CHAPTER 16
ซ้ำรอยกับตอนนี้เลย
ตุ๊บ!
แต่แล้วก็มีมือเล็กของสตางค์เอื้อมแขนตบลงไปยังใบหน้าของเขาทันทีดังปักไม่เจ็บก็ให้มันรู้ไปทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้าหายไปภายในพริบตาแต่ก็ดีแล้ว
“ติจ๋า ติจ๋า”
ร่องรอยสีแดงกร่ำบนจมูกโด่งยังคงอยู่แต่กับไม่มีความโกรธมีแต่รอยยิ้มหวานของเขาถูกส่งเข้ามาแทนที่ นึกว่าจะโกรธแล้ว
“ครับ”
“ติอุ้ม”
“อุ้มก็อุ้มครับเจ้าก้อนหิมะคนดื้อ” และแล้วเขาก็ลุกขึ้นเต็มความสูงเข้ามาอุ้มสตางค์ไปจากฉัน “เดี๋ยวไปแต่งตัวเลยนะพี่จะออกเดินทางอีกครึ่งชั่วโมง ชุดในห้องพี่เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว”
แค่ครึ่งชั่วโมงแล้วจะไปหาป้าสายทันไหม
“เอ่อ...”
“มีอะไรหรือเปล่า ไม่ต้องห่วงเจ้าก้อนหิมะพี่แต่งตัวให้เอง”
“หนูขอเจอป้าสายหน่อยนะคะ” พูดออกไปแล้ว “หนูอยากลาป้าสายก่อนได้มั้ย”
ได้ไหมคือคำขอร้องของฉัน ไม่ได้ขออะไรมากแต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรก็คงฝากลาไปกับสายลมของที่นี้เท่านั้นเอง เขาจ้องหน้าใ
