ใช้หนี้แทน
1589 Words
“เท่าไหร่!”
“ครับ?”
“กูถามว่าอีนี่ติดเงินมึงเท่าไหร่?”
“ไม่ใช่ฉันนะคะ/เงียบ กูไม่ได้ถามมึง!”
“ห้าแสนครับ ถ้ารวมดอกเบี้ยด้วยก็ … เจ็ดแสน”
“ขายต่อให้กู”
“ครับ?”
“มึงเป็นคนเข้าใจอะไรยาก ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเสี่ยเกรียง?”
ใช้มือกำคอเสื้อกระชากขึ้นจนเสี่ยร่างใหญ่ตัวลอย แพรวิภาอาศัยจังหวะที่เสี่ยคลายมือออกจากเธอ ขยับไปยืนอยู่ด้านหลังคนที่ดูอันตรายมากกว่า กำชายเสื้อเขาไว้แน่น เมื่อคนของเสี่ยทั้งห้าคน พยายามจะเข้ามาพาตัวเธอกลับไป
“คุณเขตแดนจะจ่ายหนี้แทนอีนี่เหรอครับ?”
“อืม หรือมึงจะให้กูฟรี อีนี่สเปกกูซะด้วย”
คำพูดยียวน ทำให้หญิงสาวรู้สึกร้อนผ่าวทั้งใบหน้า มั่นใจเลยว่าตัวเองกำลังหนีเสือ เพื่อมาเจอกับจระเข้ตัวเขื่อง ซ้ำเธอยังตัดสินใจกระโดดลงบ่อน้ำให้จระเข้งับด้วยตัวเอง แต่มันอาจจะดีกว่าโดนเสือทั้งฝูงรุมทึ้งร่างก็ได้
“อ่า ผมจะให้ลูกน้องจัดการเรื่องเงินแล้วกันครับ”
พรึ่บ!
“อืม มึงไปจัดการเรื่องเงินให้เสี่ยที ส่วนมึง! มานี่”
เอ่ยปากสั่งงานกับลูกน้องคนสนิท จากนั้นก็คว้าท่อนแขนผู้หญิงซึ่งหลบอยู่ด้านหลังออกเดิน ร่างกำยำที่มีความสูงกว่า 187 เดินผ่านนักเล่นในโซนคาสิโนไป คลายมือออกจากท่อนแขนเล็กเมื่อเห็นว่าเธอไม่วิ่งหนี แม้จะไม่รู้จุดหมายปลายทาง แต่แปลกที่แพรวิภาไม่คิดจะวิ่ง
ความคิดในหัวมันบอกกับเธอว่า หนีผู้ชายคนนี้เท่ากับตาย มันทำให้เธอไม่อยากเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยง
แอ๊ด! ปึ่ง!
“ถอดเสื้อผ้า!”
“คะ?”
หญิงสาวถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว จนชนเข้ากับบานประตูไม้มะฮอกกานีที่เพิ่งถูกปิดลง ดวงตาคู่คมของคนตรงหน้า ทำให้มือเธอเคลื่อนไหวโดยอัตโนมัติ กระดุมเม็ดแรกถูกปลดด้วยมือสั่นระริก ดวงตาเริ่มคลอหยาดน้ำ ไม่นานมันก็ร่วงหล่นตามพวงแก้ม อย่างคนที่ยังไม่ได้เตรียมใจ
ตึก ตึก ฟุ่บ!
เสียงฝีเท้าก้าวห่าง ตามมาด้วยเสียงผ้ากระทบใบหน้า และตามด้วยเสียงผ้ากระทบพื้น มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตา ก้มมองสิ่งที่อยู่บนพื้นอย่างไม่เข้าใจ
“ชุดของมึง ออกไปทำงานใช้หนี้กูซะ!”
ร่างสูงใหญ่หุ่นสมส่วนไม่ต่างกับพวกนายแบบ ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาสีดำ มือเรียวสวยคว้าขวดเหล้าบนโต๊ะขึ้นดื่ม ดวงตาสีดำมองหญิงสาวที่ยืนชิดกับบานประตูนิ่งๆ ส่วนคนที่สมองยังไม่ประมวลผลตามสถานการณ์ ลากสายตาสำรวจร่างกำยำอย่างไม่เข้าใจ
อ่า…! ความหน้าตาดีของเขา ทำให้หัวใจเธอเต้นผิดจังหวะ ทั้งที่เพียงแค่มองใบหน้าของเขาเท่านั้น
“ไม่ได้ยิน?”
“คะ! อ่า ฉันไม่เข้าใจค่ะ”
“กูบอกให้มึงไปทำงานใช้หนี้ หรือจะใช้ทางลัดด้วยการเอาตัวมาขัดดอก? แต่บอกไว้ก่อน เมื่อกี้กูโกหก ผู้หญิงอย่างมึงไม่ใช่สเปกกูเลย”
“อ่า…ค่ะ”
หญิงสาวหน้าชา แต่การที่เขาให้เธอใช้ร่างกายทำงานใช้หนี้มันก็ดีแล้ว ดีกว่าต้องใช้ร่างกายบำบัดความใคร่นี่นา
แพรวิภาก้มลงหยิบชุดบนพื้นขึ้นมา มองหาห้องเพื่อใช้เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ในห้องสี่เหลี่ยมไม่มีอะไรเลย ในห้องมีแค่โต๊ะทำงานกับโซฟาซึ่งชายหนุ่มใช้งานอยู่ เธอจึงต้องเอ่ยปากถามเขา ด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ
“คือ ฉัน ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ไหนคะ?”
“ที่นี่!”
“คะ?”
“ถอด! กูต้องดูรูปร่างมึงก่อน จะให้กูเอาใครก็ได้ไปรับรองลูกค้าวีไอพีหรือไง”
“อ่า…ค่ะ”
น้ำเสียงกราดเกรี้ยว กับใบหน้าบอกระดับความกรุ่นของอารมณ์ ทำให้หญิงสาวเลื่อนมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตต่อ สายตาของเขาทำให้เธอเลือกจะมองเพียงแค่พื้นหินอ่อน และปลายเท้าของตัวเอง ยิ่งตอนที่เสื้อหลุดออกไปจากตัว เธอยิ่งไม่กล้าลากสายตาไปที่ไหน ความอายเล่นงานจนใบหน้าร้อนผ่าวขึ้น
“กางเกงด้วย”
พรึ่บ!
หญิงสาวปล่อยเสื้อในมือลงพื้น กระดุมกางเกงยีนส์ถูกนิ้วเรียวเกี่ยวออกจากรังดุม รูดซิปลงช้าๆ ในจังหวะที่ต้องถอดมันออกจริงๆ แพรวิภาเงยใบหน้าขึ้นไปมองชายหนุ่ม
ดวงตาเฉี่ยวคมสีดำสนิท พาดอยู่ด้านบนคือคิ้วหนาสีเดียวกันเส้นผมดำสนิทแวววาว จมูกโด่งคมกับริมฝีปากกระจับสวย ผิวขาวเนียนละเอียดจนน่าอิจฉา เขาน่าจะเป็นดารา ไม่ก็เป็นนายแบบ
“ถอด!”
เสียงห้วนเอ่ยเร่ง ดึงสติหญิงสาวให้กลับมาอยู่กับเนื้อตัว ท่าทางสบายๆเมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นกดดันเพราะท่านั่งประสานนิ้วมือ ดวงตาที่ดูลึกลับจับจ้องจนรู้สึกอึดอัด เข้าใจว่าเขาต้องการดูสรีระของร่างกาย แต่มันก็อายเพราะเธอไม่เคยแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่นมาก่อน
พรึ่บ!
กางเกงยีนส์ขายาวทรงกระบอกร่วงไปกองอยู่บนพื้น หญิงสาวถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเขาไม่สั่งให้เธอถอดกางเกงชั้นในกับบราที่เหลืออยู่ ความเงียบอยู่กับคนทั้งคู่เนินนาน ดวงตาสีดำลากสำรวจร่างกายอย่างที่เขาว่า เขาทำเพียงแค่มองเฉยๆ แต่คนถูกมองกลับรู้สึกร้อนผ่าว ราวกับถูกเขาเอามือมาลูบไล้สัมผัส
“ชุดนั่นอาจจะหลวม หาอะไรกลัดไว้แล้วกัน”
“อ่า ค่ะ”
แพรวิภารีบหยิบชุดที่วางอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมอย่างรวดเร็ว ชุดเกาะอกสีดำรัดรูปใส่ได้พอดีตัว จนคนที่บอกว่ามันอาจจะหลวม แอบเบ้ริมฝีปากขึ้นสูง หญิงสาวมองไปทางชายหนุ่มอย่างเคอะเขิน ชุดมันเซ็กซี่เกินไป ใส่เหมือนกับไม่ได้ใส่ เธอคงออกไปทำงานสภาพนี้ไม่ได้แน่
“จะให้ใส่ชุดแบบนี้ไปทำงานจริงเหรอคะ ฉันเกรงว่ามันจะทำงานไม่สะดวก”
แพรวิภาใช้ชีวิตมาโดยการสวมใส่กางเกงขายาว กระโปรงที่เธอเคยสวม มีแค่กระโปรงจับจีบซึ่งใส่แค่สมัยเรียนเท่านั้น หลังจากเธอเรียนจบวิทยาลัยในระดับชั้นปวส. ก็ไม่เคยได้สวมใส่กระโปรงอีกเลย เดรสแบบนี้ยิ่งแล้วใหญ่ ไม่เคยใส่มันเลยสักครั้ง
“ไม่สะดวกยังไง?”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม เพราะมองไม่เห็นปัญหาของเธอ ผู้หญิงในโรงแรมหรือที่รู้กันทั่วไปว่าเป็นคาสิโนลับ ล้วนแต่งตัวแนวนี้กันทั้งนั้น พวกพนักงานของเขาก็ไม่เห็นจะมีปัญหา แล้วเธอติดขัดอะไรนักหนา
“คือชุดมันโป๊ค่ะ ตรงนี้ถ้าไม่จับไว้ มันอาจจะหลุดก็ได้”
แพรวิภาอธิบายเสียงเบา ดวงตาสีดำจึงลากตามร่างกายของเธอไป หยุดนิ่งบนมือเล็กที่ใช้จับชุดเกาะอกสีดำอยู่ ดวงตาคู่คมฉายประกายความหงุดหงิดขึ้นมาแว๊บหนึ่งแล้วจางหายไป ร่างสูงใหญ่กำยำลุกขึ้นจากโซฟา ก้าวเข้าไปใกล้ในขณะที่หญิงสาวก้าวถอยหลัง เมื่อแผ่นหลังเธอสัมผัสกับบานประตู มือใหญ่ก็ยกขึ้นกักขังเธอไว้
อ่า…! อยู่แบบนี้เธอถึงได้รู้ ว่าร่างกายของเธอกับเขา แตกต่างกันมากแค่ไหน
“อย่าเรื่องมาก”
มือใหญ่คว้าปลายคางเล็ก ออกแรงบีบจนแพรวิภาเบ้หน้า บีบไว้เพียงไม่นานมือใหญ่ก็คลายออก ร่างสูงใหญ่กำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามถอยออกห่าง ดันร่างของเธอให้พ้นจากบานประตู เปิดมันออกแล้วหันไปคว้ามือเล็กลากออกเดิน มองซ้าย มองขวา เมื่อเห็นใครบางคนเดินมาใกล้ก็กวักมือเรียก
“มีอะไรเหรอค่ะคุณแดน?”
ผู้หญิงสวยหุ่นดีแต่งหน้าจัด ถามชายหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม รอยยิ้มนั้นเผื่อแผ่ไปให้คนด้านหลังด้วย
“ช่วยจัดการผู้หญิงคนนี้ให้ที ต่อไปนี้เธอจะมาทำงานที่นี่”
“คุณแดนจะให้เธอทำงานอะไรคะ?”
“หน้าตาแบบนี้ ให้ทำอะไรได้ล่ะ?” พูดเพราะไม่รู้จริงๆ แต่ลูกน้องสาวกลับเข้าใจผิด
“อุ๊ย! คุณแดนตาไม่ถึงของดี หรือว่าเห็นคนสวยแบบลิลลี่จนชินตาแล้วค่ะ น้องคนนี้จัดว่าสวยเลยนะ ถ้าได้แต่งหน้าสักหน่อย บางทีอาจจะสวยกว่าลิลลี่ก็ได้”
หญิงสาวที่แทนตัวเองว่าลิลลี่ จับใบหน้าของแพรวิภาพลิกไปทางซ้ายทีทางขวาที ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกันเลิกคิ้วขึ้นสูงราวกับไม่เชื่อ ส่วนหญิงสาวที่ชีวิตนี้ไม่เคยรู้จักเครื่องสำอางเลย คิดไม่ต่างกันกับชายหนุ่ม
ผู้หญิงอย่างเธอหรือจะสวยได้ ถึงสวยได้จริงๆ มันก็คงสวยได้เพราะเครื่องสำอางนั่นแหละ
“อืม ถ้าสวยได้ก็ดี เพราะไอ้พวกนั้นมันชอบแต่ผู้หญิงสวยๆ สอนงานหน่อยแล้วกันนะ อย่าให้ใครลากออกไปได้ล่ะ ยัยนี่เป็นลูกหนี้ของฉัน”
“อ่า ค่ะคุณแดน ไปกันจ๊ะ”
ลิลลี่รับคำเจ้านาย จับข้อมือหญิงสาวดึงไปตามทางเดินโอ่อ่า แพรวิภาสำรวจรอบตัวอย่างชื่นชม สถานที่กว้างใหญ่แห่งนี้ เธอจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ได้นานแค่ไหน
- Writer
