ตอนที่ 9 อวดเก่ง

1225 Words
"ไปกันนับ" คิมหันต์กลับมาแล้วเดินโอบไหล่คนตัวเล็กให้เดินไปด้วยกัน นับดาวทั้งอบอุ่นทั้งประหม่าเมื่อนึกถึงคำพูดที่ว่าให้เธออยู่ห่างคนๆ นี้เอาไว้เพราะอีกฝ่ายมีคู่หมั้นแล้ว นับดาวจึงค่อยๆ ยกแขนอีกฝ่ายลงมาทำเอาคิมหันต์แปลกใจ ทั้งคู่เดินไปถึงที่รถกัน ขณะเดียวกันอเล็กซ์ออกมาคุยธุระด้านนอกกำลังจะเดินเข้าในคลับคิมหันต์จึงเรียกบอกเพื่อน "กูกลับแล้วนะเว้ย! เดี๋ยวกูแวะไปส่งน้องมันที่คอนโดมึง" อเล็กซ์ไม่ตอบแต่เดินเข้าไปในคลับเลย พฤติกรรมแบบนี้ของเพื่อนทำเอาคิมหันต์ชินแล้ว เขาเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกจากสถานบันเทิงแห่งนี้ในเวลาเกือบตีหนึ่ง ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงคอนโดเพื่อนเพราะใกล้นิดเดียว ยิ่งเวลามืดค่ำแบบนี้แล้วใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ "ขอบคุณพี่คิมมากๆ นะคะที่มาส่งนับ" หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณเขาทำเอาคิมหันต์ชินไปแล้วเลิกห้าม "เอานี่" คิมหันต์เอื้อมมือไปเอาบางอย่างจากทางด้านหลัง เป็นถุงเสื้อผ้าและกระเป๋าสะพายคุ้นตาทำเอาคนตัวเล็กตาโตด้วยความตกใจ "พี่คิมไปเอามันมาได้ยังไงคะ!" นับดาวรวบมากอดเอาไว้แนบอกทันทีด้วยความดีใจ "เก่งไง หึหึ" เขาวางมือลงบนศีรษะของคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู "ขอบคุณนะคะขอบคุณ" ถึงพี่เขาไม่ได้บอกว่าเอามายังไงเธอก็จะไม่เซ้าซี้ เธอมีชุดใส่เล่น ใส่นอน และชุดไปโรงเรียนแล้ว อีกอย่างกระเป๋าหนังสือก็ครบ เหมือนยกภูเขาออกจากอก เพราะหากถึงวันจันทร์ไม่มีอะไรเธอคงเนียนออกกลางคันจริงๆ "ต่อไปถ้ามีอะไรไม่สบายใจ หรือต้องการอะไรให้นึกถึงฮีโร่คนนี้เข้าใจไหม" "ขอบคุณมากๆ นะคะ พี่ใจดีกับนับมากจนไม่รู้จะตอบแทนพี่ยังไงแล้วค่ะ" "ไปได้แล้วจะได้พักผ่อน แล้วถือของขึ้นห้องไหวไหม ให้พี่ขึ้นไปส่งหรือเปล่า" เขาไม่อยากให้คนตัวเล็กคิดว่าเขาทำเพราะอยากได้บุญคุณจากเธอ อยากให้นับดาวเข้าใจว่าเราคนกันเอง เรื่องแค่นี้มันไม่เกินความสามารถของเขาหรอก เขาเต็มใจช่วย "ไหวค่ะ" ถึงเธอจะตัวเล็กแต่อึดน่าดูนะบอกไว้ก่อน "พรุ่งนี้เจอกันสาวน้อย" คิมหันต์วางมือลงบนศีรษะเล็กอีกทีแล้วปล่อยให้นับดาวลงจากรถ นับดาวโบกมือบ๊ายบายให้คนที่มาส่งกระทั่งเขาขับออกไป เธอยังไม่รีบขึ้นห้อง ทว่าเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อเปิดให้บริการยี่สิบสี่ชั่วโมง ด้วยความที่ทำงานมาเหนื่อยก็อยากเติมพลัง อยากได้น้ำหวานเย็นๆ กับอาหารเติมเต็มให้อิ่มท้องสำหรับค่ำคืนนี้ก่อนจะไปนอน เธอได้เงินมาตั้งหนึ่งหมื่นห้าพันบาท ส่วนหนึ่งเธอจะเก็บเอาไว้เป็นค่าใช้จ่ายประจำวัน อย่างเช่นค่ากับข้าวและค่ารถนั่งไปทำงาน อีกส่วนเธอจะสะสมเอาไว้เรียนต่อหากมีโอกาสได้ไปถึงมหาวิทยาลัย แค่คิดก็ใจชื้นแล้ว นับดาวซื้อของใช้อันใหม่ที่คิดว่าจำเป็นต้องใช้เพราะในห้องไม่มี รวมทั้งอาหารสำเร็จรูป ขนมขบเคี้ยวเอาไว้ไปกินบนห้องจนเต็มตะกร้าแล้วเดินไปจ่ายเงิน ทั้งหมดอยู่ที่หนึ่งพันบาท ก่อนจะหิ้วของพะรุงพะรังออกจากร้านสะดวกซื้อ เดินกลับไปยังคอนโด ทว่าขาเรียวค่อยๆ ชะลดความเร็วลงเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่มีคีย์การ์ดจะเข้าห้องได้ยังไง เธอก็ลืมขอเจ้าของห้องไปเลยในเมื่อคืนนี้เขาต้องอยู่เวร นับดาวเดินไปนั่งในรอที่ล็อบบี้ของทางคอนโดอย่างเซ็ง แต่นั่งได้ไม่นานก็มีเจ้าหน้าที่ที่เป็นผู้หญิงเดินมาถาม "มานั่งทำอะไรที่นี่หนู" "คือ..พอดีหนูลืมคีย์การ์ดเข้าห้องค่ะ" คนตัวเล็กยิ้มแหย่ๆ นึกโทษตัวเองที่ไม่รอบคอบกว่านี้ เพราะเธอยังไม่ชิน มันไม่เหมือนที่บ้านของเธอ ถึงไม่มีกุญแจก็เข้าได้ "ห้องหมายเลขอะไร" ทางคอนโดไม่ได้ใจร้ายหากตรวจสอบแล้วว่าใช่ "หนึ่งศูนย์ห้าค่ะ" "รอแป๊บนึง" เจ้าหน้าที่เดินกลับไปเช็ก ไม่นานก็เดินกลับมา นับดาวยิ้มให้บางๆ "ชื่อผู้ชายนะ ไม่ใช่ผู้หญิง ถ้าไม่ใช่เจ้าของห้องยังไงก็ให้ขึ้นไปไม่ได้" ใบหน้าเรียวสลดลงเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าออกมาอย่างเข้าใจเจ้าหน้าที่ เธอทำใจไว้แล้วล่ะส่วนหนึ่ง "งั้นหนูขอนั่งตรงนี้ได้ไหมคะ" "ความจริงไม่ได้หรอก เพราะคนนอกเขาไม่ให้นั่ง" "อ้าว.." แล้วเธอก็ต้องเข้าใจอีกครั้งเมื่อทุกอย่างมันมีกฎเกณฑ์ หญิงสาวจำต้องหอบหิ้วของทุกอย่างออกไปนั่งตรงฟุตบาทแทน คืนนี้เธอคงต้องอยู่ที่นี่ เดี๋ยวอีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้วแหละ ว่าแล้วนับดาวก็หยิบเอาอาหารที่ซื้อออกมากินประทังความหิว ก่อนจะตามด้วยน้ำหวานกลิ่นลิ้นจี่เย็นๆ ยกขึ้นกระดก แสงไฟที่สาดส่องออกมาจากรถยนต์ทำให้หญิงสาวค่อยๆ กดหน้าลงเพราะแสบตา ยกน้ำขึ้นจิบอีกครั้งเมื่อมันวิ่งผ่านเธอไป นับดาวนั่งกินข้าวเงียบๆ อย่างไม่รีบ เพราะไม่รู้ว่าจะรีบไปทำไม "อยากมากับคิมหันต์มันมากทำไมไม่ไปนอนกับมัน!" อวดเก่งมากับคนอื่น ใครเขาชวนมาก็มาหมดแล้วเอาตัวไม่รอด เก่งแต่ไม่ตลอด สมควรโดนทิ้งให้นอนหน้าคอนโดถึงเช้าด้วยซ้ำ! น้ำเสียงถากถางคุ้นเคยทำเอาหญิงสาวค่อยๆ เอี้ยวตัวหันกลับไปมองด้านหลัง สาวน้อยฉีกยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่รู้ตัว เธอวางกล่องข้าวลงไปเลยแล้วลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าเขา ถือวิสาสะจับมืออีกฝ่ายมากุมเมื่อคิดว่าฝันไป "พี่อเล็กซ์จริงๆ ด้วย! นับนึกว่าต้องรอจนถึงเช้าซะแล้วค่ะ" อเล็กซ์ดึงมือกลับทำเอานับดาวชะงัก แต่เธอดีใจนะที่เขาไม่ได้ทำแรง พอเขาหมุนตัวจะเข้าคอนโดเธอรีบกลับไปหิ้วของพะรุงพะรังวิ่งตามหลังเขาไป แต่ข้าวของที่มันเยอะทำให้มันหล่นกระจัดกระจายลงที่พื้น ส่วนคนที่กลับจากเที่ยวแต่อยู่คอนโดนี้เหมือนกันเห็นพอดีรีบเข้ามาช่วยเก็บทันที "ขอบคุณมากๆ นะคะ" นับดาวก้มหัวขอบคุณพร้อมมือเรียวที่กำลังจะยื่นไปรับของ "น้องอยู่ชั้นไหนครับเดี๋ยวพี่ขึ้นไปส่ง" "เอ่อ.." หมับ! "อย่ามายุ่ง!" อเล็กซ์กระชากกระเป๋าหนังสือกับถุงขนมกลับคืน แล้วกระชากแขนคนตัวเล็กจนตัวปลิวติดให้เดินตามเข้ามาในลิฟต์ "มีปัญญาซื้อเยอะแต่ไม่มีปัญญาเอาขึ้นมาเอง ต้องทำตัวอ่อนแอให้ผู้ชายคนอื่นช่วย!" เขาจ้องหน้าเธอเขม็ง ".." คนตัวเล็กยังตกใจไม่หายกับการกระทำของเขา ถามว่าเจ็บไหมมันก็เจ็บ ซ้ำยังมาโดนว่าอ่อยผู้ชายอีก แต่ปกติเขาไม่ค่อยสนใจเธอด้วยซ้ำ
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD