เหยื่อกาม #16 - ก่อกวน
1898 Words
วันต่อมา..
@มหาวิทยาลัยww
"บอกแล้วว่าไม่ต้องมาส่ง มันไกลก็ไม่เชื่อ" แคทบ่นทันทีที่ลงจากรถจักรยานยนต์ซึ่งจอดสนิทอยู่ตรงหน้าคณะ พร้อมกับถอดหมวกกันน็อคยื่นไปให้ก้าน
"แล้วไง..ดีกว่าปล่อยให้มึงมาคนเดียว เดี๋ยวก็เจอแม่งอีก" มือหนาเอื้อมไปรับหมวกกันน็อคมาวางใส่ตะกร้าหน้ารถ ด้วยความเป็นห่วงไม่อยากให้เพื่อนต้องมาเจออะไรแบบนั้นอีก เลยทำให้เขาต้องพักจากการขับวินแล้วมาส่ง
"นี่กะจะมารับมาส่งกูตลอดเลยหรือไง ไม่ต้องทำงานแล้ว?"
"เออถ้ากูว่างกูก็จะมารับมาส่งมึง จบไหม"
"ถ้าจะขนาดนั้นเอากูไปเป็นเมียเลยไหม"
"ไม่อะ มึงไม่ใช่สเปคกู"
"หืม..กูประชดเนอะ" เธอถอนหายใจพลางเบะปากใส่คนตรงหน้าอย่างเอือมระอา เข้าใจนะว่าเพื่อนเป็นห่วง แต่จะให้เธอต้องมาคอยลำบากคนอื่นตลอดเวลามันก็ไม่ใช่นิสัย
ถ้าอะไรจะเกิดต่อให้มีคนคอยปกป้องก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี แถมยังทำให้คนคนนั้นเจ็บตัวอีกต่างหาก
เธอไม่ต้องการให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะชะตากรรมตัวเอง
"แหมๆ เดี๋ยวนี้มีผู้ชายเหาะมาส่งถึงที่นี่เลยเหรอยัยแคท" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นขัดจังหวะทั้งสองคนที่ยืนคุยกันอยู่ ทำเอาแคทกับก้านชะงักหันไปมองยังต้นทางของเสียง ก่อนจะเห็นเป็นแคนดี้เดินตรงเข้ามาหา
"หวัดดีแคนดี้" เป็นก้านยกมือขึ้นเอ่ยทักทายคนที่มาใหม่ เจ้าของชื่อทักทายกลับไม่วายจะมีคำต่อท้าย เพราะคนตรงหน้าเธอมันหล่อโดนใจสาวสองอย่างเธอเป็นที่สุด
"หวัดดีจ้ะก้านสุดหล่อเองเหรอ ก็นึกว่าผู้ชายที่ไหน"
"สบายดีนะ"
"ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่อะ ก้านมาดูแลหน่อยสิ" ไม่ค่อยจะสำออยเท่าไหร่เวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชายเนี่ย การอ่อยคืองานหลักของเธอ
"มันใช่เวลามายืนอ่อยผู้ชายไหมเนี่ย ไปเรียนได้แล้วเดี๋ยวสาย" ไม่ปล่อยให้เพื่อนรักได้ยืนอ่อยเพื่อนชายตนไปมากกว่านี้ แคทก็เกาะแขนลากแคนดี้ให้ขึ้นบันไดมา แต่ทว่าไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณคนที่มาส่ง "กูไปก่อนนะก้าน ขอบใจมากที่มาส่ง"
"โอ๊ยยยยอีนี่มารผจญจริงๆเลย เออ..ว่าแต่แกเป็นไงมาไงถึงให้ก้านมาส่งเนี่ย" สาวประเภทสองหน้ามุ้ยเมื่อถูกขัดจังหวะ ก่อนจะหันหน้าเค้นถามเพื่อนในประโยคท้ายด้วยความแปลกใจ ปกติก็เห็นมาเองบางทีเธอก็จะแวะรับ แต่ทำไมอยู่วันนี้ถึงมีคนมาส่งได้
"ไม่รู้มัน..มันอยากมาส่งเอง คงว่างมั่ง" หญิงสาวแสร้งตอบอย่างขอไปที พลางมองไปรอบๆอาคารเพื่อหาใครบางคน "นี่เนเน่ยังไม่มาอีกเหรอ"
"โทรหายังไม่ติดเลย คงน่าจะหยุดมั้งสภาพแบบนั้นคงมาไม่ไหว"
"เฮ้อ!" สงสารเพื่อนจัง..เธอไม่รู้จะช่วยยังไงเลย ของตัวเองก็ยังเอาตัวแทบไม่รอด
"แล้วไหนเล่ามาดิว่ามันเอาเบอร์เนเน่มาจากแกได้ยังไง"
"ขึ้นไปบนห้องก่อน เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง" ในจังหวะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่นั้นลิฟต์ก็มาพอดี แคทจึงดันแคนดี้ให้เดินเข้าไปในลิฟต์ก่อน พร้อมกับตัวเธอก็เดินตามเข้ามา "วันนี้เลิกบ่าย แกว่างไหมพาไปประตูน้ำหน่อยดิ สั่งของไว้ไลฟ์ตอนเย็น"
"ว่าง ไปดิ"
หลายชั่วโมงผ่านไป...
"สวัสดีค่ะ ใครเข้ามาแล้วช่วยกดจอเคาะใจให้แคทก่อนน้า..." เสียงแหลมเอ่ยทักทายลูกค้าในไลฟ์สดผ่านกล้องโทรศัพท์มือถือที่เดิมในช่วงเย็น หลังจากหายไปหลายวันวันนี้เธอกลับมาแล้วย้ายมาไลฟ์ในแอพติ๊กต็อกตามที่แคนดี้บอก นางบอกว่าในนี้มันสะดวกกว่าแค่เปิดตะกร้าลงสินค้าให้คนเลือกเอฟ ไม่ต้องทำอะไรเยอะเหมือนในเพจ แถมนางยังสมัครทั้งโพสในเพจเรียกคนให้มาติดตามอย่างเสร็จสรรพอีก พิเศษสุดคือวันนี้นางว่างเลยอยู่ช่วยเธอไลฟ์ด้วย
แทบจะเป็นทุกอย่างให้แล้วเธอเลยจริงๆ ไม่รู้จะขอบคุณเพื่อนยังไงดี ทำไมทุกคนถึงดีกับเธอขนาดนี้นะ
ขึ้นไลฟ์ได้ไม่นาน บรรดาลูกค้าประจำและขาจรก็เริ่มเข้ามารับชม กดหัวใจรัวๆขึ้นมาจนเต็มจอทั้งส่งของขวัญกันมาไม่หยุด
"ขอบคุณสำหรับหัวใจและของขวัญนะคะ หัวใจครบหมื่นแคทจะเริ่มโชว์สินค้าน้า"
"มาเดี๋ยวแคนดี้แอบใบ้ให้ เสื้อผ้าจ้ะคุณน้า เริศมากขอบอก" ทันทีที่แจ้งลูกค้า แคนดี้หน่วยซัพพอร์ตก็เปิดเพลงขึ้นมาเบาๆเพื่อสร้างสีสันในการไลฟ์เหมือนทุกครั้ง ไม่วายยกมือขึ้นมาป้องปากแอบกระซิบบอกลูกค้าไปอีก ซึ่งแคทก็ไม่ได้ว่าอะไร ดีเสียอีกที่เพื่อนมาสร้างจุดขายให้น่าสนใจ
sbay : 5555เริศกว่าเสื้อผ้าก็แม่เลยจ้ะ ทำดีมากคร้าาาา
นกน้อย : จะหมื่นแล้ว รัวใจจนนิ้วจะหักแล้วค่าแม่ค้า
ติ๊ง~
เสียงแจ้งเตือนข้อความจากแอพหนึ่งในโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้เสือที่ยืนสูบบุหรี่เช็กของอยู่ในโกดังชะงัก ล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากกดดู
คนที่คุณติดตามกำลัง LIVE
แคทสุ่มของมาขาย กำลัง LIVE ตอนนี้
ดวงตาคมกริบทอดมองไปยังรายชื่อนั้น พร้อมกับแตะเข้าไปเพื่อรับชมไลฟ์สดพอเห็นว่าเป็นแจ้งเตือนของแอ็กเคานต์ที่เขากดติดตามเอาไว้
(ตัวแรกเป็นเสื้อเบลาซ์ แขนสั้น แต่งซิปหน้าสองตัว สามารถรูดให้มาชิดกันแบบนี้ได้) เสียงจากหญิงสาวที่กำลังพูดคุยผ่านจอสี่เหลี่ยมผืนผ้าด้วยรอยยิ้มอันสดใสดังเล็ดลอดออกมา ต่างจากคนละคนที่อยู่กับเขาโดยสิ้นเชิง
(ตัวนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ น่ารักปนเซ็กซี่..เดี๋ยวแคทใส่ให้ดูดีกว่า)
โจรหนุ่มค่อยๆเอนกายลงบนโซฟา ตามด้วยยกขาทั้งสองข้างพาดไปที่โต๊ะเล็กตรงหน้าอย่างสบายใจ นั่งมองเธอพูดคุยเจรจากับลูกค้าไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ากำลังเผลอยกยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นเธอผ่านจอโทรศัพท์ "หึ!"
(นี่ไงแม่..น่ารักไหม ถ้าอยากจะเซ็กซี่ก็รูดซิปมาบรรจบกันแบบนี้เลย) ริมฝีปากหนาพ่นควันคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ขณะจ้องมองคนในจอรูดซิปเสื้อที่ใส่โชว์อวดอกอวบอิ่มซึ่งโผล่พ้นเนื้อผ้าด้านในเล็กน้อย พร้อมทั้งเอวบางๆไม่ละ (ฟังลายละเอียดกันให้ดีนะ ชุดนี้แคทเอามาแค่สีละยี่สิบตัวเท่านั้น..)
หุ่นน่าเซี๊ยะของเธอทำเอาเขาอดที่จะกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้ และสิ่งที่คิดในหัวตอนนี้คือต้องการซื้อเธอ
น้ำอิง : กดไม่ทัน อดเลย
Se_59 : เท่าไหร่!
จิมมี่เดอะร็อกเก็ต : แง่กำลังกดสั่ง ขึ้นของหมดซะงั้น
เรียกฉันว่าเจ้จ้าว : ฟรีไซส์ไหมคะ
มือหนากดพิมพ์ถามราคาเข้าไปในคอมเมนต์ แต่ทว่ากลับถูกคอมเมนต์อื่นกลบไปหมด เลยทำให้เขาหงุดหงิดเเล้วพิมพ์รัวๆเข้าไป เพราะหวังให้เธออ่านเมนต์ของเขาสักที
Se_59 : เท่าไหร่!
Se_59 : เท่าไหร่!
Se_59 : เท่าไหร่!
Se_59 : เท่าไหร่!
ระหว่างที่เมนต์ของลูกค้ากำลังรันไปเรื่อยๆอยู่นั้นก็มีคนที่เข้ามาใหม่เมนต์ถามรัวๆ ด้วยเพราะคิดว่าลูกค้าอาจจะเพิ่งเข้ามาเลยไม่รู้ แคทจึงเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
"ราคาตามที่ปักหมุดไว้ในตะกร้าเลยค่ะ" พูดจบเธอก็ถอดเสื้อออกแล้วเปลี่ยนตัวใหม่ หน้าที่อ่านเมนต์เลยต้องตกเป็นของแคนดี้โดยปริยาย
Se_59 : หมายถึงมึงอะ เท่าไหร่
"หมายถึงมึงอะเท่าไหร่" แคนดี้อ่านออกเสียงให้เพื่อนฟัง ทั้งคู่หันมองหน้ากันนิ่ง ก่อนที่แคนดี้จะแอบกดเข้าไปส่องว่าใครกันที่มาป่วน แต่พอกดเข้าไปก็พบว่าเป็นแอคเคาน์ที่สร้างมาใหม่โดยที่ไม่ใส่ขอมูลหรือรูปอะไรเลย
"เดี๋ยวฉันจัดการเอง" เป็นแคนดี้อาสารับจบ อยากมาก่อกวนนักใช่ไหมเดี๋ยวเจอตัวแม่
"อ๋อ...ไม่ขายค่ะ ให้ฟรีแถมค่าเลี้ยงดู" สาวประเภทสองจีบปากจีบคอตอบคนที่มาป่วนในไลฟ์ เอาสิกล้าป่วนมาก็กล้าปั่นคืนแฟร์ๆ
Se_59 : กูไม่ได้หมายถึงมึง กูหมายถึงคนข้างหลังเท่าไหร่
ลูกค้าคนดังกล่าวยังคงเจาะจงมุ่งมั่นและชัดเจน โดยไม่สนว่าแม่ค้าจะวุ่นวายแค่ไหนเวลาเจออะไรแบบนี้
"คุณพี่...ถ้าไม่ใหญ่พอเพื่อนหนูไม่รับงานนะคะ"
Se_59 : ใหญ่ไม่ใหญ่มึงก็ถามคนข้างหลังดูสิ
"ถ้าจะมาป่วนขออนุญาติบล็อกนะคะ" แล้วแคทก็รีบเลื่อนหน้าจอพร้อมกับบล็อกบุคคลดังกล่าวไปในทันที 'คงไม่ใช่หรอกมั้ง' ภายในใจก็คิดขึ้นมาว่าคงไม่ใช่เขา แต่ลึกๆก็แอบหน้าชาอยู่เหมือนกันกลัวว่าจะใช่ เพราะทุกครั้งที่เธอขายของไม่ค่อยมีใครเข้ามาก่อกวนแบบนี้เลย ส่วนใหญ่จะแกล้งเอฟแล้วไม่รับของมากกว่า
หญิงสาวสลัดความคิดออกจากหัวยังคงมาไลฟ์ต่อ ทุกอย่างบนโลกใบนี้มันขับเคลื่อนด้วยเงิน จะให้มานั่งร้องไห้อ่อนแอในเวลางานแบบนี้เธอไม่ทำหรอกนะ แม้จิตใจจะบอบช้ำแค่ไหนเธอก็ต้องทำต่อ
ใบหน้าหวานปั้นหน้ายิ้มให้กล้อง ในขณะที่คอมเมนต์ประเดประดังขึ้นมาไม่หยุด ทั้งด่าคนก่อกวนทั้งสงสัยกันไปต่างๆนาๆ "เอาล่ะแม่ๆอย่าไปสนใจเลย มาต่อกันที่ตัวต่อไปเลยดีกว่า ชิ้นนี้มาแค่ไม่กี่ตัวนะคะ..ใครมือไวได้ไปเหมือนเดิม แต่รับรองว่าคุ้มแน่นอน" ไม่ว่าเปล่าเธอหันหลังมาสลับหยิบชุดเซตสีหวานขึ้นมาถือเอาไว้
“ฮั่นแน่...น่ารักล่ะสิ...ใครช้าบอกเลยว่าเสียดายมากๆ...”
พรึ่บ!
"เฮ่ย!..." ชุดสุดพิเศษกำลังจะได้เฉิดฉาย แต่อยู่ๆโทรศัพท์เจ้ากำก็ดันเด้งหลุดจากแอพไปเสียดื้อๆ 'ให้ตายเถอะ'
"หลุดเหรอแก"
"เออ...ไม่รู้หลุดได้ไงงงเลย" โทรศัพท์มือถือของเธอเด้งออกจากแอพไลฟ์สดไปอยู่ที่หน้าจอหลัก สร้างความงุนงงให้เธออยู่ไม่น้อย
"แอพเด้งมั้ง ลองเข้าไปใหม่ดิ"
"อืมๆ" แคทพยักหน้าตอบเพื่อน แล้วกดเข้าแอพใหม่อีกรอบ ไม่ว่าจะพยายามเข้าแค่ไหนก็เข้าไม่ได้ แถมบัญชีผู้ใช้ของเธอยังโดนปิดถาวรอีกต่างหาก
---------------------------------------
Great novels start here
- Writer
