แพ้ทางหัวใจ

ตอนที่ 8 แปลกใจ

เมื่อถึงเวลางาน นับดาวที่ได้รับการเทรนงานมาเป็นอย่างดี ด้วยประสบการณ์ที่มีจากงานบริการในร้านก๋วยเตี๋ยวทำให้ไม่ต้องเป็นกังวลว่าหญิงสาวจะทำไม่ได้ สีหน้ายิ้มแย้มแบบนี้ ถูกเรียกเสิร์ฟทั้งคืนชัวร์ ไม่แน่อาจจะได้ทิปกลับบ้านเต็มไม้เต็มมือรวยในข้ามคืน

วันแรกนับดาวได้พนักงานรุ่นพี่ช่วยประกบ ด้วยชนิดของเครื่องดื่มอาจยังไม่คล่อง แต่คนตัวเล็กก็สามารถจดจำได้อย่างรวดเร็วในเวลาต่อมา

เธอมองว่ามันสนุกมาก แต่ด้วยความที่ต้องเดินบนรองเท้าส้นสูงเป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมงทำให้รู้สึกเจ็บที่หน้าเท้าเพราะไม่ชิน แต่ก็พยายามลงน้ำหนักให้น้อยๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เฮียคิมครับ"

คนที่นั่งอยู่ในห้องทำงานค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงเรียก เนื่องด้วยเป็นกระจกใสครึ่งบนทำให้เห็นชัดเจนว่าเป็นใครที่มาติดต่อ ก็พบว่าเป็นผู้จัดการของคลับอย่างพี่ป๋อง เขาจะนั่งทำงานอยู่ไม่ไกลจากห้องของอีกฝ่ายมากนัก

อเล็กซ์ที่นอนเขี่ยโทรศัพท์มือถือเล่นอยู่ในนี้เหมือนกันก็ปรายตามอง

คิมหันต์พยักหน้าอนุญาต ผู้จัดการร้านก็รีบเปิดประตูเข้ามาทันที

"ว่าไงครับพี่ป๋อง" ถามหนุ่มรุ่นพี่วัยสามสิบห้าปีว่าติดปัญหาอะไร

"ก็น้องผู้หญิงที่เฮียคิมบอกกับพี่ไว้ว่าให้ช่วยดู มีเสี่ยเขาอยากได้น้องไปนั่งด้วยครับ"

"ห้องไหนครับ?"

"วีไอพีหนึ่งครับ"

อเล็กซ์ได้ยินดังนั้นขมวดคิ้ว เขาคิดว่าคิมหันต์จะปฏิเสธไปทันทีไม่ใช่ถามว่าแขกห้องไหน

คิมหันต์ดูรายชื่อลูกค้าที่มาจองเอาไว้ เป็นเสี่ยใหญ่วัยห้าสิบปี คนนี้ถือว่าเป็นแขกวีไอพีของคลับ มาร้านของเขาทุกอาทิตย์ เป็นลูกค้าประจำ

"แค่นั่งเฉยๆ นะครับ แจ้งไปหรือยังว่านับดาวไม่ดื่ม"

"แค่นั่งเฉยๆ ครับ ผมบอกว่าคุณคิมไม่ให้น้องดื่ม เสี่ยเลยบอกให้มานั่งเฉยๆ ก็ได้เพราะรู้สึกถูกชะตา"

คิมหันต์กระตุกยิ้มมุมปาก เข้าทาง!

"อืมเอาสิครับ นับจะได้ทิปเยอะๆ" อาจป้อนเหล้าป้อนเบียร์บ้าง แต่คงไม่เกินไปกว่านี้ "ยังไงฝากพี่ป๋องช่วยดูอีกทีนะครับอย่าให้เขาลวนลามนับ"

"ได้ครับเฮียคิม"

ทันทีที่ผู้จัดการร้านเดินออกไปคิมหันต์ก็ได้ยินประโยคอะไรบางอย่างลอยมา

"ให้เด็กไปนั่งกับเสี่ยตัณหากลับแบบนั้นมึงยังคิดว่าจะได้นั่งเฉยๆ เหรอ" เพื่อนเขาทำอย่างกับว่าที่นี่คือวัด ผู้ชายกับผู้หญิงไม่โดนตัวกัน แต่มันคือสถานที่ท่องเที่ยวกลางคืนต่างหาก และการออดอ้อนออเซาะแขกคือหนึ่งในบริการของพนักงานทั้งนั้น รวมทั้งให้ลูกค้ากอดหอมบ้างมันเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนเต็มใจมาทำ

คิมหันต์ได้ยินดังนั้นก็แปลกใจ เพราะอย่างเมื่อเช้าจนถึงตอนนี้อเล็กซ์เพิ่งพูดกับเขาเรื่องนับดาว

ดูเมินเฉย ไม่ชอบ และไม่สนใจด้วยซ้ำ แต่อยู่ๆ กลับมาเป็นห่วงเป็นใยกัน หรือเขาพลาดฉากสำคัญตรงไหนไป

หรือเขาจะหูฝาดว่าเพื่อนกำลังเป็นห่วงเด็กสาวที่ตัวเองปฏิเสธนักหนาว่าไม่รับเลี้ยง คิมหันต์จึงยังนิ่งแล้วเขี่ยโทรศัพท์มือถือไปพลางๆ ทำเหมือนว่าไม่ได้ยิน

อเล็กซ์ค่อนข้างหงุดหงิดลุกออกจากโซฟาที่นอนอยู่ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก คิมหันต์จึงที่เข้าไปดูในระบบกล้องวงจรปิดว่าอเล็กซ์เดินไปไหน แล้วก็ได้เห็นว่าเพื่อนเดินไปทางห้องวีไอพี ไปพูดอะไรกับคนที่ดูแลโซนนั้น

แต่ด้วยเสียงเพลงที่ดังมากตรงด้านนอกทำให้เขาไม่ได้ยินว่าอเล็กซ์พูดอะไร พอเพื่อนเดินกลับเข้ามาเขาจึงทำเป็นนิ่งแล้วทำงานต่อ

กระทั่งเป็นเวลาหกทุ่มเขาไปรับนับดาวกลับมาพักเพราะเสี่ยคนนั้นกลับไปแล้ว มองดูท่าทางเหนื่อยล้าของเด็กสาวกับการทำงานวันแรกดูเพลีย

เขาพานับดาวเดินกลับเข้ามาในห้องทำงาน ก็ห้องที่มีเพื่อนเขานอนอยู่นั่นแหละ

นับดาวสบตากับอีกฝ่ายเล็กน้อยเพราะเขาเองที่มองมาก่อน

"มานั่งนี่ก่อน" คิมหันต์หาเก้าอี้อีกตัวให้คนตัวเล็กมานั่งลงข้างๆ กลายเป็นว่าทั้งสองคนนั่งหันหลังให้คนที่นอน

"เหนื่อยมั้ยตัวเล็ก"

"ไม่เหนื่อยค่ะ" เธอเจ็บเท้าในตอนแรก ดีว่าพอไปนั่งกับเสี่ยเลยไม่ค่อยได้เดิน

"ถ้าเหนื่อยบอกพี่นะ" คิมหันต์ลูบศีรษะของคนตัวเล็กเบาๆ ได้ยินเสียงพลิกตัวจากคนที่นอนด้านหลังทำให้เขาปรายตามองตามเล็กน้อยก็พบว่าอเล็กซ์นอนตะแคงข้างหันไปทางอื่น

"รู้มั้ยว่าทำไมพี่ถึงให้เราไปนั่งกับเสี่ยแทนที่จะให้เดินเสิร์ฟทั้งคืน"

นับดาวส่ายหัว "ทำไมเหรอคะ"

"เพราะนับจะได้ทิปเยอะๆ ทำงานไม่กี่วันก็ได้เงินเยอะเป็นกอบเป็นกำ นับจะได้เลิกทำแล้วกลับไปตั้งใจเรียนเร็วๆ" เขาไม่คิดจะให้นับดาวทำตลอดไปอยู่แล้ว อย่างที่บอกว่ามันเสี่ยง เสี่ยงทั้งคนตัวเล็กทั้งคลับเขาด้วย กลัวจะโดนเข้าสักวัน

การที่เขาให้เด็กได้ทำงาน มันจะทำให้นับดาวเห็นคุณค่าของตัวเอง เพราะเขามองออกว่านับดาวคงไม่รับเงินเขาฟรีๆ แน่

ทิปที่ได้มาจะถูกแบ่งให้ทางร้านสามสิบเปอร์เซ็นต์อย่างคนอื่นๆ ไม่มีใครได้เปรียบกว่าหรือใครเสียเปรียบเลย

"งั้นแบบนี้นับไปนั่งกับแขกทุกวันได้ใช่ไหมคะ" หญิงสาวมีใจชื้นที่หาเงินได้คืนละมากขนาดนี้ อย่างที่เมื่อก่อนทำทั้งเดือนยังไม่ได้เท่านี้เลย

"แบบนี้ก็เอาเปรียบคนอื่น พนักงานคนอื่นๆ คงไม่มีสิทธิ์ไปดูแลแขกเหมือนเธอ" อเล็กซ์เอ่ยด้วยความไม่ชอบใจในความไม่เป็นธรรม

นับดาวเงียบเมื่อได้ยินประโยคจากคนด้านหลังเอ่ยมาแบบนั้น

"ไม่หรอกมึง นี่เสี่ยเขารีเควสมาเองว่าเป็นนับดาวไง" ปกติทางร้านจะจัดหาไปให้เลือกโดยสับเปลี่ยนคิวกัน น้อยนักที่จะโดนลูกค้าชี้ตัวแต่แรก

"ถ้ามึงมองว่ามันยุติธรรมกับคนอื่นๆ ก็แล้วแต่มึงแล้วกัน" เอ่ยเสร็จอเล็กซ์เดินออกจากห้อง ทำเอาคนตัวเล็กใบหน้าสลดลงทันที รู้ว่าตัวเองยังคงเป็นปัญหา

"นับเสิร์ฟแบบเดิมก็ได้ค่ะพี่คิม"

"อย่าไปสนใจมันเลย มันก็ปากไม่ดีไปงั้นแหละ พี่ไม่มีทางให้เราเอาเปรียบใครหรอกนะเชื่อพี่" เขาคิดมาดีแล้ว เขาจะให้นับดาวทำแค่เดือนเดียว แค่นั้นคงพอได้เงินสร้างตัว

หากถึงเวลานั้นแล้วอเล็กซ์ยังไม่มีความคืบหน้าให้เขาเรื่องนับดาว เขาจะชงน้องให้คนอื่นจริงๆ

"เอานี่" แล้วคิมหันต์ก็หยิบเงินออกจากลิ้นชักยื่นให้นับดาว เป็นเงินหนึ่งหมื่นสี่พันบาทจากทิป กับค่าจ้างปกติที่ทางร้านจ่ายจะอยู่แล้วที่หนึ่งพันบาทต่อคืน ค่าจ้างอาจจะไม่แพงมาก แต่คลับเรามีแต่ลูกค้าระดับไฮเอ็นด์ทั้งนั้น ไม่มีใครได้แค่วันละพันแน่นอน

นับดาวเบิกตาโตกับเงินที่ได้รับ ไม่คิดว่างานสบายรายได้ดีจะมีจริง อีกอย่างทำแค่ไม่กี่ชั่วโมง

"ขอบคุณพี่คิมมากนะคะ" นับดาวยกมือไหว้เขาอีกแล้ว เชื่อเถอะว่าต่อให้เธอทำแบบนี้วันละสิบรอบมันยังไม่พอ เขาดีกับเธอจริงๆ หญิงสาวน้ำตารื้น

"พี่ต่างหากต้องขอบคุณเรามากกว่าที่ทำเงินให้คลับพี่ได้" คิมหันต์ให้กำลังใจคนตัวเล็ก เขาอยากสนับสนุนนับดาวทุกช่องทาง

หญิงสาวพยักหน้ารัวๆ ก่อนจะรีบเก็บเงินลงในกระเป๋าสะพายที่ฝากกับคิมหันต์เอาไว้ทันทีเพราะกลัวทำหล่นหาย

"ไป ไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวพี่พากลับ คืนนี้เวรไอ้อเล็กซ์มันต้องนอนเฝ้าที่นี่"

นับดาวพยักหน้าช้าๆ พลางคิดตามอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับคอนโด ส่วนเครื่องสำอางบนใบหน้ายังมีเพราะจะกลับไปอาบน้ำที่ห้อง

กลับออกมาในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำตัวเดิม

"เดี๋ยวรอแป๊บพี่ไปบอกลูกน้องก่อน ยืนรอพี่อยู่ตรงนี้นะ"

"ได้ค่ะ" นับดาวตอบรับอย่างว่าง่ายแล้วยืนรอ ดวงตากลมหันไปสบกับคนที่เดินผ่านมาทางนี้แล้วเดินผ่านไปเลย เขาไม่แม้แต่สบตากับเธอสักนิดเลย ทำเอาสาวน้อยจิตใจห่อเหี่ยวอีกแล้ว

แต่เธอหวังนะว่าสักวันเขาจะพูดดีกับเธอบ้าง ไม่หวังให้เขามารักและเอ็นดูอย่างพี่คิมหันต์ ขอแค่ไม่รังเกียจเธอมากอย่างที่เป็นอยู่ก็พอ