EP.27
ดวงตาคมแข็งกร้าวจ้องใบหน้าสวยที่พยายามขัดขืน ร่างบางชะงักนิ่งกับนัยน์ตาดุ เพื่อให้เขาปล่อยตัวเธอเป็นอิสระ
"ถ้ามึงเลิกปากดี กูก็คงจะใจดีกับมึงมากขึ้น"
"อย่าพูดแบบนั้นเลย เพราะยังไงคุณก็ไม่คิดจะปล่อยฉัน"
"หึ กูเพิ่งจะพูดไปหยกๆ มึงก็ยังจะต่อล้อต่อเถียงกูไม่เลิก" สีหน้าเธอวิตกกังวล ความคิดกับปากมันตรงกันเลยโพล่งคำพูดออกไปตรงๆ
ร่างสวยยืนตัวเกร็ง ยอมสงบลงเพื่อที่เธอจะได้ไม่เจ็บตัวแบบเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า เธอยังไม่อยากตายคามือเขา
"อยู่กับกูหัดทำตัวให้มันดีๆหน่อย ไม่แน่กูอาจจะปล่อยมึงเป็นอิสระไวขึ้นก็ได้"
"จริงเหรอ คุณพูดจริงๆใช่ไหม" ย่าหยาดีใจจนเผลอกอดแขนเขาไว้แน่น แค่ได้ยินคำว่าอิสระ ดวงตาสวยเบิกโพลงด้วยความดีใจสุดขีด ส่งยิ้มให้กับร่างสูงที่ยืนทำหน้าเหวอเมื่อเห็นรอยยิ้มหวาน
มันเดย์เห็นเธอยิ้มให้ ก็รู้สึกใจสั่นเหมือนคนอดคาเฟอีน เขารู้ที่เธอยิ้มไม่ใช่เพราะเขา แต่เป็นเพราะคำพูดท
