“ถ้าแกไม่คิดจะคุยกับฉัน ฉันก็จะกลับแล้วนะ”
แมทเทียตัดบท หันไปจับมือกณิการ์มากุมไว้เพื่อจูงให้เดินตาม แต่ริคคาร์โดก้าวไปขวางทางเขาไว้ก่อน จากนั้นจึงตอบคำถามที่เกือบจะลืมตอบไปเสียสนิท
“ฉันมาทำอะไรที่นี่น่ะเหรอ ฉันก็มาพักร้อนเหมือนแกไง ก็พอดีวันนี้วันเกิดฉัน แล้วฉันก็เบื่อจะฉลองที่โรม มิลาน หรือฟลอเรนซ์แล้ว ฉันเลยมาฉลองกับพ่อที่นี่ แกอย่าลืมสิว่าพ่อฉันเป็นคนไทย เหมือนที่แม่แกก็มีเลือดไทยครึ่งหนึ่งนั่นแหละ ถึงพ่อกับแม่ฉันจะหย่ากันแล้ว ก็ใช่ว่าฉันจะมาหาพ่อไม่ได้นี่หว่า” ริคคาร์โดยักไหล่ “ว่าแต่แกซ่อนใครไว้วะ ไม่คิดจะแนะนำให้รู้จักกันตามมารยาทหน่อยเหรอ”
“ฉันยอมเสียมารยาท แต่ขอตัวก่อนแล้วกัน” แมทเทียตอบโดยไม่เสียเวลาคิด ก่อนโอบเอวบางมาแนบกายแกร่งอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ “วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”
กณิการ์มองคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างงุนงงเพราะไม่รู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกันเป็นภาษ
