บทที่11รักแรกของลั่วอัน
“ท่านแม่ คงเป็นเพราะข้าเพิ่งตื่นเจ้าค่ะ” สีหน้ามารดาเหมือนเสียใจ ข้าไม่รอช้า รีบตักโจ๊กเข้าปาก คิดถึงยุคที่จากมา ทางกระทรวงสาธารณสุขรนณรงค์ให้ประชาชนลดการกินหวาน มัน เค็ม เผ็ด เพื่อสุขภาพมิใช่หรือ…เมื่อคิดได้เช่นนี้ก็ฝืนกินไป แต่ภายในใจคิดถึงฝีมือป้าสมร…นางลั่วอิงอมยิ้ม บางคราบุตรสาวนางทำตัวเหมือนเด็กสาวอายุ 15-16 ยามที่อยู่กับนางสองคน
“ค่อย ๆกินอันเอ๋อร์ หลังจากกินข้าวแล้วเจ้าต้องกินยาด้วย ประเดี๋ยวแม่จะไปอุ่นยาให้เจ้า จากนั้นแม่มีเรื่องจะคุยกับเจ้าด้วย”
“ขอบคุณท่านแม่…แต่ยาถ้วยนั้นท่านแม่ไม่ต้องไปอุ่นเจ้าค่ะ” นางลั่วอิงแปลกใจเล็กน้อย ปกติบุตรสาวจะขอดื่มยาบำรุงกำลังตอนอุ่น ๆเท่านั้น บอกว่าไม่ขมมาก แต่วันนี้ไม่ให้นางไปอุ่นให้
“เจ้าแน่ใจหรืออันเอ๋อร์”
“ข้าแน่ใจเจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านแม่มีอันใดจะคุยกับข้าเจ้าคะ” นางมองบุตรสาวด้วยแววตาที่น่าสงสาร แล้วภาพเมื่อบุตรสาวอา
