อรัญที่จัดการธุระส่วนตัวเสร็จออกจากห้องน้ำมาก็ไม่มีชุดลำลองที่ถูกเตรียมไว้อย่างหนึ่งปีกว่าๆ ที่ผ่านมา แต่ไม่เป็นไร เรื่องพวกนี้ปกติเขาก็หยิบใส่เองอยู่แล้ว มันก็แค่สิ่งที่เคยชินและเห็นมันทุกวันพอไม่ได้เห็นก็แค่รู้สึกเผลอชะงักไปก็แค่นั้น แต่มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกขาดหายอะไรเลยสักนิด
สุดท้ายอรัญก็หยิบชุดลำลองมาสวมใส่อย่างง่ายดายไม่ได้มีปัญหาอะไร เพียงแต่มองไปที่หัวเตียงกลับไม่มีของว่างวางอยู่ เพราะแบบนั้นเขาก็เลือกจะลงไปข้างล่างและนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นแทน
“ของว่างล่ะ” อรัญที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพักใหญ่แล้วแต่กลับไม่เห็นแม่บ้านยกของว่างมาให้นั่นเลยทำให้เขาถามขึ้นเพราะปกติอรัญไม่ค่อยได้กินข้าวเที่ยงหรือกินข้าวเที่ยงน้อยนั่นเลยทำให้เขาจะต้องกินของว่างหลังเลิกงานแบบนี้ทุกวันเพื่อรอมื้อเย็น
“ขอโทษค่ะ สักครู่ค่ะ” แม่บ้านก้มหัวขอโทษก่อนจะรีบวิ่งกลับไปจัดเตรียมผลไม้และน้ำผลไม้ใส่จานยกมาเสิร
