บทนำ
846 Words
"ไอ้ตาต้าวันนี้เจอกันที่ร้านเดิมนะโว๊ยยย"
"อืมโอเคเจอกัน!!"
ผมตอบรับไอ้ทิวลิปก่อนที่มันจะสะพายกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ส่วนผมหลังจากเรียนเสร็จก็หยิบกระเป๋าพาดไหล่แล้วเดินตรงไปยังลานจอดรถของตึกบริหาร ผมเหลือบสายตาไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งยองๆแล้วเทนมให้ลูกหมากินอยู่ข้างๆมินิมาร์ท
"หึ!!! ยัยเตี้ยหมาตื่นนี่นา"
"อ๊ะ!! "
ผมเดินเข้าไปแล้วเผลอไปเตะเข้ากับกระป๋องแล้วปลิวไปติดกับหัวของยัยมุ้งมิ้ง สาบานเลยนะว่าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ยัยนั้นลุกขึ้นมาแล้วหันหน้ามามองหน้าผมเหมือนจะโมโหสุดๆ
"ไม่เห็นหรือไงว่ามีคนอยู่ตรงนี้!"
ผมเหลือบสายตามองยัยนั้นเล็กน้อยก่อนจะยักไหล่แบบช่วยไม่ได้
"ก็ใครให้เธอมานั่งใจบุญโปรดสัตว์อยู่ตรงทางเดินละ ฉันไม่เดินเหยียบหัวเธอก็บุญแล้ว"
ยัยนั้นกำหมัดแน่นอารมณ์ประมาณว่าถ้าเข้ามากระทืบผมได้คงทำแล้วหละ
"ไอ้ผู้ชายปากจัด ไอ้บ้า"
ผมเหลือบมองยัยนั้นด้วยหางตาเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
"ขอโทษแล้วกัน พอใจมั้ย"
" เหอะ คนอย่างนายรู้จักขอโทษด้วยเหรอ"
ผมย่างสุขุมเข้าไปใกล้จนยัยมุ้งมิ้งถอยหลังแทบไม่ทัน
"นะ นายจะทำไรฉัน"
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆจนได้กลิ่นหอมๆจากตัวของยัยมุ้งมิ้ง หอมเป็นบ้า
"ทำอย่างที่เคยทำ"
"ยะ อย่านะ ฉะ ฉันกลัวแล้ว"
ผมยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปเกลี่ยปอยผมยัยนั้นเบาๆ
" เมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลย หืม"
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนจมูกเราสองคนแทบจะชนกัน ผมรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจเต้นของยัยเตี้ยนี่ หึ!!!
"ยอมแล้ว ฮือๆ"
ยัยมุ้งมิ้งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เล่นเอาผมไม่กล้าแกล้งต่อก็เลยผละออกจากร่างบางก่อนจะมองหน้าเธอนิ่ง
"จะปากดีกับฉันอีกไหม"
ยัยมุ้งมิ้งส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเอ่ยออกมา
"ไม่แล้วจ้ากลัวแล้ว"
ผมหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปผิวปากฮัมเพลงอย่างอมรมณ์ดีสุดๆ เวลาได้แกล้งยัยเตี้ยนี่ก็สนุกดีนะ
ฉันยืนดีดดิ้นอยู่ตรงนั้นหลังจากที่ไอ้บ้าตาต้าผิวปากอย่างอารมณ์ดีเดินออกไป เชอะ!! อย่าให้ฉันได้เอาคืนบ้างนะ ไอ้คนชอบขู่ ไอ้คนขอบรังแกผู้หญิง ไอ้บ้าเอ้ย!
ย้อนไปเมื่อ หนึ่งปีก่อน.....
ผับXXX
"มุ้งมิ้งแกไปห้องน้ำเป็นเพื่อนฉันหน่อย"
ยัยแป้งเพื่อนตั้งแต่มัธยมเอ่ยชวนฉันหลังจากที่ฉันมานั่งในร้านเป็นเพื่อนมัน ไม่อยากจะมาเลยไม่ค่อยชอบสถานที่แบบนี้เท่าไหร่ แต่ช่วยไม่ได้แหะมันจำเป็น
"ไปสิ ป่ะ"
ฉันเดินตรงไปเรื่อยๆตอนนี้ถึงหน้าห้องน้ำแล้วฉันยืนรอยัยแป้งได้สักเกือบห้านาทีได้ยัยนั้นก็เดินออกมาฉันกับมันสองคนกำลังเดินไปที่โต๊ะอยู่ๆยัยแป้งก็หยุดชะงักไป
"มีอะไรแป้ง?"
"มีคนจับก้นฉัน"
ฉันหันไปมองรอบๆก็เจอกับไอ้ตาต้าเพื่อนร่วมชั้นเรียนกับฉัน
" หมอนี่จับก้นแกเหรอ"
ยัยแป้งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
"ไม่รู้เหมือนกันว่าใครอ่ะ ฉันกลัวอ่ะ"
ฉันเดินตรงเข้าไปหาไอ้บ้าตาต้าทันที
"นายไอ้ตาต้าไอ้โรคจิตกล้าดียังไงมาจับก้นเพื่อนฉัน"
ตาต้าเหลือบสายตามามองฉันเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ฉัน ไม่ ได้ ทำ"
"ไม่จริงรอบๆนี้มีนายแค่คนเดียวใกล้เพื่อนฉันสุด นายนั้นแหละที่เป็นคนจับก้นเพื่อนฉัน ขอโทษเพื่อนฉันเดี๋ยวนี่"
ตาต้าทำหน้าเหมือนจะหยุดหงิดก่อนจะวางแก้วเหล้าแล้วหันหน้ามาเผชิญหน้ากับฉัน
"ก็บอกว่าไม่ได้ทำไง"
ฉันทำหน้าเหมือนไม่เชื่อก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่นผับ
" ใครอยู่ใกล้หมอนี่ระวังด้วยนะมันเป็นโรคจิตชอบจับก้นผู้หญิง ชะ อื้อออออ"
อยู่ๆหมอนั้นก็ดึงฉันเข้าไปจูบสอดลิ้นเข้ามาจนฉันแทบจะขาดอากาศหายใจ ไม่นะจูบแรกของฉัน ฮือๆๆๆ
ผลั๊วะ!
ฉันพยายามทุบอกเขาแต่ไม่เป็นผล เขายังจูบฉันอย่างดูดดื่มไม่พอเอามือมาขย้ำหน้าอกฉันมืออีกข้างก็บีบเค้นก้นฉันเบาๆ ฉันรู้สึกเหมือนจะตายเสียให้ได้จนหมอนั้นยอมผละออกจากฉัน ฉันหายใจหอบสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะเงยหน้าสบตากับเขา เขายกยิ้มมุมปากมองหน้าฉันอย่างกวนๆ
"จำไว้นะโรคจิตจริงๆมันต้องทำแบบนี้ หึ"
- Writer
