...มีกลุ่มคนชุดใหม่เดินหน้าตั้งผ่านประตูบานเลื่อนเข้ามา พวกเขากวาดตามองหาอะไรบางอย่าง ณัชชามองตาม เธอเองก็กำลังมองหาทางให้ตัวเอง เธอมีสตางค์ติดตัวไม่ถึงหนึ่งพันบาท หากเจ้าของรถไม่ชดเชยให้ เธอกับลูกจะกินจะใช้ยังไง สามีไม่มีประกันชีวิต เธอกับเขาอพยพมาหางานในเมืองกรุงทำ เป็นการเสี่ยงดวงล้านๆ แต่กลับต้องมาเจอวิบากกรรมซ้ำเติม สามีสิ้นใจ แม้แต่ร่างของเขาก็ไม่มีปัญญาเอาขึ้นมาจากหุบเหว
คนกลุ่มนั้นเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ สายตาของพวกเขามองเขม็งมาที่เธอ
ณัชชาขยับตัวด้วยความอึดอัด เธอยกมือขึ้นตะปบมือเอาไว้ เพราะสายตาขอ
