3 ต้องการเท่าไหร่?
1196 Words
หฤทย์กลอกตามองบนเมื่อเห็นพ่อกับแม่เลี้ยงโอบกอดร่ำลากัน และพูดคุยกันเหมือนว่าเขาจะพาไปฆ่าทิ้งหมกป่างั้นแหละ เขาขึ้นไปนั่งรอบนรถ รอเท่าไหร่ณปภัช สุขสวรรค์ หรือไอซ์ วัย 19 ปีย่าง 20 ปี สาวน้อยที่เรียนจบแค่มัธยมปลายเพราะฐานะทางครอบครัวนั้นบีบบังคับให้ต้องพักการเรียนก็ไม่มาสักที
“กอดร่ำลากันพอรึยัง ทำอย่างกับจะพาไปฆ่าทิ้งอย่างงั้นแหละ” เขาตะโกนถามพ่อและณปภัชที่ยังพูดคุยกันไม่จบ
“มึงไม่มีเมียไม่เข้าใจหรอกไอ้โหด หนูไอซ์ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยก็รีบโทรหาเลยนะ ถ้าอยู่ไม่ได้ก็บอกจะให้คนขับรถไปรับ”
“เว้ย! ทำไร่ ถ้าทนลำบากไม่ได้ก็อย่าเสนอหน้าไปทำไร่เลยว่ะ!” เขาตั้งใจพูดให้ดังให้พ่อกับแม่เลี้ยงได้ยิน ก็เขารำคาญตาเหลือเกินเมื่อเห็นหล่อนโอบกอดร่ำลากับพ่อของเขา
“ปากมึงเนี่ยนะไอ้โหด ไปเถอะหนูไอซ์ จำไว้...ถ้าหนูทนไม่ไหวบอกฉัน ฉันจะให้คนรถไปรับ อย่าทนเข้าใจไหม”
“ค่ะ คุณท่าน” เธอยกมือกราบไหว้ท่านด้วยความเคารพ ก่อนจะเดินหิ้วกระเป๋าถือที่มีเสื้อผ้าไม่กี่ชุดของตัวเองเดินไปขึ้นรถที่จอดเทียบรออยู่ข้างๆ
“ไอ้โหดดูแลแม่เลี้ยงให้ดีล่ะ อย่าให้พ่อรู้ล่ะว่าแกรังแกเมียพ่อ” ศิวดลเอ่ยฝากฝังณปภัชกับลูกชายของตนเอง
“สบายใจได้ครับ ผมจะทำให้เด็กนี่ร้องไห้มาซบอกพ่อ ไม่สิ ร้องไห้มาขอหย่ากับพ่อเลยล่ะ” เขายกคิ้วส่งให้พ่อแล้วก็เคลื่อนตัวพารถจี๊ปคู่ใจของตัวเองจากไปทันทีเมื่อผู้ร่วมทางขึ้นมานั่งข้างๆ แล้ว
“เดี๋ยวไม่นานพ่อก็จะได้อุ้มหลานแล้วไอ้โหด” ศิวดลเอ่ยกับตัวเองแล้วหมุนตัวเดินเข้าบ้านโดยมีไม้เท้าพยุงเดิน เขายังแข็งแรงดี แต่ด้วยวัยที่เยอะ ยืนนานเดินนานไม่ได้จึงต้องมีไม้เท้าช่วยพยุง
“พ่อแน่ใจว่าพี่โหดจะไม่ฆ่าน้องไอซ์หมกสวนส้ม” ดิฐาที่เดินสวนมาเห็นพอดีเอ่ยถามพ่อที่กำลังเดินเข้าบ้าน
“ไม่รู้สิ มึงรอเป็นคุณอาได้เลยไอ้ดี แล้วเนี่ยไม่ไปทำงานเหรอ?”
“ไม่ครับ วันนี้ผมว่าจะไปหาพี่เลวที่อู่สักหน่อย เห็นว่าเมื่อคืนไปกินเหล้าเมาที่ผับชกต่อยกับคนในผับจนหัวแตก” แม้ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงบอกให้ตัวเองเตรียมตัวเป็นคุณอาก็เถอะ แต่เขาก็ไม่ได้ถามต่อ
“อ้อ...เมื่อคืนออกไปประกันตัวมันน่ะสิ”
“ครับ สร้างแต่เรื่อง เที่ยวโรงพักแทบวันเว้นวัน”
“เฮ้อ! พี่ของลูกแต่ละคนเนี่ยสมชื่อจริงๆ เลย มีแต่ดีเนี่ยแหละค่อยเป็นที่น่าภูมิใจให้พ่อหน่อย ไปเถอะ มันเย็บกี่เข็มล่ะรอบนี้”
“แปดเข็มครับ”
“อือ...ไปเถอะ ไปดูมันเถอะ แล้วเนี่ยกินข้าวรึยัง”
“ไปกินที่อู่พี่เลวได้ครับ”
“อือ...ขับรถดีๆ ล่ะลูกดีของพ่อ ดีสมชื่อจริงๆ เลยไอ้คนนี้”
หึหึ
เขาทำเพียงยกยิ้มขำในลำคอกับคำพูดของพ่อแล้วเดินจากไปไม่พูดตอบความท่านอีก
จังหวัดสุโขทัย
ณ ไร่ส้มหฤทย์ที่เปลี่ยนชื่อไร่มาเป็นชื่อของเจ้าของคนปัจจุบัน เขาสั่งให้คนงานไปจัดห้องพักแม่เลี้ยงที่มาฝึกงานกับตนเองด้วย แน่นอนบ้านหลังใหญ่เขาไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายด้วย เขาชอบอยู่คนเดียว สั่งไอ้จ้อนคนสนิทที่วิ่งมารับให้พาณปภัชไปยังห้องพักคนงานที่อยู่ห่างจากบ้านของตัวเองไปเดินไปร้อยเมตรถึง ส่วนไอ้จ้อนก็รีบหิ้วกระเป๋าของหญิงสาวแล้วพาไปทันทีโดยไม่ถามนายหนุ่มด้วยกลัวจะโดนเตะอัดเข้ามุม เพราะสีหน้าของนายมันแสดงออกชัดเจนว่าพร้อมจะเตะทุกคนที่ถาม
“เชิญครับคุณ...”
“ไอซ์ค่ะพี่ เรียกฉันว่าไอซ์ก็ได้ค่ะ” เมื่อเห็นคนที่เดินนำตัวเองนั้นหยุดนิ่งไป จึงเอ่ยแนะนำบอกชื่อเล่นตัวเองกับชายหนุ่มร่างอ้วนที่ดูเหมือนจะอายุมากกว่าตัวเอง
“อ้อ...ครับคุณไอซ์ ว่าแต่ทำไมมากับนายได้ล่ะครับ” จ้อนชวนคุยและถามขณะเดินไปยังห้องแถวที่เป็นที่พักของคนงานของไร่ส้ม ที่พักฟรี ข้าวฟรี ใครๆ ก็รักเจ้าของไร่ส้มหฤทย์ นายของมันไม่เคยเอาเปรียบลูกน้องมีแต่ให้ ใครขัดสนค่าเทอมลูกหรือเจ็บป่วยออกให้ฟรีตลอด สวัสดิการดีใครๆ จึงรักเคารพหฤทย์
“คือ...” จะให้ตอบยังไงดีล่ะว่าเธอมากับเขาในฐานะแม่เลี้ยง และเป็นแม่เลี้ยงที่ยังเด็กด้วย เด็กจนเป็นลูกสาวของเขาก็ยังได้
“ไม่เป็นไรครับ ถึงห้องแล้ว ทำความสะอาดเองได้นะครับ”
เมื่อเดินมาถึงห้องแถวที่เป็นโซนของคนงานผู้หญิง ไอ้จ้อนก็ล้วงกุญแจในกระเป๋ากางเกงออกมาเปิดไขห้องพักที่เป็นห้องว่างให้ณปภัชดูในห้องทันที ห้องพักที่พามาเป็นห้องพักของคนงานหญิงที่ยังโสดยังไม่มีครอบครัว มีห้องน้ำในตัวสะดวกสบายต่างจากห้องพักของชายที่เป็นห้องน้ำรวมที่อยู่ห่างจากตรงนี้ไปห้าร้อยเมตร
“ทำได้ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่จ้อน”
“ไม่เป็นไรครับ ด้วยความยินดี งั้นพี่ไม่กวนแล้วนะครับ ทำความสะอาดห้องได้เลยครับ” จ้อนเอ่ย
“ค่ะพี่ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ แค่นี้สำหรับไอซ์ก็ดีมากแล้ว” ณปภัชเดินเข้าไปในห้องเพื่อเดินสำรวจพร้อมกับจ้อนเดินจากไป เธอมองเตียงเล็กขนาดสามฟุตครึ่งและโต๊ะเครื่องแป้งขนาดเล็กที่มุมห้อง และเดินไปยังตู้เสื้อผ้าขนาดเล็กกับเดินไปส่องดูห้องน้ำ แม้จะเล็กแคบ แต่มันก็สะดวกสบายสำหรับอยู่คนเดียวแบบเธอ
“ทำไมเราต้องมาอยู่ตรงนี้ด้วยนะไอซ์” เธอพึมพำกับตัวเองพร้อมกับเดินไปนั่งลงบนเตียงนอนแข็งๆ แต่มันก็พอนอนได้ ใช่ว่าไม่เคยลำบาก ก่อนหน้านี้แทบจะไม่มีที่ซุกหัวนอน แต่โชคดีที่คุณท่าน เจ้านายเก่าของพ่อให้ความช่วยเหลือ แต่ก็มีสัญญาที่บอกใครไม่ได้ และสัญญาที่ว่านั้นก็ผลักดันให้เธอมาอยู่ที่นี่ในสภาพนี้
เฮ้อ!
เธอถอนหายใจแล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าที่จ้อนวางไว้ที่หน้าประตูมาเปิดออกแล้วจัดเสื้อผ้าเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก เธอมีเวลาสามเดือนที่ไร่ส้มหฤทย์ เธอไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น เพราะตอนตัดสินใจลงนามในสัญญากับคุณท่านนั้น เธอก็ตัดสินใจดีแล้ว เพียงเพราะเห็นรูปถ่ายใบเดียวของหฤทย์
- Writer
