งานใหม่
1369 Words
“ถ้าไม่อยากทำแบบนี้อีก ก็ตั้งใจทำงานใช้หนี้ซะ”
น้ำเสียงนุ่มแหบพร่านิดๆ แพรวิภาเบือนหน้าหนีตามสัญชาตญาณ แต่เมื่อคิดได้ว่าสถานะบางอย่างอยู่ต่ำกว่า ก็ทำตัวสงบเสงี่ยมมากขึ้น
พรึ่บ!
“ไม่ได้ยินที่กูพูด?”
มือคว้าเข้าปลายคางเล็ก เพิ่มแรงบีบมากขึ้นหลังจากถามไถ่แต่ไร้ซึ่งคำตอบ หญิงสาวมองใบหน้าหล่อเหลานิ่งๆ พยักหน้าขึ้นลงแทนการพูด มือที่บีบอยู่คลายออกราวกับรังเกียจ ร่างสูงดูดีเดินหนีไปหยุดอยู่หน้าประตูห้อง
“เริ่มงานคืนนี้”
แอ๊ด! ปึ่ง!
สิ้นเสียงของประตู ร่างบางก็ขยับตัวเอาเข่าขึ้นมากอด วางใบหน้าไว้บนนั้น ปล่อยน้ำตาแห่งความไร้สิ้นศักดิ์ศรีออกมา สถานที่แห่งนี้เธอรู้จักมันเป็นอย่างดี เพราะมันเคยเป็นที่ทำงานของอัษฎาวุธ เขาบอกว่าผู้หญิงที่ทำงานในนี้ ไม่ได้อยู่ดีมีสุขอย่างที่คนภายนอกเห็น หลายคนต้องขายตัวเพื่อความอยู่รอด แล้วเธอจะอยู่รอดได้อย่างไร แค่เมื่อคืนก็รู้แล้วว่ามันเป็นไปได้ยาก
ก๊อก ก๊อก!
แอ๊ด!
“คุณแดนให้พี่เอานี่มาให้จ๊ะ”
เป็นลิลลี่ที่เปิดประตูห้องเข้ามา เธอเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง ยื่นซองสี่เหลี่ยมเล็กๆไปให้หญิงสาวที่นั่งคู้กายอยู่บนเตียง แพรวิภาปาดน้ำตาออกจากใบหน้า มองมันอย่างเข้าใจความหมาย รับมาแกะเม็ดยาออก ยัดเข้าปาก จากนั้นก็รับน้ำจากลิลลี่มาดื่มตามลงไป
“เอายาแก้ปวดไหม?”
“ไม่ ไม่ค่ะ”
“แต่พี่ว่าน่าจะได้ใช้นะ”
ดวงตาคู่สวยมองไปยังเตียงนอน แพรวิภามองตามไปเพราะอยากจะรู้ว่าทำไมถึงต้องใช้ เมื่อเห็นว่าเตียงสีขาวมีหยดเลือดกระจายอยู่บางส่วน ความรู้สึกเจ็บปวดก็วิ่งเข้าเล่นงานกลางกาย สมองฉายภาพความทรงจำเมื่อคืน ฉายภาพก่อนที่ตัวเองจะหมดสติ ความรุนแรงและป่าเถื่อนของเขา ทำให้ร่างกายส่วนนั้นของเธอหลั่งเลือด
“ปกติคุณแดนไม่เป็นแบบนี้นะ”
ลิลลี่นั่งลงบนเตียง ยกมือลูบแผ่นหลังที่กำลังสั่นสะท้าน อย่างต้องการปลอบโยน แพรวิภามองอย่างไม่เข้าใจ พี่ลิลลี่น่าจะชอบคุณเขตแดนอะไรนั่น ทำไมถึงได้ทำเหมือนว่ากำลังเห็นใจเธออยู่
“พี่ พี่ไม่ได้ชอบเขาอยู่เหรอคะ”
“หะ! ชอบคุณแดนนี่นะ ฮ่าๆ ไม่ใช่ๆ พี่บอกแล้วไงว่าคุณแดนมีคนที่ชอบอยู่แล้ว คนที่พี่ชอบคือน้องของคุณแดนต่างหาก เรื่องนี้อย่าไปบอกใครนะ เพราะมันเป็นแค่รักข้างเดียว”
“อ่า เหรอคะ”
“พี่แค่รู้สึกว่าเราเหมือนกัน ตอนที่คนของเสี่ยมันลากเราเข้ามาเหมือนพี่ได้เห็นตัวเองในอดีต พ่อของพี่เคยเป็นหนี้เสี่ย มันบังคับให้พี่เอาร่างกายใช้หนี้มัน โชคดีได้คุณแดนช่วยใช้หนี้แทน และบอกให้พี่มาทำงานที่นี่ แต่การอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ดีนักหรอก แต่พี่ว่ามันดีกว่าอยู่กับไอ้เสี่ยนั่นเยอะเลย”
“…”
“แพรพักผ่อนก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับไปทำงานนะ”
“อ่า เอ่อ…แพรต้องนอนที่ไหนคะ”
“? … คุณแดนไม่ได้บอกเหรอว่าให้ใช้ห้องนี้?” ลิลลี่เลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“มะ ไม่ค่ะ แพร แพรเข้าใจว่าห้องนี้ น่าจะเป็นห้องส่วนตัวของคุณเขา”
“อ่า มันก็ใช่แหละ แต่คุณแดนให้แพรใช้ห้องนี้ เสื้อผ้าเดี๋ยวพี่ให้ยืมก่อน อย่าคิดจะกลับไปที่เดิมเลยแพร ที่นั่นมันไม่เหลืออะไรให้แพรกลับไปเอามาหรอก”
ร่างสมส่วนเย้ายวนในชุดเดรสยาวต่างจากเมื่อคืนลุกขึ้นเดินจากไป แววตาสุดท้ายที่แพรวิภาได้เห็นจากลิลลี่ ไม่ต่างจากแววตาของเธอเลย
มันทั้งเศร้า ทั้งสิ้นหวัง ราวกับเรื่องสุดท้ายที่พูดมานั้น เป็นเรื่องของลิลลี่เอง แพรวิภาไม่มีความคิดจะกลับไปที่นั่นหรอก ไม่ใช่ว่ากลัวคนรู้จักจะเดือดร้อนไปด้วย แต่เธอกลัวคุณเขตแดนตามไปฆ่าต่างหาก
ตกเย็น
แพรวิภานอนหลับจนถึงเย็น ทั้งที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย พอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกหิว แต่เพราะไม่คุ้นเคยกับสถานที่เลยได้แต่รออยู่ในห้อง หลังจากใช้ห้องน้ำแสนจะหรูหราเสร็จ เธอก็นุ่งกระโจมอกเดินสำรวจภายในห้องพักสุดหรู สำรวจเสร็จก็มานั่งรอ นั่งรอจนตะวันเริ่มคล้อยลงต่ำ พี่ลิลลี่ก็ไม่ปรากฎตัวสักที
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
แอ๊ด!
ลิลลี่เปิดประตูเข้าไปในห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเคย ใบหน้าไร้เครื่องสำอางที่แพรวิภาเห็นเมื่อตอนกลางวัน บัดนี้ถูกแต่งแต้มด้วยสีสีนจัดจ้าน บอกกลายๆให้คนรอรู้ตัว ว่าเวลาที่เธอเฝ้ารออย่างหวาดหวั่นมาถึงแล้ว
“ร่างกายแพรเป็นยังไงบ้าง ถ้าไม่ไหวบอกพี่ได้นะ”
“อ่า แพรไม่เป็นไรค่ะ”
คำพูดของคุณเขตแดนดังก้องอยู่ในหัว มันทำให้แพรวิภาไม่กล้าขัดความต้องการของเขา เธอกลัวว่าเขาจะโมโหแล้วจับทำแบบเมื่อคืนเพื่อใช้หนี้อีก ร่างกายเธอไม่พร้อม ร้าวระบมไปทุกส่วน และปวดร้าวหนักบริเวณจุดอ่อนไหวกลางร่างกาย
“แพรเอาชุดนี้ไปใส่ พี่ขอคุณแดนให้แล้ว แพรไปทำงานในบาร์ที่อยู่ชั้นหนึ่งนะ พี่ว่าตรงนั้นน่าจะเหมาะกับแพรมากกว่า”
“คุณเขายอมด้วยเหรอคะ”
“ฮ่าๆ ถึงคุณแดนจะเอาแต่ใจมาก แต่พี่เป็นถึงผู้จัดการที่นี่เชียวนะ เรื่องตำแหน่งงานที่เหมาะสมกับคน พี่เซนส์ดีกว่าคุณแดนเยอะเลยล่ะ”
“ขอบคุณค่ะพี่ลิลลี่”
“อ่า เห็นเราแล้วคิดถึงน้องสาวพี่จัง เอาล่ะๆ อาบน้ำแล้วใช่ไหม ไปเปลี่ยนชุดแล้วลงไปหาพี่ที่ชั้นหนึ่งนะ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง หาอะไรกินก่อนแล้วค่อยทำงานกัน”
พูดจบลิลลี่ก็เดินไปเปิดประตู ทิ้งแพรวิภาให้จัดการตัวเองตามลำพัง หญิงสาวที่ถูกทิ้งไว้ในห้องขนาดใหญ่ซึ่งเจ้านายยกให้เป็นห้องพัก รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาในหัวใจ อย่างน้อยๆสถานที่แห่งนี้ก็ยังมีคนใจดีอย่างพี่ลิลลี่อยู่ เธอจะอดทนใช้ชีวิตอยู่ จนกว่าจะทำงานใช้หนี้หมด
หญิงสาวหยิบชุดไปใส่ในห้องน้ำ ชุดเดรสสีดำขนาดพอดีตัว ไม่สามารถปกปิดร่องรอยบนตัวได้ มือเรียวเล็กยกขึ้นแตะรอยดูดสีแดงบนลำคอ คิดถึงสัมผัสของเขาขึ้นมาจนร้อนผ่าวไปทั้งหน้า หัวใจที่เคยสงบนิ่งค่อยๆเต้นเร็วขึ้น ก่อนเธอจะบอกตัวเองให้เข้าใจ ว่าไม่ควรหวั่นไหวเพราะผู้ชายแบบคุณเขตแดน
ชั่วโมงต่อมา
หลังจากกินข้าวเสร็จ แพรวิภาก็ถูกลิลลี่ลากไปแต่งหน้า ซึ่งครั้งนี้สาวรุ่นพี่แต่งให้เป็นธรรมชาติ มากกว่าเมื่อคืนที่แต่งแต้มแบบเข้มจัด แต่งหน้าเสร็จก็ถูกลากกลับมาเทรนงาน งานในส่วนของบาร์คือคอยให้บริการลูกค้า ยกเหล้าไปเสริฟ และเรียกเก็บเงิน ซึ่งลักษณะงานไม่ต่างจากตอนที่แพรวิภาทำในร้านกาแฟเลย หญิงสาวรู้สึกสบายใจมากที่ได้ทำงานในตำแหน่งนี้
“พี่ฝากดูแลน้องเดซี่ด้วย อย่าให้เรื่องกลั่นแกล้งดังไปถึงหูพี่เชียว”
ลิลลี่ฝากแพรวิภาไว้กับผู้หญิงสวย อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับหญิงสาว คนถูกฝากฝังงานอย่างไม่เต็มใจพยักหน้าตอบรับ เมื่อลิลลี่เดินจากไป ความไม่เป็นมิตรก็ฉายชัดเต็มใบหน้า ราตรีสะบัดหน้าเดินหนีไปทำงานของตัวเอง ปล่อยให้แพรวิภายืนคว้างอยู่อย่างนั้น แต่ไม่นานเธอก็เริ่มคิดได้
ช่างเถอะ! เธอไม่ได้ขอให้ใครมาชอบอยู่แล้ว
- Writer
