“ฉันขอตัวนะคะ” กณิการ์บอกโดยไม่รอคำตอบ หากแต่ก้าวขาออกมาได้แค่สองสามก้าวเธอก็ซวนเซ แบบที่ไม่คิดว่าตัวเองจะเมามายขนาดนี้กับแค่แชมเปญไม่กี่แก้ว เธอคออ่อนก็จริง แต่แค่แชมเปญ...แค่แชมเปญเองนี่นา...
ฝ่ามือหนาที่ประคองจากทางด้านหลังทำให้เธอเงยหน้ามองและภาวนาให้เป็นแมทเทีย แต่เมื่อเห็นสายตาห่วงใยอย่างเสแสร้งของริคคาร์โด เธอก็แทบอยากจะกลั้นใจตายเสียให้ได้ แต่เมื่อจะสะบัดมือหนีและยันกายยืนให้ตรง เขากลับส่งเธอให้บริกรหญิงสองคนช่วยกันพยุง
“ผมว่าคุณหลินไปนั่งพักเช็ดหน้าเช็ดตาก่อนนะครับ เดี๋ยวพาคุณเขาไปที่ห้อง...”
“ไม่ต้อง” เสียงห้าวทรงอำนาจดังมาจากทางด้านหลัง ก่อนที่กณิการ์จะถูกกระชากแขนจนตัวแทบลอยมาหยุดอยู่ข้างร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีขาวที่เธอพยายามมองหาเขาอยู่เกือบตลอดเวลา ความโล่งใจทอวาบในอกทันทีที่เธอเห็นหน้าเขา อย่างที่กณิการ์ไม่คิดมาก่อนว่าตนเองต้องการพึ่งพาแมทเทียมากมายขนาดนี้ “เดี๋ยวฉันพาหลิน
