พ่ายรัก

บทที่ 11

คันศรมองจนแน่ชัดแล้ว เขาก็หันกลับไปหาคนที่ยิงคำถามมาเมื่อสักครู่นี้ "ไม่นะ..หรือว่ายังไง..เราเคยรู้จักกันเหรอครับ" พอเขาพูดกับนิสาจบ ชายหนุ่มก็หันมาพูดกับคนที่เขามองแบบพิจารณาเมื่อสักครู่

ใบหน้างามถึงกับซีดเซียว เธอทำงานหนักยังไม่เหนื่อยเท่ากับคำตอบของเขาเลย ใช่สิใครเขาอยากจะมารู้จักเธอ..ช่อชบา ตอนนี้ถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป

"ขอบคุณสำหรับคำตอบค่ะ..ท่านผู้บริหาร" นิสาดัดเสียงแบบ เหมือนสะใจมาก

"มีอีกเรื่องที่ผมอยากจะทราบ งานที่ทำไปส่ง ผมคิดว่าเหมือนกับมีแค่คนคนเดียวที่ทำ..หรือผมคิดไปเองครับ" และนี่ก็คืออีกหนึ่งเหตุผลที่คันศรลงมาที่แผนกนี้เอง เพราะถ้าให้เลขาลงมา คำตอบที่ได้ก็คงจะเหมือนเดิมที่เขาเคยได้รับ

"คะ" พอได้ยินคำถามนี้ออกมา จากที่หน้าบานเป็นจานเชิงก็ค่อย ๆ นั่งลงที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งแบบให้ตัวเล็กที่สุด

"ทุกคนในแผนกช่วยกันทำค่ะ" คนที่รีบตอบขึ้นมาก็คือเนตรนภาหัวหน้าแผนก

"ผมเพิ่งรู้นะ ว่าทุกคนในแผนกนี้ลายมือเดียวกัน"

"คะ" เนตรนภาไม่รู้ว่า มีบางที่ ที่ช่อชบาไม่ได้พิมพ์ แต่เธอใช้ปากกาเพื่อเป็นการโน๊ต ให้ฝ่ายที่รับงานต่อเข้าใจง่ายมากที่สุด แต่หญิงสาวไม่รู้ว่างานที่เธอทำถูกส่งตรงขึ้นไปที่ห้องของคันศร เพราะเขาอยากจะดูว่า ใครที่มีประสิทธิภาพในการทำงานมากที่สุด

"ใช่แล้วค่ะ นิสาเป็นคนทำเอง ท่านอาจจะยังไม่รู้จักนิสา ถ้างั้นขอแนะนำตัวเองนะคะ ชื่อนิสาค่ะ เป็นรองหัวหน้าแผนกที่นี่" นิศารีบลุกขึ้นแนะนำตัวเพื่อเอาหน้า

ซึ่งในขณะนั้น ช่อชบาไม่สามารถที่จะมูฟออนคำพูดของคันศรออกจากหัวได้เลย เพราะเธอเสียใจมากที่เขาตอบว่าไม่รู้จัก ทั้ง ๆ ที่เขาคือนายธนู..คนที่ยอมเดินออกไปหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อซื้อลูกชิ้นมาแบ่งกินกับเธอ..คนที่เคยนั่งรถเมล์คันเดียวกัน และคนที่เธอเคยแนะนำว่าเป็นสามี

เพื่อนหลายคนต่างก็รู้ว่างานนั้นมันคือฝีมือของช่อชบา แต่ก็ไม่มีใครอยากจะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้กระทั่งหัวหน้าแผนก เพราะนิสาเส้นใหญ่กว่านั้น

"อ้อ ฝีมือของคุณรองหัวหน้าแผนกเองเหรอครับ ถึงว่าฝีมือดีเลยนะครับ" คันศรเป็นคนที่เข้มงวดกับงานมาก ใครที่ทำงานเข้าตา เขาชอบจะจับจ้องคนนั้น

"ขอบคุณค่ะ"

พอเรื่องทุกอย่างจบลง คันศรก็ขอตัวกลับห้องทำงาน ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกจากแผนกนั้น สายตาของเขามองมาที่ ช่อชบา ซึ่งใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ไม่มีรอยยิ้มตั้งแต่เขาเดินเข้ามาแล้ว

พนักงานที่เข้ามาใหม่เยอะก็จริง แต่แผนกนี้มีแค่ไม่กี่คน และที่ช่อชบาได้มาอยู่แผนกเดียวกับนิสา ก็เพราะนิสาอีกนั่นแหละ

"ทำไมนิสาถึงเอาความดีความชอบ ไปหมดเลยล่ะ" เอมอรผู้ที่นั่งฟังอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่กล้ามีปากเสียง ได้พูดขึ้นเมื่อ ทุกอย่างกลับเป็นปกติ

"เธอว่าอะไรนะ" ช่อชบาเริ่มจะเรียกสติตัวเองกลับมา เมื่อถูกเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ สะกิด

"เธอไม่ได้ฟังหรือไง ตอนที่คุณคันศรพูดเรื่องงานทั้งหมด ที่ถูกส่งขึ้นไปข้างบน"

"แล้วไงต่อ" ช่อชบาถามทั้ง ๆ ที่มือก็ทำงานต่อไป

"ฉันหมั่นไส้แทนเธอจังเลย ทั้ง ๆ ที่งานพวกนั้นมันเป็นฝีมือเธอทั้งนั้น"

"ปล่อยเขาไปเถอะ" เพราะชบาไม่มีแรงจะไปต่อสู้กับพวกเขาอีกแล้ว เธอทำงานเพื่อแลกกับเงินเดือน ไม่ได้ทำงานเพื่ออยากจะได้หน้า

เที่ยงวันเดียวกัน..

"เที่ยงแล้วเธอจะไม่ไปทานข้าวหรือไง" เอมอรไปเข้าห้องน้ำกลับมา เพื่อที่จะหยิบกระเป๋า แต่ช่อชบาก็ยังนั่งทำงานต่อ

"เอมไปเถอะ"

"ถ้างั้นเราไปนะ ถ้าจะฝากซื้ออะไรก็โทรเข้าเครื่องแล้วกัน"

พอเพื่อน ๆ ออกไปทานข้าวกันทั้งแผนกแล้ว หญิงสาวก็หยิบกล่องข้าวผัดที่ยายห่อให้แบบง่าย ๆ ขึ้นมารีบตักกินก่อนที่ใครจะกลับเข้ามา

ปากเคี้ยวข้าว แต่สายตาก็มองงานที่กำลังทำอยู่ เธอต้องทำงานแข่งกับเวลาด้วย เพราะได้ยินเขาพูดกับหัวหน้าแผนก ว่าส่งงานล่าช้าทุกวัน เดี๋ยวงานก็เข้าเธออีก

"ฉันว่าอาหารร้านที่เรากินวันนี้ อร่อยกว่าร้านเมื่อวานนี้อีกนะ"

"ถ้างั้นเราต้องได้ลองทุกร้านแล้วล่ะ จะได้รู้ว่าร้านไหนอร่อยที่สุด" พอเวลาเดินไปใกล้จะบ่ายโมง ก็เริ่มมีเสียงพนักงานหลายคนที่คุยกันเดินเข้ามา

"อ้าวชบามาก่อนเพื่อนเลยนะ" เสียงที่ดังมาทีหลังก็คือเนตรนภาหัวหน้าแผนก

"มาก่อนหรือไม่ได้ไปกินข้าวกันแน่" นิสาแกล้งพูดกับมยุรีแบบลอย ๆ

"จริงด้วย..ได้กลิ่นอะไรในห้องทำงานเราไหม เหม็นฟุ้งไปหมดเลย" ที่จริงกลิ่นไม่มีหรอก แต่มยุรีแอบเห็นว่าช่อชบาห่อข้าวมาด้วย ก็เลยรอจังหวะนี้ที่จะเล่นงาน

"อย่าให้พี่รู้นะว่าใครแอบเอาอะไรเข้ามากินในห้องทำงาน เพราะที่บริษัทเขามีกฎระเบียบ"

"ไม่ทันแล้วมั้งคะพี่นภา" นิสาเดินมาคว้าเอากล่องข้าว ของช่อชบาออกมาจากในลิ้นชัก

"ชบาขอโทษค่ะ ชบาไม่รู้ว่าที่นี่มีกฎระเบียบแบบนี้ด้วย"

"วันปฐมนิเทศพนักงานใหม่ น้องชบาไม่ได้ฟังเลยเหรอ" ใช่แล้ววันนั้น ช่อชบามัวคิดแต่เรื่องผู้ชายคนนั้น

"จนแล้วไม่เจียม จะทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วยไหมเนี่ย" มันคือคำพูดของนิสา ที่พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

"ถ้าไม่รู้ก็ไม่เป็นไร อย่าทำอีกแล้วกัน" เนตรนภานึกสงสารช่อชบาขึ้นมาจับใจ ก็เลยคิดว่าจะไม่เอาเรื่อง แค่ตักเตือนก็คงจะพอ

"พี่นภาทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวคนอื่นก็เอาเยี่ยงอย่าง" ทีแรกนิสาคิดว่าเนตรนภาจะจัดการต่อ แต่กลับไม่..นิสาก็เลยหันกลับมาเล่นงานทั้งหัวหน้าแผนกด้วย

"เอาเป็นว่าทำตามที่พี่พูดแล้วกัน อย่าให้พี่เห็นว่ามีครั้งที่สองอีก"

"ค่ะ" ช่อชบาตอบแบบไม่เต็มเสียง และไม่กล้ามองหน้าใครเลยด้วย ตอนนี้พวกรุ่นพี่ต่างก็มองมาที่เธอ

"พี่เนตรนภาอย่าลืมนะคะ ว่าคนที่มาฝากนิสาไว้ที่แผนกนี้ พูดอะไรไว้กับพี่บ้าง" นิสาไม่พอใจมาก จนกล้าพูดขู่เนตรนภาอีกคน

"และนิสาก็อย่าลืมนะจ๊ะ ว่าพี่เป็นหัวหน้าแผนก" จบคำพูดเนตรนภาก็เดินเข้าห้องทำงานไป

"กรี๊ดด!" นิสากัดฟันกรีดเพื่อไม่ให้เสียงดังมาก เพราะนึกโมโหที่มีคนขัดใจ

ช่อชบาถึงกับถอนหายใจ เธอไม่อยากจะดึงใครเข้ามาเดือดร้อนด้วยอีกแล้ว

ก๊อก~ ก๊อก~

"เข้ามาจ้า" มันคือห้องทำงานส่วนตัวของหัวหน้าแผนก แต่ก็ห้องไม่ใหญ่มาก

"ชบาขอโทษพี่นภาด้วยนะคะ" หญิงสาวเดินเข้ามาแล้วพนมมือเพื่อเป็นการขอโทษจากใจจริง

"ขอโทษพี่ทำไม"

"ชบาทำให้พี่ต้องเดือดร้อนไปด้วย"

"พี่เป็นหัวหน้าแผนก พี่ต้องดูแลน้อง ๆ สิ" ไม่ใช่ว่าเนตรนภาไม่กลัว เพราะเธอเป็นแค่หัวหน้าแผนกเล็กๆ จะไปสู้ผู้จัดการทั่วไปที่เป็นญาติของนิสาได้เหรอ

วันต่อมา..

"คุณเนตรนภา ไหนคุณรับปากกับฉันแล้วไงว่าจะดูแลน้องสาวฉันให้ดี" ใช่แล้วริสาผู้จัดการทั่วไป เป็นพี่สาวแท้ ๆ ของนิสาเอง

"แต่น้องนิสา ทำไม่ถูก"

"อะไรที่ทำให้คุณตัดสินว่านิสาทำไม่ถูกคะ" พี่น้องสองคนนี้นิสัยไม่ต่างกันเลย ยิ่งถูกน้องเป่าหูว่าช่อชบาเคยทำร้ายร่างกายตัวเองมาก่อน

"นภาขอโทษค่ะ ที่ควบคุมเด็กใหม่ได้ไม่ดีพอ"

"ถ้างั้นก็ดีค่ะที่รู้ตัวเอง เก็บของให้เสร็จภายในวันนี้นะคะ"

"คะ?"

"ก็ในเมื่อคุณ ไม่มีประสิทธิภาพที่จะเป็นหัวหน้าแผนก ฉันก็จะย้ายคุณไปอยู่ที่อื่น หรือจะยื่นใบลาออกคะ"

"แย่แล้ววว" คนที่ยืนแอบฟังอยู่รีบวิ่งมาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟัง ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับหัวหน้าแผนก

"ถ้าพี่นภาโดนเล่นงานแย่เลยนะ ยิ่งเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวด้วย"

ช่อชบาได้ยินแค่นั้น เธอก็รีบลุกขึ้นเดินตรงไปที่ห้องทำงานของหัวหน้าแผนก

และจังหวะนั้นเนตรนภากำลังยกกล่องอุปกรณ์ของที่อยู่บนโต๊ะทำงาน เดินมาที่ประตู

"พี่เนตรนภาจะไปไหนคะ"

"พี่ถูกย้ายไปอยู่แผนกอื่น" เนตรนภาขอถูกย้ายดีกว่าถูกให้ออกจากงาน ถึงแม้ว่าจะย้ายไปอยู่ตำแหน่งต่ำกว่าเดิม

"เพราะชบาใช่ไหมคะ" ช่อชบาแย่งกล่องที่อยู่ในมือของเนตรนภา กลับไปวางที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิม

"....." และมันก็ทำให้เนตรนภาสงสัยว่าเธอจะทำอะไร

"พี่เนตรนภาไม่ต้องไปไหนค่ะ เดี๋ยวชบาจัดการเอง เรื่องนี้พี่ไม่ผิด" ช่อชบาไม่คิดจะทนอีกต่อไป

"อย่าเลยจ๊ะน้องชบา น้องทำอะไรเขาไม่ได้หรอก"

"ชบาอาจจะทำอะไรไม่ได้..แต่ยังมีอีกคนที่ทำได้"

?ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่